όσον εθαύμαζε την δόξαν των παλαιών ήμών προγονών, το σούτον μάλλον κατεθλίβετο, βλέπων τών νέων Ελλήνων την ταπείνωσιν.
«Ταλαίπωρον Ελληνικόν γένος, έλεγε πολλάκις, πότε μέλλεις νά λουσθείς και να καθαρισθείς απο την λέπραν της αμαθείας, ήτις σ' έφερεν εις τοιαύτην κατάστασιν;»
Εζήτησαν οι φιλόστοργοι αυτού γονείς, νέον έτι όντα, και ώς μόνον βλαστόν αγαθόν της οικογενείας των, να τον νυμφεύσωσι με πλουσίαν και ωραίαν νύμφην, δια νά τον έχωσι πάντοτε πλησίον αυτών, ως χαράν και παραμυθίαν.
Αλλ' ο φιλόμουσος και φιλόπατρις Κοραής, έχων τήν θερμήν έπιθυμίαν να θυσιάση όλην του την ζωήν εις την άνεσιν και θεραπείαν των πληγών της δυστυχούς Ελλάδος, άπέβαλε μέ τρόπον λογικον και ευσχημον το ζήτημα των αγαπητών αυτού γονέων, και, αφήσας την τερπνήν Ιωνίαν, επέρασεν εις την σοφήν Ευρώπην, με την φρόνιμον και γενναίαν απόφασιν, να λάβει εις χείρας τον λύχνον της αληθούς φιλοσοφίας, και να τον μεταδώση έπειτα εις την φίλην αυτού Ελλάδα.
I. Την 9 Οκτωβρίου, 1782, φθάνει εις την Ακαδημίαν του Μονπελλιέρ, όπου, μετά σπουδών εξαστή, στεφανόνεται ιατρός, με επαίνους και ευφημίας όλων τών διδασκάλων του, και πολλών άλλων εκεί ευρεθέντων σοφών ανδρών, οι όποιοι έγιναν αυτόπται και αυτήκοοι της περί πυρετολογίας θαυμαστής Θέσεως, γραμμένης από τον ίδιον Λατινιστί, και πλουτισμένης με πλήθος μαρτυριών και σημειώσεων αξιόλογων.
Την θέσιν ταύτην αφιέρωσεν εις τον επιστήθιόν του φίλον, τον Δόμινον Βερνάρδον Κεο'υν (Bernarnd Keun), ιερέα των
