τα, χασμώμενος ἐν μέσῳ τῶν ἡδονῶν, ζητῶν νὰ καταβιβάσῃ τὸν παράδεισον ἐπὶ τῆς γῆς, ἀνούσιον εὑρίσκων τὸν καμπανίτην καὶ τὰ φιλήματα τῆς καλλίστης ἐρωμένης, μὴ ἠξεύρων ὁ ἴδιος τί θέλει καὶ πρὸς στιγμιαίαν ἀνακούφισιν τῆς ἀνιάτου αὐτοῦ πλήξεως παραδιδόμενος ὁτὲ μὲν εἰς ὑπερφυσικὰ ὀνείρατα, ὁτὲ δὲ εἰς παντοίας τρέλλας. Τοῦ τοιούτου ἤδη παρακμάζοντος ἰδανικοῦ ὑμνητὴς καὶ ζῶσα προσωποποίησις ἦτον ὁ Βύρων. Οὕτω καὶ ὁ βίος τοῦ κλέφτου ὑπῆρξεν ἐπὶ τρεῖς αἰῶνας καὶ ἦτο χθὲς ἀκόμη τὸ ἰδανικὸν τῆς τουρκοκρατουμένης φυλῆς. Οἱ στενάζοντες ὑπὸ τὴν μάστιγα τοῦ δεσπότου ἐθαύμαζον, ἐζήλευον καὶ ηὔχοντο νὰ ὁμοιάσωσι τοὺς ζῶντας ἐλευθέρους, ἔστω καὶ ἐπὶ τῆς κορυφῆς τῶν βουνῶν. Ἡ δημοτικὴ ἡμῶν ποίησις οὐδὲν ἄλλο εἶναι ἢ πιστὴ τοῦ αἰσθήματος τούτου ἑρμηνεία· ἡ δὲ ἀπαράμιλλος αὐτῆς ζωηρότης πρέπει ν' ἀποδοθῇ εἰς τὸ ὅτι ὁ πόθος ἐλευθέρου βίου οὐ μόνον ἐνέμετο πᾶσαν τότε ἑλληνικὴν καρδίαν, ἀλλ’ ἐνέμετο αὐτὴν ὁλόκληρον, οὐδανὸς ἄλλου συνυπάρχοντος παρ’ αὐτῷ, ἕνεκα τῆς νηπιώδους καταστάσεως τοῦ τότε πολιτισμοῦ. Ἡ ἐκ τῶν καθημερινῶν κακώσεων ἄσβεστος δίψα ἐκδικήσεως καὶ ἡ ἄγνοια τῶν ἠθι-
