Μύθος 43: Το εν Δελφοίς μαντείον
| Το εν Δελφοίς μαντείον Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ανήρ κακοπράγμων. |
Ἔχων ὡς διάδημά του λάμποντα ζωδιακὸν,
ζεῦγος ἐκ τεσσάρων ἵππων εἰς τὸ ἅρμα του λευκῶν,
καὶ ἀπ' ὄφεις καὶ Γοργόνας ἔνδυμα πεποικιλμένον,
ἔφθασεν εἰς τοὺς Δελφούς του ὁ Ἀπόλλων καταβαίνων·
καὶ εἰς τὸν χρυσοῦν του τρίπουν τὸν ἐμπνέοντα μαντίαν
θέσας τὴν περικαλλῆ του καὶ ἀμώμητον Πυθίαν,
τὸν περὶ τειχῶν ξυλίνων
ἔδιδεν χρησμὸν ἐκεῖνον.
Τοῦ Αἰσώπου συμπολίτης κ' ἔγγονος τοῦ παναθλίου
ὅστις 'ς τοὺς κρημνοὺς ἐῤῥίφθη παρὰ τούτου τοῦ Μαντείου,
νὰ ἐμπαίξῃ αὐτὸ ἦλθεν εἰς τὸν ἐν Δελφοῖς ναὸν
καὶ νὰ πειραθῇ τὸν μάντιν καὶ λοξὸν αὐτοῦ Θεόν·
μεταξὺ ἀδαμαντίνων καὶ χρυσῶν ἀναθημάτων
μεταξὺ ἐλεφαντίνων φιαλῶν καὶ ἀγαλμάτων,
εἰς τὸ ἄγαλμα ἐστάθη τοῦ Ἀπόλλωνος πλησίον·
καὶ εἰς τὴν παλάμην κλείσας ὁλοσκέπαστον στρουθίον
ἔκραξεν πρὸς τὴν σοφήν του χρησμοδότειραν παρθένον
«ἔμπνουν εἶναι ἄπνουν εἶναι ὅ,τι φέρω κεκριμμένον;»
εἶχε δὲ σκοπὸν ἂν ἄπνουν ἔλεγεν αὐτὴ, ν' ἀνοίξῃ
τῆς παλάμης του τὸ κοῖλον καὶ τὸ ζῶν πτηνὸν νὰ δείξῃ·
καὶ ἂν «ἔμπνουν» τὸ στρουθίον εἰς τὴν χεῖράν του νὰ θλίψῃ,
καὶ ζωῆς ἐστερημένον εἰς τὴν μέσην νὰ τὸ ῥίψῃ·
τοῦ ἀνθρώπου ἡ Πυθία ἐννοήσασα τὸν δόλον,
«νὰ ᾖν ἔμπνουν ἄπνουν, εἶπεν, εἰς σὲ τοῦτο κεῖται ὅλον·
τοῦτο δύνασαι ἀμέσως εἴτε ζωντανὸν ν' ἀφήσῃς,
εἴτ' ἐξαίφνης νὰ τὸ πνίξῃς, ἐμὲ δὲ νὰ ἐξυβρίσῃς.
Τὸν Θεὸν μὴ δοκιμάζῃς· ἄπελθε ὦ νεανία!»
- Τοῦ Αἰσώπου τὰ συμβάντα καὶ τὸν θάνατον δὲν τρέμω,
ὡς αὐτὸ τὸ ἄπνουν κ' ἔμπνουν εἶν' αἱ ῥήσεις σου Πυθία!
Καὶ τὸ «ἥξεις καὶ ἀφίξεις οὐ σὺ θνήξεις ἐν πολέμῳ»
καὶ τὸ «διαβὰς τὸν Ἅλυν
Ἄναξ Κροῖσε! καταλύσεις βασιλείαν σὺ μεγάλην·»
μετὰ γέλωτος τοιαῦτα εἶπε μετὰ παιδειᾶς,
καὶ τοῦ Παρνασοῦ διῆλθεν ἔπειτα τὰς ποδιάς.
Εἰς τὴν ὕβριν ὁ Ἀπόλλων τῆς Πυθίας του ἐμάνη·
εἰς τὸν φεύγοντα ἐμπαίκτην ἀργυρότοξος ἐφάνη·
'ς τὴν χρυσίνην του φαρέτραν ἔκλαγξαν οἱ ὀϊστοί του
κ' ἔγινεν ὡς νὺξ ζοφώδης ἡ ἡλιακὴ μορφή του
εἶπεν «ἔπρεπε ὡς ἕνα Κύκλωπα νὰ σὲ φονεύσω·
ἐχρεώστουν ὡς τὸν ὄφιν Πύθωνα νὰ σὲ τοξεύσω
καὶ τὸ δέρμα σου ν' ἁπλώσω εἰς τὸν τρίπουν τῆς Πυθίας
ὑβρισθέντα διὰ τόσης πονητᾶς σου αὐθαδείας.»
Ἐπιμύθιον.
Τῶν καιρῶν αὐτῶν Πυθία
ἡ λοξὴ διπλωματία
καὶ πᾶν ἔγγραφόν της, ὅλον
ὡς χρησμὸς ἐγκλεῖον δόλον·
καὶ πᾶς πρέσβυς ἄλλος μάντις
τῶν Δελφῶν ἱεροφάντης.