Ετήσιον Ημερολόγιον του Έτους 1890/Η εκ Βερολίνου εις Βιένναν επιστροφή μου
| ←Οἱ πρῶτοι στίχοι | Ἐτήσιον Ἡμερολόγιον τοῦ Ἔτους 1890 Συγγραφέας: Ἡ ἐκ Βερολίνου εἰς Βιένναν ἐπιστροφή μου |
Εἰς τὸ λεύκωμα τῆς δεσποινίδος Α. Ε. Σ.→ |
Ἐν Βιέννῃ, 7 Αὐγούστου 1889
ΡΟ τινων ἡμερῶν, ἀφοῦ διέτριψα μίαν περίπου ἑβδομάδα εἰς τὴν πρώτην τῶν πόλεων τούτων, ἐπανῆλθον ἐνταῦθα. Ἀκολουθήσας δὲ τὴν συνετὴν συμβουλὴν τοῦ καλοῦ κἀγαθοῦ ἡμετέρου ἐν Βερολίνῳ πρέσβεως Κου Ἀγγέλου Βλάχου, ἐσιδηροδρόμησα οὐχί, ὡς ἄχρι τοῦδε ἔπραττον ἐν νυκτί, ἀλλ’ ἐν ἡμέρᾳ τὸ πλεῖστον, ἤτοι ἀπὸ τῆς 8ης πρωϊνῆς ὥρας μέχρι τῆς 10ης μετὰ μεσημβρίαν. Τὸ πρῶτον τῆς τοιαύτης ὁδοιπορίας πλεονέκτημα εἶναι ὅτι ὁ ὀφθαλμὸς εὐχαρίστως ἀναπαύεται ἐπὶ τῶν περιπετειῶν τῆς ἐνώπιόν του κατὰ πᾶσαν σχεδὸν στιγμὴν ποικιλλομένης φύσεως· ἀλλὰ εἰς τὴν παραμυθίαν ταύτην προςτίθεται καὶ ἄλλη ὅταν συμπέσῃ νὰ ἀπαντήσῃ τις συνοδοιπόρους εὐπροςηγόρους καὶ ἐνταυτῷ πολλὰ ἀνεπαισθήτως διδάσκοντας εἰς ὑμᾶς πράγματα. Τοῦτο δὲ συνέβη εἰς ἐμὲ εἰς τὴν περίστασιν ταύτην.
Εἰςελθὼν εἰς τὴν ἀτμάμαξαν, εὗρον ἐν αὐτῇ δύο γόνους τοῦ νέου κόσμου ἀναχωρήσαντας ἀπὸ Buenos Ayres διὰ νὰ ἐπισκεφθῶσι τὴν γηραιὰν ἡμῶν Εὐρώπην. Εὐτυχῶς ἀμφότεροι ἐλάλουν τὴν γαλλικὴν ἀρκετὰ καλά, ὥςτε ἡ μετ’ αὐτῶν ἐπικοινωνία ἀπέβη ὁπωςοῦν εὔκολος. Μάθετε λοιπὸν ὅτι εἰς Buenos Ayres ὑπάρχουσι γεωκτῆται τῶν ὁποίων αἱ ἰδιοκτησίαι ἔχουσιν ἔκτασιν ὅσον ὁλόκληρον τὸ βασίλειον τῆς Ἰταλίας. Εἷς τῶν πελωρίων τούτων ἰδιοκτητῶν ἀπῆλθε ποτὲ εἰς Λονδῖνον ἵνα ἐκποιήσῃ τὸ κτῆμά του, ἀλλ’ ἐπέστρεψεν ἄπρακτος, ἀκούσας πρὸς τούτοις ὅτι εἶναι τρελός, διότι πῶς εἶναι δυνατόν, εἶπον, νὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος νεμόμενος κτήματα, ἔχοντα ἔκτασιν μεγαλῃτέραν τοῦ κράτους τοῦ ὁποίου ἄρχει ἡ βασίλισσα Βικτωρία.
Εἰς Buenos Ayres δὲν συνέβη ποτὲ ἡ μετὰ τῶν ἰθαγενῶν ἐπιμιξία, ἥτις τοσοῦτον πολυειδῶς καὶ πολυτρόπως ἐπέδρασεν εἰς τὴν τύχην τῆς βορείου Ἀμερικῆς. Οἱ ἰθαγενεῖς τῆς μεσημβρινῆς ἐκείνης χώρας δὲν ἠθέλησαν ποτὲ νὰ ἐργασθῶσι καὶ καταφυγόντες εἰς τας ἀχανεῖς κλιτύας τῶν Κορδελλιέρων, ἔζων ἐκεῖ ἀπὸ λῃστείας καὶ ἄλλης κακουργίας. Ὅθεν ἐδέησε νὰ ἀποπεμφθῶσι διὰ πάσης βίας ἐπέκεινα τῆς οὐρανομήκους ἐκείνης ὀρεινῆς σειρᾶς.
Ἡ δημοκρατία τοῦ Buenos Ayres ἔχει πληθυσμὸν ἴσον σχεδὸν τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδος, ἤτοι 2,500,000 περίπου ψυχῶν. Ἀλλ’ ἡ πρωτεύουσα ἀριθμεῖ 500,000 κατοίκων, ἁπάντων πλουσιωτάτων. Ἐκεῖ ἡ Patti συνέλεξε θησαυροὺς, ὅσους δὲν ἀπεταμίευσεν οὔτε εἰς τὴν Βόρειον Ἀμερικὴν, οὔτε ἀλλοῦ που τῆς Εὐρώπης. Ἐκεῖ οἱ ἄνδρες εἶναι γενναῖοι καὶ ἐπιτηδειότατοι σκοπευταί, φέροντες μεθ’ ἑαυτῶν ῥεβόλβερ ἕτοιμον νὰ παράσχῃ ἀναμφισβήτητον τούτου ἀπόδειξιν. Ἀλλ’ ἐπιλήψει μοι ὁ χῶρος καὶ ὁ χρόνος ἵνα διηγηθῶ πάντα τὰ θαυμάσια ὅσα παρ’ αὐτῶν ἐδιδάχθην. Καὶ ἔπειτα μετ’ οὗ πολὺ ἐδέησε νὰ μεταβῶ εἰς ἑτέραν ἀτμάμαξαν. Ἐκεῖ εὗρον δύο κυρίους. Ὁ εἷς ἐξ αὐτῶν εἶχεν ὄψιν ὁπωςοῦν μέλαιναν καὶ σχεδὸν ἀγρίαν· μύστακα μακρὸν καὶ βελονοειδῶς συνεστριμμένον· ἐνταυτῷ ὅμως κατ’ εὐτυχίαν ὄρεξιν βουλιμιώδη, ὡς ἐκ τῆς ὁποίας διέτριβε τὸ πλεῖστον τοῦ χρόνου τρώγων καὶ πίνων ἐν τῷ ἑστιατορίῳ τοῦ συρμοῦ. Ὁ δὲ ἕτερος ἦτο νέος χαριτωμένος ὅςτις, καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τῆς συνοδοιπορίας ἡμῶν, ἐφέρθη πρὸς ἐμὲ τολμῶ εἰπεῖν μετὰ στοργῆς. Τὸ παραδοξότερον εἶναι ὅτι ἦτο Ἄγγλος καὶ εἶναι πασίγνωστον ὁπόσον οἱ Ἄγγλοι δυςκόλως οἰκειοῦνται. Εἰς τὰς πολλὰς ἐν τούτοις ἀνὰ τὸν κόσμον περιπλανήσεις μου μὲ συνέβη πλέον ἢ ἅπαξ νὰ πεισθῶ ὅτι ὁ κανὼν οὗτος δὲν εἶναι ἄνευ ἐξαιρέσεων. Ὅτε τῷ 1850 ἀπεδήμησα τὸ πρῶτον εἰς Ἑσπερίαν, εὗρον ἐν τῷ ἀτμοπλοίῳ δύο ἄγγλους οἵτινες ἀμέσως ἦλθον πρὸς ἐμὲ εἰς πολλὰς συνομιλίας· Ἕλλην δὲ φίλος ἐκ τῶν συμπλωτήρων, ἐρωτήσας τίς μὲ παρουσίασεν εἰς αὐτούς, ἤκουσε μὲ ἀπορίαν του ὅτι οὐδείς. Καὶ βραδύτερον κατὰ τὸ αὐτὸ ἔτος εὑρισκόμενος μετὰ ἑτέρου Ἄγγλου μόνος ἐν τῇ ἁμάξῃ, ἑσπέρας οὔσης ἀπεκοιμήθην, ὅτε αἴφνης ἀκούω τὸν σύντροφόν μου κραυγάζοντα εἰς τὸ οὖς μου Fernay, θέλων νὰ εἴπῃ, ὅτι διερχόμεθα διὰ τῆς πόλεως ἣν ἀπηθανάτισεν ἡ ἐν αὐτῇ διατριβὴ τοῦ Βολταίρου. Ἀπὸ τῆς στιγμῆς δὲ ταύτης τοσοῦτον ᾠκειώθη πρὸς ἐμὲ ὁ ἄνθρωπος, ὥςτε ὅτε ἐφθάσαμεν εἰς Παρισίους, μὲ ἠρώτησε ποῦ τῆς πόλεως ταύτης σκοπεύω νὰ καταλύσω· ἀποκριθέντος δὲ ἐμοῦ ὅτι περὶ τὴν Place Vendôme, μὲ ἐκάλεσε νὰ ὑπάγω μετ’ αὐτοῦ εἰς τὸ Hôtel Meurice, ὅπου αὐτὸς κατέλυσε, μὲ εἶπε νὰ ἀναπαυθῶ ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ παρόντος καὶ πέμψας ἕνα τῶν ὑπηρετῶν τοῦ Hôtel Meurice εἰς τὴν Place Vendôme μὲ ἐγκατέστησε δι’ αὐτοῦ εἰς ἓν τῶν ξενοδοχείων αὐτῆς οὐ μόνον ἄριστον, ἀλλὰ καὶ ἀνάλογον πρὸς τοὺς πόρους οὓς εἶχον εἰς τὴν διάθεσίν μου.
Κ. Παπαρρηγόπουλος