Πανδώρα/Τόμος 12/Τεύχος 265/Μάρθα η Αεικίνητος
| ←Βιβλιογραφική αντεπίκρισις | Πανδώρα, Τέυχος 265 Μάρθα η Αεικίνητος |
Διάφορα→ |
Δὶς τοῦ ἔτους, τὸ ἔαρ καὶ τὸ φθινόπωρον, ἡ Κ. Νελὶς, καταλείπουσα καθ’ ἕξιν μᾶλλον τοὺς Παρισίους, ἤρχετο εἰς Ῥαμβουλιὲ, εἰς τῆς Κ. Ὀρβινιύ. Καὶ εὐθὺς τότε ἀπὸ τὴν ἀπέραντον καὶ ζοφερὰν ἐκείνην οἰκίαν ἐξωρίζετο ἡ σιωπὴ, ὥστε ἄλλο δὲν ἤκουες παρὰ ᾄσματα, καγχασμοὺς καὶ ἀτελεύτητον πολυλογίαν. Εἰς τὸ πρῶτον πάτωμα ἀντήχει ἐπωδὴ, εἰς τὸ δεύτερον στρόβιλος, καὶ εἰς τὸ τρίτον δύο ἢ τρεῖς νέαι καὶ φιλομειδεῖς κεφαλαὶ ἐφαίνοντο εἰς τὰ παράθυρα. Πλῆθος ὡραίων κυναρίων ἐχόντων τὰς τρίχας ἀτάκτους καὶ ὠρθωμένας ὡς ἀκάνθας ἐγαύγιζον παρὰ τὰς κλίμακας, καὶ οἱ πετεινοὶ τῆς αὐλῆς, ἐκστατικοὶ καὶ χαίροντες, ἀνεμίγνυον τὰς ὀξείας φωνὰς των μὲ τὴν συμφωνίαν ἐκείνην.
Πόθεν δὲ ὁ τόσος θόρυβος; αἴτιος αὐτῶν ἦτο ἡ νεᾶνις Μάρθα Νελὶς, ἤτις ἤθελε νὰ ἄρχεται ὁ θόρυβος τὰ χαράγματα καὶ νὰ τελειώνῃ μετὰ τὰ μεσάνυκτα. Ποτὲ δὲν ἐγεννήθη ὃν φιλοταραχότερον αὐτῆς· ἡ ἀδελφή της Μαρία ἔλεγεν ὅτι μόνον βλέπουσα τὴν Μάρθαν νὰ τρέχῃ ἀδιακόπως ᾐσθάνετο τοὺς πόδας της κεκμηκότας. Βέβαιον δὲ εἶναι ὅτι ἐνῷ τὴν ἔβλεπες εἰς τὸν κῆπον τὴν ἔβλεπες καὶ εἰς τὸν ἐξώστην· ἐνῷ τὴν ἤκουες παίζουσαν κύμβαλον εἰς τὴν αἴθουσαν, τὴν εὕρισκες καὶ μεταξὺ δένδρων κρατοῦσαν βιβλίον· ἡ καλὴ αὐτὴ κόρη ἐδόξαζεν ὅτι ἡ ἀεικινησία εἶναι ὅρος ἀπαραίτητος τῆς εὐδαιμονίας. Εἰδέποτε ἔμενεν ἀκίνητος καὶ σιωπηλὴ, ἔμενε διὰ νὰ θαυμάσῃ τὴν σιωπὴν καὶ τὴν ἀκινησίαν τῆς ἀδελφῆς της. —Θεέ μου! ἔλεγεν ὠθοῦσα τοὺς ὤμους τῆς Μαρίας, τί κάμνεις καὶ δὲν κινεῖσαι, Ἂν μὲ κατεδίκαζαν νὰ σὲ μιμηθῶ θ’ ἀπέθνησκα. —Ἀλλά κατὰ τοῦτο ἡ Μάρθα ἦτο ἀληθινὴ κόρη τῆς μητρός της. ἔλεγον ἄλλοτε διὰ τὴν Κ. Νελὶς ὅτι ἦτο ἀκατάσχετος. Τοῦτο ἐλέγετο καὶ διὰ τὴν Μάρθαν, τὴν ὁποίαν διὰ τὸ φιλοτάραχον καὶ ζωηρὸν αὐτῆς ἐπωνόμασαν Ἀεικίνητον.
Ἀδύνατον ἦτο νὰ εὑρεθῶσι δύο ἀδελφαὶ, ὡς ἡ Μάρθα καὶ ἡ Μαρία, τοσαύτην ἔχουσαι ἀνομοιότητα· ἡ μὲν Μάρθα δὲν ἐνόει πῶς ἠμπορεῖ τις νὰ ζήσῃ χωρὶς νὰ ὑπάγῃ τρὶς μὲν τῆς ἑβδομάδος εἰς χοροὺς, τὰς δὲ λοιπὰς ἡμέρας εἰς τὰ θέατρα, τὰς μουσικὰς συμφωνίας καὶ τοὺς περιπάτους· ἠγάπα τὴν μουσικὴν, ἐτρελλαίνετο διὰ τὸν χορὸν καὶ ἵππευεν ὡς ἄλλη ἀμαζών. Σκοπὸν τῆς ζωῆς ἐθεώρει τὰς διασκεδάσεις, καὶ διέβαινε διὰ τοῦ κόσμου πτερυγίζουσα ὡς πτηνὸν κελαδοῦν ὑπὸ κυανοῦν οὐρανόν· ἡ Κ. Ὀρβινιύ, ἤτις τὴν ἐλάτρευεν, ἔσφιγγεν ἐνίοτε τὰς δύο της χεῖρας διὰ νὰ τον ἀναγκάσῃ νὰ μείνῃ ἀκίνητος. —Ἑὰν δὲν ὑπῆρξες ποτέ σου σκίουρος, ἔλεγε πρὸς αὐτὴν, βεβαίως θὰ ἔχῃς αἷμα χελιδόνος εἰς τὰς φλέβας σου. —Ἀλλ’ ἡ Μάρθα τὴν ἠσπάζετο καὶ ἀπήρχετο. Ἡ δὲ Μαρία ὑπερηγάπα ἐξ ἐναντίας τὴν ἡσυχίαν, τὴν ἀνάγνωσιν καὶ τὴν μοναξίαν. Καὶ συνήθως μὴν ἤνοιγε τὸ στόμα διὰ νὰ προφέρῃ μόνας τὰς ἀναγκαίας λέξεις· ἐὰν ὅμως, μεταξὺ οὗσα οἰκείων, λόγος ἐγίνετο περὶ βιβλίου, περὶ ἰδέας, ἢ περὶ αἰσθήματος ἀνταποκρινομένου εἰς λογισμούς της, εὐθὺς ἐζωογονεῖτο· ὁ λόγος της ἀνεπτεροῦτο, καὶ ἀπεκαλύπτετο ἡ ἀξιόλογος καρδία καὶ ὁ νοῦς της- εἰδὲ παρετήρει ὅτι δὲν τὴν ἤκουαν, ἠρυθρία καὶ ἔφευγεν. Ἐνίοτε ἐγίνετο ὁμιλητικωτέρα μετὰ τῆς ἀδελφῆς της, ἀλλὰ καὶ τότε ἔπρεπε νὰ παρακινηθῇ ἀπὸ ἔκτακτόν τινα ἀνάγκην- ἤρκει νὰ ἴδῃ τις τὰ τετράδια τῆς μουσικῆς ἑκάστης αὐτῶν διὰ νὰ ἐννοήσῃ τὴν διαφορὰν τῶν χαρακτήρων των. Ἡ μὲν Μάρθα εἶχε μουσικὴν ζωηρὰν καὶ φαιδρὰν, ἡ δὲ Μαρία ἐμβριθῆ καὶ βαθεῖαν, πρὸς τούτοις δὲ καὶ φωνὴν ὡραιοτάτην καὶ συμπαθητικήν. Καὶ μεταξὺ μὲν ἄλλων οὗσα ἐτραγώδει μὲ συστολὴν, ὅτε ὅμως ἦτο μόνη ἐνθουσία, καὶ πολλάκις τήν εἶδαν κλαίουσαν.
Ἀλλὰ καὶ τοσαύτην ἀνομοιότητα κλίσεων ἔχουσαι αἱ δύο ἀδελφαὶ, ἀντηγαπῶντο ὅμως εἰς ἄκρον, συνενοοῦντο θαυμασίως, καὶ ἡ ἀπουσία δὲν ἴσχυέ ποτε νὰ ἐλαττώσῃ τὴν ἀγάπην των. Ἡ Μαρία φεύγουσα τὸν θόρυβον, διέτριβε παρὰ τῇ θεία καὶ ἀναδόχῳ της κυρία Ὀρβινιὺ τόσον καιρὸν κατ’ ἔτος, ὅσον καὶ ἡ Μάρθα, ἤτις ἔμενε πάντοτε μετὰ τῆς μητρός της, διέτριβεν εἰς Ῥαμβουλιέ. Χαίρουσαι λοιπὸν ἔβλεπον ἀλλήλας τὸ ἔαρ καὶ τὸ φθινόπωρον.
Ἴσως φανῆ παράδοξον ὅτι ἡ Κ. Νελὶς ἔζη μακρὰν τῆς πρωτοτόκου θυγατρός της- ἀλλ' ἐδόξαζεν ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐναντιόνεταί τις εἰς τὰς ἐπιθυμίας τῶν ἄλλων· τοῦτο δὲ συνέφερεν εἰς τὴν ἀγαθότητα, ἢ μᾶλλον τὴν ἀπάθειάν της. Ἡ Μαρία νεωτέρα ἔτι οὗσα εἶπεν ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ ζήσῃ εἰς τὴν ἐξοχὴν καὶ τὴν μοναξίαν· ἡ δὲ μήτηρ της μετά τινας θωπευτικὰς παρατηρήσεις τὴν ἔφερε μόνη εἰς Ῥαμβουλιέ οἱ οἰκειότεροι φίλοι τῆς Κ. Νελὶς ἐθεώρησαν τὸ μικρὸν τοῦτο ταξείδιον ὡς μεγίστην ἀπόδειξιν στοργῆς μητρικῆς, διότι ἐπεχείρησεν αὐτὸ τὴν προτεραίαν λαμπρὰς συναναστροφῆς κατὰ τὴν καρδίαν τοῦ χειμῶνος.
Ἡ Κ. Νελὶς εἶχεν ὑπανδρευθῆ δεκαοκταετὴς ἔτι μὲ ὀνομαστὸν ἰατρὸν σχεδὸν τεσσαρακοντούτη. Μετὰ δώδεκα δὲ ἔτη ἐφαίνετο ὅτι ἡ ἡλικία δὲν μετέβαλε διόλου οὔτε τὸν χαρακτῆρα οὔτε τὸ πρόσωπόν της· ὁποία ἦτο παιδίον ἔτι εἰς Θολώσην, τοιαύτη καὶ εἰς Παρισίους καὶ ἀφοῦ ἔγεινε μήτηρ. Ὁ σύζυγός της τὴν ἐλάτρευεν. Ἀφιερωθεὶς εἰς τὴν ἰατρικὴν ἐπιστήμην ἐκ νεότητός του, πρώτην καὶ μόνην γυναῖκα ἠγάπησε τὴν σύζυγόν του. Τοιαύτην δὲ ἰσχὺν εἶχεν αὕτη ἐπ' αὐτοῦ ὥστε θὰ ἔλεγέ τις ὅτι τὸν ἐμάγευσεν. Ἔζησαν δὲ οὕτω πως δεκαπέντε ἔτη, χωρὶς οὔτε ὁ πλέον φιλύποπτος ὀφθαλμὸς ἢ τὸ πλέον φιλοκατήγορον στόμα νὰ ἀνακαλύψωσι σκιὰν κἂν δυσαρεσκείας μεταξὺ αὐτῶν. Ἐκεῖνος, ὅςτις ἠγάπα περισσότερον ὑπέβαλε τὰς ὀρέξεις του εἰς τὰς τοῦ ἄλλου χωρὶς διόλου νὰ παραπονεθῇ. Ἡ παρουσία τὴς γυναικὸς ἔῤῥιπτεν ἀκτῖνας φωτὸς πέριξ τοῦ ἰατροῦ, καὶ ἔβλεπεν ὡς ἀνθηρὰ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὁ νοῦς του ἐδείκνυε ζοφερώτατα. Διὰ νὰ ἐπαρκέσῃ δὲ εἰς τὰς δαπάνας τοῦ πολυταράχου βίου εἰς τὸν ὁποῖον ἔσυρεν αὐτὸν ἡ Νοεμὴ ἄμα μετὰ τὸν γάμον, ἠναγκάσθη νὰ διπλασιάσῃ τοὺς κόπους του· ἀφιέρου δὲ τὸν καιρόν του εἰς δύο, εἰς τὴν ἐπιστήμην καὶ εἰς τοὺς ἀσθενεῖς· οὗτοι μάλιστα ἐπεκράτησαν. Καὶ ἐπεθύμει μὲν ἄλλον τρόπον ζωῆς, ἀλλὰ δὲν ἦτο αὐτὸς κύριος. Καὶ διὰ τὴν θυσίαν αὐτὴν οὐ μόνον δὲν ἀπῄτει εὐγνωμοσύνην παρὰ τὴς συζύγου του, ἀλλὰ καὶ τὰς παραμικροτέρας ἐπιθυμίας του παρέβλεπε, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ καταστήσῃ αὐτὴν εὐτυχῆ.
Ἐκ τοῦ γάμου τούτου ἐγεννήθησαν δύο θυγατέρες, ἰδοῦσαι τὸ φῶς δεκαπέντε μῆνας ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλην, ἀλλ’ οὐδεμία ἄλλη μεταβολὴ ἐγένετο εἰς τὰς ἕξεις των· αἱ θυγατέρες ἐκοιμῶντο εἰς τὴν κοιτίδα, ἡ μήτηρ ἐσύχναζεν εἰς τοὺς χοροὺς, καὶ ὁ πατὴρ εἰργάζετο συντονώτερον. Ὅτε ἔγεινε πεντήκοντα καὶ πέντε ἐτῶν καταπονηθεὶς ὑπὸ τῆς ἀδιακόπου ἐργασίας, ᾐσθάνθη τὰς πρώτας προσβολὰς ὑπερτροφίας τῆς καρδίας· ἐνόησε λοιπὸν τὸ τέλος του. Χωρὶς δὲ νὰ λησμονήσῃ τὴν σύζυγον ἐνθυμήθη τὰ τέκνα του. Κατὰ τὰς τελευταίας ὥρας τοῦ θανάτου πρῶτον τότε ἔλαβε τὸ θάῤῥος νὰ δώσῃ συμβουλὴν εἰς τὴν Νοεμὴν ἤτις ἠσπάζετο αὐτὸν κλαίουσα, —Δὲν εἴμεθα, εἶπεν, ἀρκετὰ πλούσιοι· κάμε οἰκονομίαν. —Καὶ ὡς νὰ ἐφοβεῖτο μὴ τὴν λυπήσῃ διότι δὲν εἶχε προῖκα, —ὀλίγην οἰκονομίαν, πολλὰ ὀλίγην, ἐπρόσθεσε φιλήσας τὰς χεῖράς της. Καὶ ὑπεσχέθη μὲν ἡ Νοεμὴ, ἀλλὰ μετὰ δεκαπέντε ἡμέρας ἀπέδειξεν, ὅτι ἐὰν ἡ καρδία της ἐπεπόθει σφοδρῶς τὸν σύζυγόν της, τὴν ὑπόσχεσίν της ὅμως δὲν ἐνθυμεῖτο πλέον.
Εἴδομεν ὅτι δὶς τοῦ ἔτους, τὸν Μάϊον καὶ τὸν Σεπτέμβριον, ἡ Κ. Νελὶς μὲ τὴν Μαρίαν μετέβαινεν εἰς Ῥαμβουλιὲ, διὰ νὰ ἴδῃ τὴν κόρην της Μάρθαν, Ἀλλ’ ὅσον ἐνθέρμως καὶ ἄν ἠγάπα αὐτὴν, δὲν ἐδύνατο ν’ ἀποφασίσῃ νὰ ζήσῃ χωρὶς θόρυβον καὶ χωρὶς κίνησιν, ἔστω καὶ ἐπὶ δεκαπέντε ἡμέρας· ἔφερε λοιπὸν πάντοτε μεθ’ ἑαυτῆς καὶ τρεῖς ἢ τέσσαρας φίλας της ἐκ τῶν ζωηροτέρων. Ἡ ἀδελφή της, ἡ Κ. Ὀρβινιὺ, γυνὴ ἀγαθὴ καὶ εὐπροσήγορος, εἶχεν εἰπεῖ ἄλλοτε πρὸς αὐτὴν νὰ θεωρῇ τὴν οἰκίαν της ὡς. ἰδίαν ἑαυτῆς· ἡ δὲ Κ. Νελὶς, κατὰ γράμμα ἐφαρμόζουσα τὴν προσφορὰν, ἐπεδίδετο εἰς πᾶν εἶδος εὐθυμίας, γεύματα, περιπάτους, χοροὺς, συμφωνίας καὶ τὰ τοιαῦτα. Δὲν ἀπήντα δὲ τὴν ἐλαχίστην δυσκολίαν παρὰ τῆς Κ. Ὀρβινιύ· διότι οὗσα χήρα, ὡς χωρισθεῖσα πολλὰ νέα ἀπὸ τὸν ἄνδρα της, εἶχε τοσούτῳ ἤπιον χαρακτῆρα, ὥστε ἐφαίνετο ὅτι ἐστερεῖτο καὶ ὀρέξεων καὶ γνώμης. Θὰ ὡμοίαζε κάτοπτρον ἀντανακλῶν καὶ φαιδρὰ καὶ ζοφερὰ χρώματα, ἐὰν ἡ καρδία της δὲν ἦτο ἀληθὴς ἑστία ἀγάπης καὶ ἀφοσιώσεως. Ἔζη δὲ εἰς τὴν ἐξοχὴν πρὸ δεκαπέντε ἐτῶν, καὶ ἦτο τριακονταπενταετής.
Τὴν ὥραν ἐκείνην τοῦ χρόνου ἡ Κ. Ὀρβινιὺ, ἤτις ἐθεωρεῖτο, ὡς καὶ ἦτο, ἐκ τῶν πλουσιωτέρων τῆς περιφερείας, κατέβαλλε πᾶσαν φροντίδα διὰ νὰ εὐχαριστήσῃ τὴν ἀδελφὴν καὶ τὴν ἀνεψιάν της Μάρθαν. Ἐπεσκέπτοντο ἐπὶ λαμπρῶν ὀχημάτων τὰ ὑποστατικά της καὶ τοὺς πέριξ γείτονας, Ἔμειναν μάλιστα τεσσαράκοντα καὶ ὀκτὼ ὥρας εἰς Γριζὸλ πλησίον τοῦ δάσους τῶν Ὑβελίνων, ὅπου ἐχόρευαν καὶ ἐπήδων. Ἀλλὰ καὶ δι’ ἄλλον λόγον, τὸν ὁποῖον ὑπεστήριζε σήμερον καὶ ἡ Μαρία, ἦλθεν ἐνταῦθα ἡ Μάρθα. Ἦλθε νὰ ἀνανεώσῃ τὴν φιλίαν τὴν ὁποίαν ἐκ νηπιότητος εἶχον καὶ αἱ δύο ἀδελφαὶ μέ τινα νέον. Ὅταν ἦσαν εἰς Γριζὸλ οὔτε κεράσια ἔτρωγαν ἐὰν δὲν ἔβλεπαν πρῶτον τὸν Βαλαντῖνον. Οὗτος δὲ ἤρχετο πάντοτε, στρέφων μὲν μὲ τὰ δάκτυλα τὸν γῦρον τον πίλου του καὶ ἐρυθριῶν, ἀλλὰ κατευχαριστημένος.
Ὁλόκληρος ἡμέρα ἐχρειάζετο διὰ νὰ συνέλθῃ εἰς ἑαυτὸν, καὶ πάλιν ἔπρεπε νὰ μείνῃ μόνος μὲ τὰς δύο ἀδελφάς, Μόλις ἐφαίνετό τις ξένος καὶ ἀμέσως ἀνεχώρει, Βρέφος ἔτι ὢν ἔπαθε δεινοτάτην ὀφθαλμίαν, ἤτις τὸν ἠνάγκασε νὰ φέρῃ ἐπί τινα χρόνον διόπτρας γαλανάς· δι’ ὅ καὶ ἔγεινεν ἀντικείμενον τῶν ἀδιακόπων χλευασμῶν ὅλων τῶν μαθητῶν τοῦ χωρίου. Ἐπειδὴ δὲ καί τοι ὑψηλὸν ἔχων τὸ ἀνάστημα ἦτο ὅμως ἀδύνατος καὶ ἰσχνὸς, ὁσάκις δὲ ἀντεστάθη ἐπείσθη ὅτι δὲν ἦτο ὁ ἰσχυρότερος, ἀπεφάσισεν ὅπλον μόνον ν' ἀντιτάσσῃ τὴν ὑπομονήν. Μίαν τῶν ἡμερῶν ὁ προστάτης του ΙΙαπα-Λουκᾶς, διδάσκαλος τοῦ δήμου, τὸν ἔστειλε πρὸς τὴν Κ. Νελὶς διὰ μικράν τινα ὑπόθεσιν· ἔκτοτε λοιπὸν ἐγνωρίσθη μὲ τὴν οἰκογένειαν αὐτῆς, Αἱ νέαι ἀδελφαὶ ἔδωκαν αὐτῷ ζαχαρωτὰ, ὅθεν ἐνθαῤῥυνθεὶς ἐπρόσφερε πρὸς αὐτὰς μικρὰ ξύλινα ἀλλ' ὡραιότατα εἰδώλια τὰ ὁποῖα κατεσκεύαζε μόνος μὲ τὴν μάχαιράν του, Αἱ δύο ἀδελφαὶ ἐλεοῦσαι τὸν ταλαίπωρον ὀρφανὸν τὸν ἐπροστάτευον, διὸ τὰ παιδία τοῦ χωρίου ὠνόμασαν εἰρωνικῶς αὐτὸν κυρίαν Βαλαντίνην· βέβαιον δὲ εἶναι ὅτι εἶχεν ἀγαθότητα γυναικός. Ὁ καιρὸς δὲν ἠλλοίωσε ποτὲ τὴν φιλίαν τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας πρὸς τὸν ὀρφανόν. Ὅτε δὲ ἔφθασεν ἡ ὥρα τῆς στρατολογίας ὁ Παππα-Λουκᾶς, φοβούμενος μὴ πέσῃ ὁ κλῆρος εἰς τὸν Βαλαντῖνον τὸν ὁποῖον ἠγάπα διὰ τὴν ἀδυναμίαν καὶ τὴν μόνωσίν του, εὑρέθη εἰς μεγίστην ἀμηχανίαν. Ἡ Μαρία καὶ ἡ Μάρθα ὡμίλησαν περὶ τούτου τὴν μητέρα των, καὶ αὐτὴ χωρὶς δισταγμὸν καὶ μὲ πολλὴν γενναιότητα ἔδωκε τὰ χρήματα, τὰ ὁποῖα ἔμελλε νὰ σώσωσι τὸν Βαλαντῖνον. Ἡ εὐεργεσία αὕτη ηὔξησε μὲν τὴν εὐγνωμοσύνην τοῦ νέου, ἀλλὰ δὲν ὠλιγόστευσε καὶ τὴν συστολήν του.
Φίλος τις τῆς οἰκογενείας τῆς Κ. Νελὶς κατοικῶν εἰς Ῥαμβουλιὲ, ὅπου κατεστάθη ἕνεκα τῆς Κ. Ὀρβινιὺ ὑπὲρ ἧς ἔτρεφεν, εἰ καὶ ἑξηκονταετὴς, ἀνωφελῆ αἰσθήματα, ἐπέπληττε πολλάκις τὴν Κ. Νελὶς ὡς πολυδάπανον. Ὁ γέρων οὗτος δικηγόρος ἦτο καλός λογιστὴς, καὶ ὁ πλατωνικὸς ἔρως του πρὸς τὴν ἑτέραν των ἀδελφῶν, δὲν τὸν ἐτύφλωττεν ὥστε νὰ μὴ βλέπῃ τὴν ἀκαταστασίαν τῆς ἄλλης.
—Ἠξεύρω, ἔλεγεν ὁ δικηγόρος, μέχρι λεπτοῦ τί ἔχετε, καὶ ὅτι δὲν σᾶς μένουν πολλά.
—Δὲν ἠξεύρετε τίποτε, ἀπεκρίνετο ἡ χήρα, ἔχω ἀρκετά.
—Καὶ ποῦ τὰ ἔχετε;
—Εἰς χεῖρας ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι ἠξεύρουν πῶς νὰ τὰ μεταχειρισθοῦν.
—Καὶ τί ἀπολαμβάνετε;
—Δέκα καὶ δεκαπέντε τὰ ἑκατόν. Λαμπρὸν εἰσόδημα!... Εὐχαριστεῖσθε, κύριε,
—Διόλου... Αὐτοὶ θὰ σας δίδουν ἔως οὗ νὰ τὰ φάγουν ὅλα.
Ἡ δὲ Κ. Νελὶς ἀνύψωνε τοὺς ὤμους καὶ ἄφινε τὸν δικηγόρον τερετίζουσα. Οὗτος δὲ ἀγανακτῶν καὶ ἀπελπιζόμενος· Α! ἔλεγε, κτυπῶν μὲ τὸν πόδα τὸ ἔδαφος, ἔχει αἰωνίαν ἄνοιξιν, πάντοτε ἄνθη, ἀλλὰ ποτὲ καρπόν! Καὶ ὅμως, ἐὰν δὲν ἠγάπων τὴν ἀδελφὴν θὰ ἐλάτρευα τὴν τρελὴν αὐτήν.
Ἀλλ' ὅσα δὲν ἐπρόφθανε νὰ εἴπῃ, πρὸς τὴν μητέρα, Τὰ ἔλεγε πρὸς τὴν κόρην της Μάρθαν. Αὕτη ὅμως μετά τινα συζήτησιν, ἔφερε Τὰς χεῖρας καὶ πρὸς τὰ δύο μέρη Τῆς ἐσθῆτός της, διέστελλεν ὀλίγον αὐτὴν καὶ χαιρετοῦσα τὸν δικηγόρον ἐδείκνυε τὴν ράχιν της.
Μίαν Τῶν ἡμερῶν ἐνῷ ὁ γέρων φίλος ἐδίδασκε, ζητῶν ν’ ἀποδείξη ὅτι ἔπρεπε νέοι ἔτι νὰ συνειθίζωμεν εἴς ὅλα καὶ νὰ προβλέπωμεν τὰς μεγαλητέρας δυστυχίας διὰ νὰ προετοιμαζώμεθα ὥστε νὰ τὰς ὑπομένωμεν, ἡ Μάρθα πλησιάσασα αὐτόν· —Ἀκούσατε, κύριε, εἶπεν· ὑπάρχουν πολλοὶ σοφοὶ συγγραφεῖς χονδρῶν βιβλίων τὰ ὁποῖα κατὰ περίστασιν ἐφυλλολόγησα· ὅλη των δὲ ἡ εὐγλωττία συνίσταται εἰς τὸ ν’ ἀποδείξουν ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι ἄλλο ξενοδοχεῖον εἰς τὸ ὁποῖον καταλύει πρὸς ὥραν ὁ ἄνθρωπος, καὶ ὅτι πρέπει νὰ μάθωμεν πῶς ν’ ἀποθάνωμεν. Ἀλλ' ἐγὼ νομίζω ὅτι ἐὰν ἡ ζωὴ εἶναι ξενοδοχεῖον, δὲν εἶναι ὅμως καὶ συνήθεια νὰ πηγαίνωμεν εἴς αὐτό διὰ νὰ νηστεύωμεν καὶ νὰ ἀηδιάζωμεν. Ὅσον δὲ διὰ τὸν - θάνατον, αὐτός δὲν ἔχει ἀνάγκην, διὰ νὰ γείνῃ γνωστὸς, διδασκαλιῶν καὶ ῥητορικῶν λόγων. Πλῆθος μωρῶν οἱ ὁποῖοι δὲν ἐγνώριζαν τίποτε περὶ αὐτοῦ, τὸν ἔμαθαν εἴς ὀλίγα λεπτὰ, καὶ ἀπέθαναν ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι· εὑρέθησαν μάλιστα καὶ κερδεμένοι, διότι δὲν ἐξώδευσαν τὸν καιρόν των εἴς ματαίας σκέψεις,
—Καὶ τὸ συμπέρασμά σου;
—Τὸ συμπέρασμά μου, φίλε μου, εἶναι, μὲ ὅλον τὸ πρὸς ὑμᾶς σέβας μου, ὅτι δὲν ἐσπουδάσατε ἀρκετὰ τὴν δύναμιν τῶν τριῶν τούτων λέξεων· ὅ, τι πρέπει πρέπει.
Ὁ δὲ δικηγόρος δὲν ἀπεκρίθη. Ἐνόμισεν ὅτι τὴν ὥραν ἐκείνην εἶχεν ἔμπροσθέν του τὸν Κ. Νελὶς, νέον ἔτι καὶ ὡραῖον, διότι ἡ Μάρθα εἶχε Τοὺς ὀφθαλμοὺς, τὰ κινήματα, τὴν θέλησιν καὶ τὴν φωνὴν τοῦ πατρός της. —Παράδοξος νέα! εἶπε μετὰ τὴν ἀναχώρησίν της· ζῇ μὲ τραγούδια καὶ μὲ ζαχαρωτά· καὶ ὅμως δὲν στερεῖται νοός.
(Ἀκολουθεῖ.)