τινὸς ἐν ὡρισμένῃ ἐποχῇ, τὸν τύπον ἐκεῖνον πρὸς τὸν ὁποῖον πᾶς τις ἐπιθυμεῖ νὰ ὁμοιάσῃ. Ἰδανικὸν τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἦτο ἡ ἁρμονικὴ ἕνωσις τοῦ ψυχικοῦ μετὰ τοῦ σωματικοῦ κάλλους, ἀκμαῖος νεανίας ἐλαύνων εἰς τὸ στάδιον νικηφόρον ἅρμα ἢ καθιστῶν προσεκτικὰ εἰς τοὺς λόγους του τὰ πλήθη· ἐνσάρκωσις δὲ τοῦ ἰδανικοῦ τούτου δύναται νὰ θεωρηθῇ ἐν μὲν τοῖς μυθικοῖς χρόνοις ὁ Ἀχιλλεὺς, ἐν δὲ τῇ ἱστορίᾳ ὁ Ἀλκιβιάδης. Κατὰ τοὺς μέσους αἰῶνας πάντες ἐζήλευον τὴν τύχην τοῦ ἀξιωθέντος διὰ νηστειῶν καὶ δεήσεων ν’ ἀντικρύσῃ τὴν «ἔνδοξον ὡραιότητα τῆς Παναγίας.» Ἐπὶ Λουδοβίκου τοῦ ιδʹ ἰδανικὸν τῶν Γάλλων ἦτο αὐτὸς ὁ βασιλεύς, ἢ τοὐλάχιστον ἐπίσημος τὸ γένος εὐπατρίδης, φέρων βαρύτιμα τρίχαπτα, διαπρέπων εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ τὰς αὐλικὰς παρατάξεις καὶ ἀγαπώμενος ὑπὸ ἡγεμονίδος βασιλικοῦ αἵματος ἢ τοὐλάχιστον Δουκίσσης· κατὰ τοιοῦτον δὲ τύπον διεσκευάζοντο ὑπὸ τῶν ποιητῶν καὶ αὐτοὶ οἱ Ἀτρεῖδαι. Ἰδανικὸν τοῦ παρόντος αἰῶνος ἐν τῇ Δύσει εἶναι ἀνὴρ λαχὼν παρὰ τῆς τύχης πλούτου, κάλλους, γένους, εὐφυΐας, ἵππων, μεγαλοσταύρων καὶ ὅλων τῶν ἀγαθῶν, κατώτερα αὐτοῦ εὑρίσκων πάντα ταῦ-
