Μύθος 65: Αλκυών
| Αλκυών Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Αλκύων. |
Ἡ θρηνώδης ἀλκυὼν
φεύγουσα τὴν ἐρημίαν,
μακρὰν ἄλλων φωλεῶν
εἰς τὴν παραθαλασσίαν
φωλεὰν οἰκοδομεῖ,
καὶ μολπὰς μελαγχολίας
οἱ γλυκοί της στεναγμοὶ
χύνουν εἰς τὰς νηνεμίας·
τὴν ἐφόβιζαν ἡ γῆ
τὰ θηρία τ' ἄγριά της,
καὶ οἱ τόσοι κυνηγοὶ
καὶ τὰ τόσα ὄρνεά της,
καὶ τὴν θάλασσαν πολὺ
τῶν μικρῶν της ἐθεώρει
κατοικίαν ἀσφαλῆ
κ' ἔφευγε δρυμοὺς καὶ ὄρη.
Βλέπουσα τὸν οὐρανὸν
μίαν εὔδιον πρωΐαν,
ἀπὸ ἀετοὺς κενὸν
κ' ἐλευθέραν τὴν πορείαν,
κάτω 'ς τὸν αἰγιαλὸν
ἄφησε τὰ νεογνά της
καὶ εἰς ὄρος ὁμαλὸν
εὔθυνε τὸ πέταγμά της.
Άλλὰ νότος φοβερὰ
ἕως εἰς τὴν φωλεάν της
ἀνυψοῦσα τὰ νερὰ
ἔπνιξε τὴν γενεάν της·
ἔκτοτε αὑτὴ ζητεῖ
τὰ μικρά της καὶ τὰ κράζει,
κ' ἡ φωνή της ἔχει τι
ὅ,που τὴν ψυχὴν σπαράζει.
Καὶ ἡ ὄρνις κελαδοῦσα λέγει παραπονουμένη
«ἔρχεται ἡ δυστυχία ὅθεν της δὲν τὴν προσμένει».
Ἐπιμύθιον.
Ἀπ' ἐχθροὺς παρ' ὧ μισοῦνται
φυλαττόμενοι πολλοὶ,
ἀπὸ φίλους ἀδικοῦνται·
τοῦτ' ὁ μῦθος μου δηλοῖ.