Στηριζόμενοι οἱ φυσικοὶ ἐπὶ τῆς ἀρχῆς ταύτης κατώρθωσαν νὰ μεταχειρισθῶσι πρὸς φωτισμὸν τὴν φύσει ὠχροτάτην φλόγα τοῦ ὑδρογόνου. Πρὸς τοῦτο δὲ ἐτέθη ἐντὸς τοῦ καιομένου ἐκ λεπτοτάτων συρμάτων λευκοχρύσου. Ὁ κύλινδρος, ἀφοῦ φθάσῃ εἰς τὸν βαθμὸν τῆς λευκοπυρώσεως διαδίδει λάμψιν ζωηροτάτην, ἡ δὲ φλὸξ τοῦ καιομένου ὑδρογόνου παρίσταται φωτεινοτάτη.
Τὸ καθαρὸν ὑδρογόνον τὸ χρήσιμον πρὸς φωτισμὸν παράγεται διὰ τῆς διαβάσεως τῶν ὑδατωδῶν ἀτμῶν διὰ πεπυρακτωμένων ἀνθράκων. Τὸ ὕδωρ ἐν τούτῳ ἀποσυνθετόμενον παράγει ὑδρογόνον καὶ ἀνθρακικὸν ὀξὺ, ὅπερ διερχόμενον διὰ τιτάνου ἀπορροφᾶται, τὸ δὲ ὑδρογόνον μένει ἐλεύθερον πάσης ξένης οὐσίας. Ἡ μέθοδος αὕτη τῆς παραγωγῆς τοῦ ὑδρογόνου εἶναι ἁπλουστάτη, ἀλλ’ ἄχρηστος ἕνεκα τοῦ δαπανηροῦ.
Μεταφέρεται πολλάκις τὸ φωταέριον εἰς τὰς οἰκίας ἐντὸς μεγίστων ἁμαξίων συγκειμένων ἐξ ἐλάσματος λεπτοῦ σιδήρου· ταῦτα δὲ περιέχουσι ἀσκοὺς ἐλαστικοὺς ἔχοντας στρόφιγγα καὶ σωλῆνα. Πρὸς διανομὴν τοῦ φωταερίου συσφίγγουσι διὰ στροφάλου τοὺς ἱμάντας, οἵτινες περιβάλλουσι τοὺς ἀσκοὺς, καὶ οὕτω τὸ φωταέριον μεταβαίνει εἰς τὸ ἀεριόμετρον ἢ εἰς τὸ δοχεῖον τῆς καταναλώσεως.
Περὶ τὸ ἔτος 1831 ἤρχισαν ἐν Γαλλίᾳ ὡς καὶ εἰς ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης νὰ μεταχειρίζωνται πρὸς φωτισμὸν τοὺς στεατικοὺς κηρούς. Τὸ εἶδος τοῦτο τῆς βιομηχανίας ἐπενοήθη κατ’ ἀρχὰς διὰ νὰ χρησιμεύσῃ εἰς πολυτελῆ φωτισμὸν καὶ πρὸς ἀντικατάστασιν τοῦ πολυδαπάνου κηροῦ, μεθ’ οὗ ἐφώτιζον τότε τὰς αἴθουσας. Τοῦ δὲ νέου τούτου προϊόντος κατασκευασθέντος εἰς μετρίαν τιμὴν, δὲν ἐβράδυνεν ἡ χρῆσίς του, νὰ κατασταθῇ κοινὴ εἰς ὅλον τὸν πεπολιτσμένον κόσμον. Ἀντικατέστησε δὲ οὐ μόνον τὰς ἐκ κηροῦ λαμπάδας ἀλλὰ καὶ τὰς ἐκ λίπους, ὧν ἡ χρῆσις ἐξακολουθεῖ ἀκόμη εἰς τὴν κατωτέραν τῆς κοινωνίας τάξιν διὰ τὸ εὔωνον.
Ὁ στεατικὸς κηρὸς καλεῖται οὕτω, διότι κατασκευάζεται ἐκ παχέος τινὸς ὀξέος καλουμένου στεατικοῦ. Ἀλλὰ τί ἐστὶ στεατικὸν ὀξύ;
Τὸ στεατικὸν ὀξὺ εἶναι αὐτὸ τὸ λίπος τὸ ἀποτελοῦν μέρος τοῦ στεατικοῦ κηροῦ, ἀλλ’ ἀπηλλαγμένον διὰ χημικῆς τινος ἐργασίας ἀφ’ ὑγρᾶς τινος συνθέσεως περιεχούσης τὸ ὀνομαζόμενον ἐλαιικὸν ὀξὺ, εἰς ὃ τὸ ἐν χρήσει ἀλειμματοκέρι ὀφείλει πάσας τὰς κακὰς αὐτοῦ ποιότητας, ἤγουν τὴν εὔκολον αὐτοῦ τῆξιν, τὸ ἁπαλὸν καὶ τὴν δυσάρεστον ὀσμήν.
Τὸ λίπος δύναται νὰ θεωρηθῇ ὡς ἕνωσις δύο σωμάτων, τοῦ στεατικοῦ ὀξέος, ὄντος στερεοῦ καὶ τοῦ ἐλαιικοῦ ὀξέος, διατελοῦντος ἐν ὑγρᾷ συνήθως καταστάσει. Ἡ ἐργασία, ἣν τὸ λίπος ὑφίσταται διὰ νὰ μεταβληθῇ εἰς στεατικὸν ὀξὺ ἡ στεατικὸν κηρὸν, συνίσταται εἰς τὸ ν’ ἀπαλλαγῇ τοῦ ὑγροῦ μέρους ἤτοι τοῦ ἐλαιικοῦ ὀξέος, καὶ οὕτω μένει τὸ στερεὸν αὐτοῦ μέρος ἤγουν τὸ στεατικὸν ὀξύ. Ἀφοῦ τοιουτοτρόπως ἀπαλλαγῇ τὸ στεατικὸν ὀξὺ τοῦ ὑγροῦ ἐλαιικοῦ ὀξέος, παράγει ὕλην ξηρὰν, ὀλίγον διαλυτὴν καὶ παρέχουσαν φῶς ὡραῖον καὶ ἀναλόγως εὔωνον.
Ἡ κατασκευὴ τοῦ στεατικοῦ ὀξέος τοῦ προωρισμένου εἰς τὴν κατασκευὴν τῶν στεατικῶν κηρῶν συνίσταται εἰς τὴν ἀποσύνθεσιν τοῦ λίπους διὰ τῆς τιτάνου. Παράγεται οὕτω σάπων τῆς τιτάνου, δηλαδὴ μίγμα ἐλαιικοῦ καὶ στεατικοῦ ἀσβεστίου. Τὸ μίγμα τοῦτο ἀποσυντίθεται ἔπειτα διὰ θειικοῦ ὀξέος ὑδαροῦς, ὅπερ παράγει θειικὸν ἀσβέστιον καὶ ἀφίνει ἐλεύθερον τὸ στεατικὸν ὀξὺ καὶ τὸ ἐλαιικόν. Μετὰ ταῦτα ἀποχωρίζεται δι’ ἄλλων μέσων τὸ στεατικὸν ὀξὺ ἀπὸ τοῦ ἐλαιικοῦ καὶ οὕτω μένει ἐκ τοῦ λίπους μόνον τὸ στερεὸν μέρος τὸ πρὸς χρῆσιν τῶν στεατικῶν κηρῶν.
(ἀκολουθεῖ).
Μέχρι τοῦδε πολλὰ ὀλίγα ἐγινώσκομεν περὶ τοῦ μεγαλοπρεποῦς καὶ ὡραίου τούτου τόπου, καθότι μόλις πρό τινος ἤνοιξαν οἱ Ἰαπωνοὶ εἰς τοὺς Εὐρωπαίους τοὺς λιμένας των. Πλὴν καὶ ὅσα μέχρι τοῦδε γνωρίζομεν εἶναι τόσῳ περίεργα καὶ συγχρόνως τόσῳ ἀξιοσημείωτα, ὥστε κινοῦσι τὴν περιέργειαν παντὸς νὰ μάθῃ περισσότερα περὶ αὐτοῦ. Ἐκ τούτου ὠθούμενοι καὶ ἡμεῖς θέλομεν μεταφέρει ἀρχόμενοι ἀπὸ σήμερον ὅσα περίεργα καὶ ἄλλως ἀξία λόγου ἀναφέρει ἐν τῷ ἡμερολογίῳ του Ἄγγλος περιηγητὴς, περὶ τοῦ λίαν περιέργου καὶ γιγαντιαίοις βήμασιν ἀναπτυσσομένου τούτου λαοῦ.
Αἱ τέσσαρες νῆσοι αἱ ἀποτελοῦσαι τὴν Ἰαπωνίαν ἔχουσι σχεδὸν τὴν ἔκτασιν τῆς Ἀγγλίας ἢ τῆς Ἰταλίας ἔχουσαι συγχρόνως καὶ τὸ κλίμα καὶ τὴν βλάστησιν καθ’ ὅλα ὅμοια πρὸς τὰ τῆς τελευταίας ταύτης χώρας. Μεγίστη θερμότης κατὰ τὸ θέρος, ἄφθονοι βροχαὶ κατὰ τὸν Αὔγουστον, ὡραῖον φθινόπωρον καὶ χειμὼν ψυχρὸς, οὐρανὸς πάντοτε εὔδιος καὶ καθαρὸς, ἰδοὺ τὰ ἀξιοσημειωτότερα κλιματολογικὰ φαινόμενα. Ἡ βλάστησις
