Εις τον θάνατον του φιλέλληνος ποιητού Βερανζέρου
| ←Εἰς ποιητὴν φιλότουρκον | Ἡ Βάρβιτος Συγγραφέας: Εἰς τὸν θάνατον τοῦ φιλέλληνος ποιητοῦ Βερανζέρου |
Ὕμνος εἰς τὴν Ἑλλάδα→ |
| Η Βάρβιτος, Αθήνα 1860 |
Μοῦσαι, πενθήσατε καὶ Ἔρως·
Ὑποκριταὶ Ἰησουΐται,
Καὶ σεῖς ὦ τύραννοι, χαρῆτε·
Ἀπέθανεν ὁ Βερανζέρος!
Ἐσίγησεν ἡ λύρα ἥτις
Τοὺς δυστυχεῖς ἐπαρηγόρει.
Θεόν του ὁ πτωχὸς τεχνίτης
Ἐφέστιον τὸν ἐθεώρει.
Τοῦ Διογένους τὴν πενίαν
Κ’ ἓν τῆς Λιζέττας ἁπλοῦν ῥόδον
Ἐπρόκριν’ ἀπὸ τὴν ἀνίαν
Τῶν χρυσοφόρων ἀνδραπόδων.
Μοῦσαι, πενθήσατε καὶ Ἔρως.
Τοὺς ἀδυνάτους ἐξεδίκει
Ἡ Μοῦσά του καὶ τὴν μεγάλην
Ὕβριν καθήρει, θεία Δίκη
Τῶν ὅσοι δὲν φοβοῦνται ἄλλην!
Εἰς τῆς πολιτικῆς τὰ ἕλη,
Καθὼς ὁ Πύθιος Ἀπόλλων,
Διεύθυνε θανάτου βέλη
Πρὸς πᾶν θηρίον ἰοβόλον.
Μοῦσαι, πενθήσατε καὶ Ἔρως.
Εἰς τὴν αὐτὴν συνῆλθον χεῖρα
(Τέχνης καλλίστευμα ἐξόχου!)
Τοῦ Ἀνακρέοντος ἡ λύρα,
Οἱ ὀϊστοὶ τοῦ Ἀρχιλόχου.
Σ’ τὸ φέρετρον τοῦ ποιητοῦ σας
Ἄφετε, Γάλλοι, ν’ ἀποθέσω
Στέμμα ἁγνόν, ἀπὸ τὰς Μούσας
Δρεφθὲν ἐν Κιθαιρῶνι μέσῳ.
Μοῦσαι, πενθήσατε καὶ Ἔρως.
Εἰς τῶν μαρτύρων μας τοὺς τάφους
Αὐτὰ ἐβλάστησαν τὰ ἴα·
Μ’ αὐτὰ τοὺς θείους της κροτάφους
Ἐστόλιζ’ ἡ Ἐλευθερία.
Εἰς τὴν θεὰν αὐτὸς, ὡς ἄλλοι,
Δὲν ἔψαλε παλινῳδίαν·
Εἰς αὐτῆς ἔταξε τὰ κάλλη
Ἱππότου πίστιν καὶ λατρείαν!
Μοῦσαι, πενθήσατε καὶ Ἔρως.
Ἦτο φιλέλλην, καθὼς εἶναι
Πᾶσ’ ἀληθῶς ψυχὴ μεγάλη.
Πατρίς του ἦσαν αἱ Ἀθῆναι·
Ἡ λύρα του τὸ εἶχε ψάλει.
Ὅτε τὴν γῆν μας εἰς Ταρτάρων
Εἰκόνα ἔτρεπεν ὁ Ἄρης,
Κ’ εἰς Κωκυτὸν ψυχῶν βαρβάρων
Τὴν θάλασσάν μας ὁ Κανάρης,
(Μοῦσαι πενθήσατε καὶ Ἔρως)
Τῶν δυνατῶν τῆς γῆς εἰσέτι
Τὰς δισταζούσας βλέπων χεῖρας,
Ἐντὸς τῆς πλάστιγγος προσθέτει
Τὸ βάρος τῆς χρυσῆς του λύρας.
Πνέουσα ὅθεν μυροφόροι
Μᾶς ἔρχονται πνοαὶ ζεφύρου,
Θεία μολπὴ ἐσυνηγόρει
Ὑπὲρ τῶν τέκνων τοῦ Ὁμήρου.
Μοῦσαι πενθήσατε καὶ Ἔρως·
Ὑποκριταὶ Ἰησουΐται,
Καὶ σεῖς ὦ τύραννοι, χαρῆτε·
Ἀπεθανεν ὁ Βερανζέρος!
Δι’ αὐτὸ ἄσβεστος ἡ φήμη
Θὰ μένῃ εἰς τὸν πάντα χρόνον,
Καὶ ἱερὰ αὐτοῦ ἡ μνήμη
Μέχρις ἐσχάτων μας ἐκγόνων,
Ἐφόσον πάλλει εἰς τὰ νέφη
Ὁ Φοῖβος τὴν πυρφόρον δᾷδα,
Καὶ τῶν Ὡρῶν ἐπαναστρέφει
Ὁ ποῦς εἰς τὴν κλεινὴν Ἑλλάδα!