εὐπρεποῦς κοινωνίας. Η κοινὴ γνώμη κατέδειξεν αὐτὰς ὡς δυστύχημα εἰς τὸ γένος αὐτῶν· ἡ ἐτυμηγορία τῆς κοινωνίας παρέδωκεν αὐτὰς εἰς ἁρμόζουσαν περιφρόνησιν. Τοῦτο συνέβη ἐπὶ τῆς Μαρίας Wolstencroft, τῆς ἐργασθείσης ὅπως ἀπαλλάξῃ τὸ φῦλον αὐτῆς ἀπὸ τῶν ἀξιώσεων τῆς θρησκείας. Εἰς ἀνταμοιβὴν τοῦ ἀνιέρου αὐτῆς ζήλου, τὸ ὄνομα αὐτῆς κατέστη περιφρόνησις καὶ χλεύη ἐν τοῖς ἐναρέτοις κύκλοις.
Καὶ ὅμως πολλαὶ ζῶσι νεάνιδες στερούμεναι καὶ αὐτοῦ τοῦ τῆς εὐσεβείας τύπου. Δὲν θὰ συνῄνουν νὰ ὀνομασθῶσιν ἄπιστοι, διότι τοῦτο θὰ ἐκλόνιζε τὴν ἠθικὴν αὐτῶν εὐαισθησίαν· καὶ ὅμως ζῶσιν πρακτικῶς ὡσανεὶ ἡ εὐσέβεια μὴ ἀπετέλει μέρος τοῦ βίου. Ἐὰν ἦσαν κεκηρυγμέναι ἄπιστοι δὲν θὰ ἔζων τόσον ὀλίγην ἔχουσαι προσοχὴν εἰς τὸν πλάσαντα αὐτὰς Θεὸν, ὡς πράττουσιν. Ὁλοσχερῶς ἀμεριμνῶσι περὶ τοῦ ἀντικειμένου τούτου, πρακτικῶς ἀρνούμεναι ὅ,τι ἀξιοῦσιν ὅτι πιστεύουσιν, ἤτοι ὅτι ἡ εὐσέβεια εἶναι πολύτιμος μαργαρίτης.
«Τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτὰς, μὴ ἐν πλέγμασιν, ἢ χρυσῷ, ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ’ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελομέναις θεοσέβειαν, δι’ ἔργων ἀγαθῶν.»
Ἀφοῦ τὸ φωταέριον καθαρισθῇ, ὡς ἐῤῥέθη ἀνωτέρω, διευθύνεται εἰς δοχεῖον καλούμενον ἀεριόμετρον. Τὸ σκεῦος τοῦτο σύγκειται ἐκ δύο μερῶν ἐκ τοῦ λάκκου, ὅστις εἶναι προωρισμένος νὰ δέχηται τὸ ὕδωρ, καὶ ἐκ τοῦ κώδωνος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀποταμειεύεται τὸ φωταέριον. Οἱ λάκκοι εἶναι ἐσκαμμένοι εἰς τὸ ἔδαφος καὶ ἠλειμμένοι διὰ λιθοκόλλης ἀδιαβρόχου. Ὁ κώδων, κεκαλυμμένος ἐκ πυκνοῦ στρώματος πισσασφάλτου, σύγκειται ἐξ ἰσχυρῶν σιδηρῶν πλακῶν· ἅλυσις δὲ προσδεδεμένη εἰς τὸν κώδωνα ὀλισθαίνει ἐπὶ δύο τροχαλιῶν καὶ φέρει εἰς τὸ ἄκρον αὐτῆς βάρη ἰσορροποῦντα ὡς ἔγγιστα πρὸς τὸ βάρος τοῦ ἀεριομέτρου. Ἡ τελευταία αὕτη τοῦ σκεύους διάταξις ἐπιτρέπει εἰς τὸν κώδωνα ν’ ἀναβαίνῃ καὶ νὰ καταβαίνῃ εὐκόλως ἐντὸς τοῦ λάκκου. Οὕτω τὸ ἀέριον δὲν ὑπόκειται εἰς μεγάλην θλίψιν, ἕνεκα τῆς ὁποίας ἤθελε διασκεδασθῆ, ἢ ἤθελε δυσκολευθῆ ἡ ἀποσύνθεσις τῶν ἐν τοῖς σιδηροῖς κυλίνδροις γαιανθράκων.
Τὸ παρὸν σχῆμα παρέχει ἐν συνόψει τὸ σύνολον ὅλων τῶν μερῶν, ἐξ ὧν σύγκειται τὸ σκεῦος, τὸ χρήσιμον πρὸς κατασκευὴν τοῦ ἐκ τῶν γαιανθράκων παραγομένου φωταερίου.
Τὸ δ παριστάνει τὴν κάμινον τὴν περιέχουσαν τὰ πήλινα κέρατα τὰ πλήρη γαιανθράκων, ὑποβαλλομένων εἰς τὴν ἐνέργειαν τοῦ πυρός. Τὸ δὲ ζ τὸν σωλῆνα, ὅστις φέρει τὸ ἀέριον τὸ προκύπτον ἐκ τῆς ἀποσυνθέσεως τῶν γαιανθράκων. Τὸ β μικρὸν βαρέλιον ἐντὸς τοῦ ὁποίου τὸ ἀέριον ἀπογυμνοῦται τῆς πισσασφάλτου καὶ ὅλων ἐκείνων τῶν οὐσιῶν τῶν διαλυσίμων εἰς τὸ ὕδωρ. Τὸ ε σειρὰν σιδηρῶν ἀγωγῶν, βεβυθισμένων τῶν ἄκρων αὐτῶν ἐντὸς τοῦ ὕδατος καὶ ἐκτεινομένων ἐν εἴδει ἀκτίνων εἰς τὸν ἐλεύθερον ἀέρα πρὸς ψῦξιν τοῦ ἀερίου, ὅπερ φθάνει αὐτοῦ λίαν θερμὸν ἐκ τῶν κεράτων. Τὸ α τὸν δι’ ἀσβέστου καθαριστὴν, ὅστις σύγκειται ἐκ σειράς τριῶν ὁμοίων καθαριστῶν. Τὸ γ τέλος παριστάνει τὸ ἀεριόμετρον ἢ τὸ δοχεῖον τοῦ φωταερίου.
Ἐνταῦθα πρέπει νὰ ἐξηγηθῇ ἡ μεγίστη φωτιστικὴ δύναμις τοῦ φωταερίου.
Ἀέριόν τι δὲν εἶναι ποτὲ καθ’ ἑαυτὸ φωτεινὸν, ἐὰν δὲν ἔχῃ ἐντὸς αὐτοῦ καὶ σῶμά τι στερεόν. Οὕτω τὸ καθαρὸν ὑδρογόνον καιόμενον παράγει φλόγα ὠχροτάτην καὶ σχεδὸν ἀόρατον· διότι ἡ καῦσις αὐτοῦ οὐδέν καθίζημα στερεᾶς οὐσίας παράγει, ἐκτὸς τῶν ὑδατωδῶν ἀτμῶν. Ἡ δὲ φλὸξ ἡ παραγόμενη ἐκ τῆς καύσεως τοῦ διττανθρακούχου ὑδρογόνου εἶναι ζωηροτάτη, διότι τὸ διττανθρακοῦχον ὑδρογόνον καιόμενον ἀφίνει μικρὸν καθίζημα ἄνθρακος, ὅστις μένων χρόνον τινὰ ἐντὸς τῆς φλογὸς πρὶν ἢ καῇ, ἀποβαίνει φωτεινὸ ἕνεκα τῆς ὑψηλῆς αὐτοῦ θερμοκρασίας. Τὸ ἀέριον λαμβάνει ἐκ τοῦ ξένου τούτου σώματος τοῦ διαμένοντος χρόνου τινὰ ἐντὸς τῆς φλογὸς τὴν φωτεινὴν αὐτοῦ ἰδιότητα.
