Σελίδα:Αριστοτέλης Βαλαωρίτης - Υπό Ε. Δ. Ροϊδου.djvu/5

Από Βικιθήκη
Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
— 5 —

πάντων καὶ βαρύτερον καθιστᾶ παντὸς χωρισμοῦ τὸ πένθος. Τὰ λοιπὰ ἔθνη προπέμποντα τοὺς καταβαίνοντας εἰς τὸν τάφον διακεκριμένους ἄνδρας, θρηνοῦσιν ἐπ’ αὐτοῖς κατεχόμενοι πρὸ πάντων ὑπὸ αἰσθήματος εὐγνώμονος συμπαθείας, εἰς δὲ τὸ ἡμέτερον πένθος πρωταγωνιστεῖ τὸ αἴσθημα τῆς ἡμετέρας ζημίας καὶ τοῦ κενοῦ τὸ ὁποῖον ἀφίνει ὁ ἀπελθών. Στερούμενοι χρησίμου ἀνδρὸς θρηνοῦμεν ὡς τέκνα οὐ μόνον ἀπορφανισθέντα, ἀλλὰ καὶ ἀνίκανα νὰ ἐπαρκέσωσιν εἰς ἑαυτά. Σήμερον δὲ ὅτε ἀπέθανεν ὁ Βαλαωρίτης καὶ ἐσιώπησεν ὁ Παράσχος, καταγινόμενος εἰς τὴν σύνταξιν τοῦ ποιητικοῦ αὑτοῦ ἀπολογισμοῦ, μάτην ζητοῦμεν τίνα ἄλλον δυνάμεθα, μεθ’ ὅσης δήποτε συγκαταβάσεως, ν’ ἀναγορεύσωμεν ποιητήν.

Ἀλλὰ καὶ αὐτὸς ὁ Βαλαωρίτης δύναται ἆρα νὰ ὀνομασθῇ ἐθνικὸς ποιητὴς τῆς παρούσης γενεᾶς; Γνωστὴ εἶναι ἡ πρὸς τὸ ᾆσμα τοῦ Λευκαδίου ἐξαιρετικὴ ἡμῶν συμπάθεια, ἀλλὰ καὶ ἡ περὶ συγχρόνου ἑλληνικῆς ποιήσεως γνώμη. Ἂν ἐνομίζομεν ὑπάρχουσαν ἀσυμβίβαστον ἀντίθεσιν μεταξὺ αὐτῶν, προθύμως καὶ ἀδιστάκτως ἠθέλομεν θυσιάσει, καὶ μάλιστα σήμε-