Μύθος 72: Όφις και καρκίνος
| Όφις και καρκίνος Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Όφις και καρκίνος. |
Ἐντὸς ἔζη στενῆς τρύπας ὄφις μετὰ τοῦ καρκίνου
εἰς τὰς βρώσεις εἰς τὰς πόσεις συνεταῖρος ὢν ἐκείνου·
καὶ ὁ μὲν καρκῖνος ἦτον ἀφελὴς, ἁπλοῦς τὸν τρόπον·
ὁ δὲ ὄφις ἦτον πάντων κακουργότερος ἀνθρώπων·
ὁ καρκῖνος τὸν παρῄνει 'ς τὴν εὐθύτητα νὰ κύψῃ,
καὶ τὰς δολεράς του ἔξεις εἰς τοὺς κόρακας νὰ ῥίψῃ·
ἀλλ' ὁ ὄφις εἰς τὴν πᾶσαν τοῦ καρκίνου συμβουλὴν,
ὕφαινε κατ' αὐτοῦ μίαν μυστικὴν ἐπιβουλήν·
καὶ τὸν ἔλεγε «δὲν βλέπεις τὸν λοξὸν περίπατόν σου,
καὶ τὰ στραβωμένα ἴχνη τῶν καμπυλωτῶν ποδῶν σου;»
Τὸν καιρὸν λοιπὸν φυλάττων καθ' ὃν ὕπνωττεν ἐκεῖνος,
καὶ τὸν φάρυγγά του σφίγγων τὸν φονεύει ὁ καρκῖνος·
καὶ ὁ ὄφις ἐκταθεὶς
μετὰ θάνατον τὸ σῶμα ἴσος ἔγινε κι' εὐθύς·
«ἔπρεπε εὐθὺς νὰ ἦσαι, εἶπεν, ὁ φονεὺς ἑταῖρος,
νὰ μὴν εἶχες ἔσω ἔξω ἐλιγμοὺς εἰς πᾶν σου μέρος!
δὲν θὰ εἶχες ὄφι! κρύον τώρα ὅλον σου τὸ δέρμα!»
Ἐπιμύθιον.
Τῶν δολίων τοῦτο εἶναι τὸ πικρὸν συνήθως τέρμα.