Η Ελαία
| Ἡ Ἐλαία Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
ΕΙΣ τὸν καλόν μας ἥλιον, τὸ φῶς τῆς Μεσημβρίας,
ἐξ οὗ ἀνδρίζετ’ ἡ ψυχὴ κ’ ἡ φύσις δυναμοῦται,
εἰς τὴν κοιλάδα τὴν θερμήν, ἐγγὺς τῆς παραλίας,
ὅπου ἡ αὖρα ποντιὰς μ’ ἀρώματα ἑνοῦται,
ἰδέτ’ ἀναπαυόμενον εὐρὺν τὸν ἐλαιῶνα,
ὡς νὰ μετροῦν αἱ ρίζαι του αἰῶνα πρὸς αἰῶνα,
ἀφ’ ἧς τὸ δῶρον τῆς θεᾶς ἀνέθαλ’ ἡ ἐλαία,
τῆς νίκης ἅπαξ σύμβολον καὶ ἔκτοτ’ εἰρηναία.
Ναί, εἶσαι Σύ, τὸ ἔμβλημα τῆς Ἀθηνᾶς – Εἰρήνης·
καὶ εἶσαι δένδρον ἱερόν, καὶ πάντοτ’ εἰκονίζεις,
ὅπου μὲ τὴν γαλήνην σου τοὺς κλάδους σου ἐκτείνεις,
ὅπου διὰ βραχοειδοῦς θεμελιοῦσαι ρίζης,
τῆς θείας συνειδήσεως ἐπὶ τῆς γῆς τὸ κῦρος,
τὴν εὐλογίαν ἀρετῆς, καρποῦ τῆς ἐργασίας,
προνοίας δύναμιν στερρὰν ᾀείποτε ἀγήρως,
συνέχειαν ἀθάνατον θνητῆς καλλιεργείας.
Ἐκ γενεῶν εἰς γενεὰς ὁ πάππος Σε χαρίζει
εἰς τὴν ἐγγόνην προῖκα της· κι’ αὐτῆς τὰ τέκνα πάλιν
τὸ χῶμὰ Σου σκαλεύουσιν ὡς ἁπαλὸν τῇ ῥίζῃ·
καὶ εἶδες ὑπὸ Σὲ πυρᾶς αἰώνων τήν αἰθάλην,
καὶ βλέπεις πάλιν ἐπὶ Σὲ νὰ φέρηται τὸ θέρος
νέας ζωῆς μυστήριον, ἁγνὸς τρυγόνων ἔρως.
Ὦ τῆς καλῆς πατρίδος μου ἀθάνατος Ἐλαία,
ὅταν ὁ Ζέφυρος φυσᾷ εἰς τοὺς τραχεῖς σου κλώνους,
τότε προσκλίνας, ἥμερη τοὺς κλάδους Σου κι’ ὡραία,
μὲ τὸν καρπὸν ἀμείβουσα τοῦ χωρικοῦ τοὺς πόνους.
Πλὴν κ’ εἰς χειμῶνα κ’ εἰς βορρᾶν ἀκμὴν Σὺ ἀντιτάττεις
ὡς ἄν ἐντὸς Σου τὴν ψυχὴν τοῦ Γένους μας φυλάττῃς.
Σὲ εἶδα κ’ εἰς ἀλίμενον βραχώδη παραλίαν,
ἵν’ ἀποκτήσῃς τὸν χυμὸν ἁδρότερον ἀκόμα
ἀπὸ τοῦ μαύρου κύματος τὴν ἅλμην τὴν δριμεῖαν,
κ’ ἐκεῖ Σὲ εἶδ’ ἀτάραχον! κ’ ἐκεῖ, μὲ ποῖον ὄμμα,
ὁ ναύτης, πρὸς τὸν κλύδωνα τὴν πρῶραν ἐνῷ τρέπει,
μὲ τί ἐλπίδα, στερεὰ ψυχή του, Σὲ προσβλέπει!
Σ’ ἐλάτρευσε κι’ ὁ πλούσιος κι’ ὁ ἔρημος κι’ ὁ πένης,
ὁ ξένος καὶ ὁ γηγενής, ὁ νέος κι’ ὁ πρεσβύτης,
ὁ τῆς πατρίδος μου λαὸς! διότι Σὺ τοῦ μένεις
εἰκών του ἀπαράλλακτη… ἀπ’ ἔξω ἡ τραχύτης,
σκληρία ἐπὶ γῆς ξηρᾶς, ἀλλ’ ἐξ αὐτῆς ἐκβλύζον
εἰρήνης ἔλαιον καὶ φῶς τὴν πίστιν του φωτίζον!
Καὶ, ὅπως ἡ περιστερὰ τῆς Κιβωτοῦ, κλωνίον
ἐκ Σοῦ λαβοῦσα, ἤγγειλε τῷ Νῶε σωτηρίαν,
καὶ ὡς, ὅταν τὸν ἄπορον τῶν ἀθηναίων βίον
καθήδυν’ ἡ Θεὰ μὲ Σὲ ὡς προσφοράν της θείαν,
καὶ, ὅπως εἰς τὰ κύματα πελάγους μαινομένου
γαλήνη ἐκ τοῦ σοῦ χυμοῦ ἁπλοῦται χυνομένου,
Οὕτω πιστεύω Σε ὁρῶν, ἀειθαλὴς Ἐλαία,
ὅτι θὰ σώζετ’ ἡ Ἑλλὰς ἐνόσω Σε δεικνύει,
θὰ τὴν ἐμπνέῃ πάντοτε ἡ πίστις ἡ ἀρχαία,
εἷς Σου πυρὴν τὸ μέλλον της αἰώνων θὰ ἐγκλείῃ,
καὶ ὅτι θὰ δαμάζηται πᾶς τῆς ψυχῆς της σάλος,
ἐνόσῳ ὁ Ἐλαιὼν ἐκεῖ ἁπλοῦται ὁ μεγάλος!
Ἐν Ἀθήναις, τῇ 4 Ὀκτωβρίου 1890.
Ιω. Κ. Καμπουρογλοσ