Επί τω θανάτω της Αντωνίνας Ιω. Χ. Καμπάνη
| Ἐπὶ τῷ θανάτῳ τῆς Ἀντωνίνας Ἰω. Χ. Καμπάνη Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1892 του Κωνσταντίνου Σκόκου |
ΧΥΝΩ ἓν δάκρυ κ’ ἐγὼ εἰς νωπὸν καὶ πολύδακρυν τάφον,
Ὅπου κατέρρευσε χθές, µαρανθέν, χαριτόβρυτον πλάσμα
Καὶ τοῦ φιλτάτου μου πᾶσα ἐλπὶς καὶ χαρὰ κ’ εὐτυχία·
Ὅπου θερμὰ διεχύθησαν δάκρυα πόνου ἀμέτρου
Καὶ συγγενῶν συνεστέναξαν τόσαι πληγεῖσαι καρδίαι.
Ἦν ἡ λαμπρὰ Ἀντωνίνα θνητὴ ἀδελφὴ τῶν ἀγγέλων,
Πρότυπον κάλλους καὶ πλήρης ζωῆς καὶ μυρίων θελγήτρων,
Ἐρατεινὴ Νηρηΐς, ῥοδινή, ὡς τὸ κάλλιστον ῥόδον,
Εἰς τὸ ἀκμάζον της ἔαρ ἀκόμη εὐδαίμων νεότης·
Μ’ ὅλα τὰ δῶρά της εὔνους ἡ φύσις την εἶχε κοσµήσει.
Εἰς τὸ ὡραῖον δ’ ἐκεῖνο, τὸ πάγκαλον, σῶμα ἐνῴκει
Ὡραιοτάτη ψυχή, εὐγενὴς καὶ καλλίστη καρδία,
Πᾶσ’ ἀρετὴ ζηλευτὴ καὶ τοῦ πνεύματος λάμψις καὶ χάρις.
Ὄνειρον ἦτο γλυκύ, ἰδεῶδες καὶ ἔμπνευσις θεία
Καὶ ὑψηλὴ ποιητοῦ ἢ ἐνθέου τινὸς καλλιτέχνου.
Τρισευτυχὴς διεγέλα φαιδρὰ ἡ γλυκεῖα ζωή της
Ἐν ἀμοιβαίᾳ λατρείᾳ πιστοῦ καὶ φιλτάτου συντρόφου·
Μέλι καὶ γάλα διέρρεον ὅλ’ αἱ χρυσαῖ της ἡμέραι,
Ὑπὸ τὸ θάλπος λαμπρᾶς εὐμαρείας καὶ θείας εὐδίας.
Ἦτο ἀστὴρ τ’ οὐρανοῦ χρυσαυγὴς καὶ χαρίεσσα Ἶρις.
Κ’ εἶχεν αὐτὸν τὸν λαμπρὸν θησαυρὸν ὁ καλός μου ὁ φίλος,
Ὅλην αὐτὴν τὴν σπανίαν τοῦ κόσμου αὐτοῦ εὐτυχίαν
Καὶ ἐκοιμᾶτο εἰς ῥόδα… Ἀλλὰ μοχθηρὸν πεπρωμένον
Δαίμων ἀλάστωρ ἐφθόνησε τέλος τὴν τόσην χαράν του
Κ’ ἐξακοντίζει σκληρὸν κατ’ αὐτῆς καὶ θανάσιμον βέλος.
Ἦλθον κατόπιν πικραί, ἀγωνίας φρικώδεις ἡμέραι·
Ἀπεμαράνθη τὸ ῥόδον, ὠχρίασε πλέον τὸ ἄστρον·
Ὅλη ἡ λάμψις καὶ δρόσος τοῦ κάλλους ἐκείνου παρῆλθε
Καὶ διελύθη, ὡς ὄνειρον, ὅλ’ ἡ μαγεία ἐκείνη.
Οἴμοι, τίς μαύρη σ’ ἀνέμενε τύχη, λαμπρὰ Ἀντωνίνα!
Τόρα, τίς πλέον θνητός, τίς εὐήθης ποτὲ νὰ πιστεύσῃ
Εἰς εὐτυχίαν τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ εἰς πλάνους ὀνείρους;
Δάκρυα μόνον καὶ θλίψεις ὁ βίος μας ἔχει δι’ ὅλους.
Καὶ ἂν ποτὲ θελκτικαὶ εὐτυχίας ἡμέραι γελῶσιν,
Εἶνε ὀνείρου ἀπάτη καὶ πρόδρομοι ἄλγους καὶ στόνων.
Ὅ,τι δ’ εὐαίσθητον, πᾶν εὐγενές, ἀνθηρὸν καὶ ὡραῖον,
Ὡς φωτεινόν τι μετέωρον, λάμπει καὶ σβύνει ταχέως.
Ὅπως τοὺς πρώτους ἡδίστους παλμοὺς τῆς σκιρτώσης καρδίας,
Ὡς τρυφερώτατον ῥόδον, μαραίνει κακὸν πεπρωμένον.
Εἶνε ὁ κόσμος αὐτός, ἡ κοιλὰς εἶν’ αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος!
Ἐν Ἄργει, 11 Ἰανουαρίου 1891
Δ. Κ. Βαρδουνιωτησ