Μύθος 42: Ηρακλής και Πλούτος
| Ηρακλής και Πλούτος Συγγραφέας: |
| Απόδοση του αισώπειου μύθου Ηρακλής και Πλούτος., όπως δημοσιεύθηκε στο τεύχος 67 του περιοδικού Χρυσαλλίς (1865) |
Εἰς τὸν Ὄλυμπον ἐπάνω, Θεῶν ἦτον εὐωχία·
προσεκλήθη καὶ ὁ μέγας Ἡρακλῆς ἀπὸ τὸν Δία,
ὡς τὸν Ἄτλαντα συντρέξας κ’ εἰς τοὺς κόλπους του ἐντὸς
τὴν ἐπουρανίαν σφαίραν συγκρατήσας τοῦ παντός·
ὁ Ζεὺς ’ς τ’ ἄνω τῆς τραπέζης μεταξὺ χρυσῶν κιόνων
ὑπεδέχετο τὸ φθάνον πλῆθος τῶν συνδαιτημόνων·
Πρῶτος ἔφθασεν ὁ Κρόνος· δρέπανον ἡ δεξιά του,
ὡρολόγιον ψαμμῶδες εἶχεν ἡ ἀριστερά του·
ἕδρευσε πλησίον τούτου ὡς ἀρχαίτατος Θεὸς Ἴανος ὁ γηραιός.
πρόσωπα δὲ εἶχε δύο τὸ καθὲν ἀκτῖνας στέλλον
εἰς τὸ παρελθὸν, ἓν βλέπον, ἄλλο βλέπον εἰς τὸ μέλλον.
Εἰς αὐτοῦ τοῦ χρυσοῤῥόφου ἀνακτόρου τοὺς κοιτῶνας
ἔχουσα εἰς τ’ ὄχημά της ἐζευγμένους τοὺς ταῶνας,
καὶ κρατοῦσα εἰς τὴν χεῖρα
ἦλθε μήκωνας ἡ Ἥρα·
τὴν συνώδευεν ἡ Ἴρις, εἶχε δὲ εἰς τὰ πλευρὰ
τ’ οὐρανοῦ τὸ τρίχρουν τόξον θαυμαστῶς πεποικιλμένον·
κ’ εἰς τὸ κάνιστρον κρατοῦσα ῥόδα κρίνα θαλερὰ,
ἔφερεν αὐτὸ ἐπάνω ξανθῆς κόμης στηριγμένον.
Ἔφεραν τὴν Ἀφροδίτην Χάριτες τρεῖς ἱλαραὶ,
κ’ ἔσυραν τὴν ἅμαξάν της κύκνοι καὶ περιστεραὶ,
καὶ αὐτῆς ὁ ἐπενδύτης ὁ χρυσοῦς καὶ γαλανὸς
ἔλαμπεν ὡς ἀστροφόρος τῆς Ἑλλάδος οὐρανός.
Ἔφθασεν ὁ κοσμοσείστης Ποσειδὼν τριαινοφόρος
ἔχων κράνος του ἀστράπτον ὡς τὸν ἥλιον, ἓν ὄρος·
μετ’ αὐτὸν καὶ Θεὸς ἄλλος παμμεγέθης πλὴν χωλαίνων
ἔφθασεν ἀπὸ τῆς Αἴτνης τοὺς κρατῆρας ἀναβαίνων·
ἦτον Ἥφαιστος ὁ κτίσας μέγαρον εἰς οὐρανὸν
κ’ εἰς πᾶν ὄροφος κοιτῶνος θεὶς ἓν ἄστρον φαεινόν.
Καὶ ὁ Ἡρακλῆς πρὸς πάντας τοὺς θεοὺς μετ’ εὐλαβείας
προσεφέρετο καὶ μέχρις εὐγενοῦς γονυκλισίας.
Ἀλλὰ καὶ τυφλὸς θεός τις ἔφθασεν εἰς σάκκον κλείων
κάρυα ἐξ ἀδαμάντων μαργαρίτας καὶ χρυσίον,
ὁ θεὸς δὲ ἦτον οὗτος
ὁ τὴν γῆν δεσπόζων Πλοῦτος·
γέροντος τὴν βακτηρίαν ἔφερεν ἡ δεξιά του,
καὶ τρισμέγιστα ὑπῆρχον εἰς τοὺς πόδας τὰ πτερά του,
σύμβολα τοῦ ἐρχομοῦ του τοῦ συνήθως βραδυτάτου
καὶ τοῦ ἀπομακρυσμοῦ του τοῦ συνήθως ταχυτάτου.
Ὁ ἡμίθεος τῆς Οἴτης ἀπεστράφη πρὸς τὸν Πλοῦτον·
δὲν γνωρίζεις, ὁ Ζεὺς εἶπεν, Ἡρακλῆ! τὸν Θεὸν τοῦτον;
τὸν γνωρίζω εἶπ’ ὁ ἥρως μετὰ γλώσσης θρασυτάτης·
ἦτον ὅλων τῶν κακούργων, ὅσους ἔσφαξα προστάτης.
διὰ τοῦτο οὐδὲν σέβας ἐγὼ φέρω πρὸς αὀτόν·
ὁ διαφθορεὺς ὑπάρχει αὐτὸς ὅλων τῶν θνητῶν. »
Τῶν ἀνθρώπων ἡ μανία
πρὸς τὸν πλοῦτον, εἶν’ αἰτία
τῶν σφαγῶν κλοπῶν καὶ δόλων,
καὶ πηγὴ τῶν κακῶν ὅλων.