Ο Νυμφίος
| ←Δικαιοσύνη | Σκαραβαίοι και Τερρακότες Συγγραφέας: Ο Νυμφίος |
Συναποθανούμενοι→ |
-ΙΔΟΥ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Στὴ σκοτεινιὰ ποῦ ὁλόγυρά μου ἁπλώνει
τρέμει θαμπὸ τἀσημοκάντηλό μου·
καὶ ’δῶ ὅπου ἀσυντρόφιαστη καὶ μόνη
ἀποτραβιοῦμαι, νοιώθω νὰ ζυγώνῃ
τὸ σύγκρυο ἀναφτέριασμα τοῦ τρόμου.
–Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Ὁ χνουδωτὸς καντηλοσβύστης πάει
στὸ φῶς, ποῦ τὸν τραβάει, πάει καὶ πέφτει·
φάντασμα καλοθύμητο περνάει
μ’ ἀνάλαφρον ἀνάσυρμα καὶ πάει
καὶ πνίγεται στὰ βάθη ἑνὸς καθρέφτη.
-Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Μὲ νῆμ’ ἀνεμοκλώστινο ἡ ἀράχνη
τῆς ἔγνοιας πλέκει στὴν καρδιά μου δίχτυ·
σὰν κάποιο χέρι κρούσταλλο μοῦ ψάχνει
τῶν σπλάχνων μου τὰ σπλάχνη - μὰ οὔτε ἄχνη
μ’ οὐδ’ ἀνεπνιὰ γρικάω τὸ μεσανύχτι.
-Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Καὶ σφαλιχτὰ τὰ μάτια μου σκεπάζω
μὲ τὰ χέρια μου καὶ κρύβω τὸ κεφάλι
βαθειὰ στὸ προσκεφάλι... καὶ κοιτάζω
τἀνάερο φάντασμα, ποῦ δὲν τρομάζω,
στὰ βάθια τῆς ψυχῆς μου νὰ προβάλλῃ.
—Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Πᾶσα στιγμή, ποῦ ζῇ τὴν πᾶσα ἡμέρα,
τὴν ἔγνοια τὴν ἀνείκαστή μου, ὦ Πόθε,
πληθαίνοντας, μοῦ κρυφολές:--Καρτέρα,
νὰ ἰδῇς, λιχνίζοντας στὸν ἴσιο ἀγέρα,
πέρα τὶς πίκρες, τὴ χαρά σου ἐδῶθε!
-Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται...
Ἔλα, ἐκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,
ἡ ἐλπίδα μου κ’ ἡ γλυκαπαντοχή μου·
Ἔλα, ἐκλεκτέ, ποῦ ἀκαρτεράω, καὶ πιέ μου,
ροδέμνοστε καὶ παγκαλόμορφέ μου
στὴ φούχτα μου ἐδῶ μέσα τὴ ψυχή μου!