Η επάνοδος του έαρος

←Ἀπόκρισις πρὸς τὸν ποιητὴν Λαμαρτῖνον συγγραφέα τουρκικῆς Ἱστορίας

Ἡ Βάρβιτος
Συγγραφέας: Ιωάννης Καρασούτσας
Ἡ ἐπάνοδος τοῦ ἔαρος

Η ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΑΡΟΣ

Τὸ ἔαρ τὸ γλυκὺ ἐφάνη·
Χαῖρε, ὦ φύσις θεσπεσία!
Μὲ σὲ ζωὴν ἀναλαμβάνει
Κ’ ἡ τεθλιμμένη μου καρδία.

Εἰς τὰ πολύστονά μου στήθη
Σχεδὸν ἐσίγησεν ὁ πόνος,
Σχεδὸν ἡ νάρκη διελύθη
Τοῦ αἰωνίου των χειμῶνος.

Εἰς ἄλση ὅπου μὲ τὰ ῥόδα
Κομᾷ ὁ νάρκισσος, τὸ ἴον,
Περιπλανῶ μονήρη πόδα
Ὣς τις σκιὰ τῶν Ἠλυσίων.

Κ’ εἰς τὴν ψυχήν μου αἴφνης τόσα
Γεννῶντ’ αἰσθήματα θυμήρη,
Ὁ κόλπος τοῦ Μαΐου ὅσα
Ἄνθη εὐώδη διασπείρει.

Καὶ πᾶσα αὖρα μυροβόλος
Μοὶ λέγει ὡς φωνὴ κρυφία,
Καὶ διὰ σὲ δὲν εἶναι ὅλως
Ἀδύνατος ἡ εὐτυχία!

Καὶ λησμονῶ ὅτι Ἐκείνη,
Ὁ στέφανος τοῦ ἔαρός μου,
Ἡ καλλονὴ, ἡ εὐφροσύνη,
Ἡ Εὔα τῆς Ἐδὲμ τοῦ κόσμου,

Τῶν ἡμερῶν καὶ τῶν ἀγρύπνων
Νυκτῶν μου ἡ φροντὶς, εἰς σκότη
Ἀνήλια, φρικτὰ, τὸν ὕπνον
Τὸν ἀνεξέγερτον ὑπνώττει!