Δανάη μου!
| Δανάη μου! Συγγραφέας: |
| Δημοσιεύθηκε στο Εθνικόν Ημερολόγιον του Έτους 1891 |
Ἦσο λοιπὸν μετέωρον στιγμάς τινας φωτίσαν
Τοῦ πολυπλάγκτου σκάφους μου τὴν σκότειον πορείαν
Κ’ ἐσβέσθης θάμβος ὄπισθεν τῆς τροχιᾶς ἀφῆσαν
Κ’ ἐμὲ ταλαιπωρούμενον εἰς θάλασσαν ἀγρίαν!
Ἤ μὴ παρὰ θεοῦ τινος ὡς Χερουβεὶμ ἐστάλης,
Τῆς μαύρης ἀπιστίας μου τὸν ζόφον ν’ ἀποβάλῃς;
Ὦ, ναί· εἶνε ἀδύνατον εἰς χοῦν νὰ μεταβάλῃ
Ὁ θάνατος τ’ ἀθάνατα τοιούτου ὄντος κάλλη·
Καὶ μῦθος ἂν ἡ ὕπαρξις ἀγνώστου κόσμου ἦτο,
Πρὸς χάριν σου Δανάη μου θὰ ἐδημιουργεῖτο.
Ἀφοῦ σ’ ἐδημιούργησα, ἤμην θεὸς ἐγγύς σου,
Θεὸς ἐναβρυνόμενος διὰ τοιοῦτον πλάσμα·
Ἦσαν τὸ φῶς τοῦ οἴκου μου οἱ μάγοι ὀφθαλμοί σου
Καὶ τὸν καθίστα Παρνασσὸν τὸ ἔνθεόν σου ᾆσμα.
Εἷς ἀσπασμός σου πῦρ ζωῆς μετέδιδέ μοι νέας
Κ’ εἶχον ἡμέρας ἔαρος διηνεκοῦς ὡραίας.
Ἁγνὸν καὶ χαριτόπλεκτον τὸν στέφανον ἐφόρει
Τῶν εἴκοσι Μαΐων της ἡ θεσπεσία κόρη.
Μόνα τὰ ρόδα τῆς Ἠοῦς καὶ τῶν ἀγρῶν ἐφθόνει,
Καὶ μόνοι τὴν συνέθλιβον τῶν δυστυχῶν οἱ πόνοι.
Νύμφη τῆς χθές, εἰς πτέρυγας ἐρώτων φερομένη
Τρυγὼν εἰς ξένην ἔκτιζε τὴν φωλεὰν εὐδαίμων.
Μὲ τ’ ἄνθη τὰ γαμήλια ἦν ἔτι ἐστεμμένη,
Ἀλλ’ ἀναλγὴς τὴν ἔπληξε τῶν συμφορῶν ὁ δαίμων,
Συνέτριψε τὰ ὄνειρα καὶ τὰς ἐλπίδας πάσας,
Ὡς βάρβαρος Ἀλάριχος ἀσπλάγχνως διελάσας.
Φεῦ! ἀπὸ χθὲς ἐγήρασα καὶ ἄπελπις πρεσβύτης
Εἰς ξένην γῆν πλανώμενος μὲ κεκμηκὸς τὸ βῆμα,
Φέρων τὰ ράκη τῆς ζωῆς ρακένδυτος ἀλήτης
Εἰς τῶν φαιδρῶν ἐλπίδων μου γονυπετῶ τὸ μνῆμα.
Κ’ εἰς δάκρυα, Δανάη μου, τὴν ὕπαρξίν μου χύνω
Ἐπιζητῶν πλησίον σου διὰ παντὸς νὰ μείνω.
Ἀκούεις; εἶν’ ἡ ψάλτρια τῶν συμφορῶν μου Μοῦσα,
Ἐκ τοῦ μακροῦ ληθάργου της ἐξ ἄλγους συνελθοῦσα.
Κοιμοῦ! αὐτὴ τὸν ὕπνον σου γονυπετὴς θὰ ψάλλῃ,
Θὰ σκέπῃ μὲ τὴν κόμην της τὰ νεαρά σου κάλλη.
Κοιμοῦ! αὐτὴ τῆς λήθης σου θ’ ἀποσοβῇ τὰ νέφη
Καὶ μὲ ξηρὰ νεκράνθεμα, τὸν τάφον σου θὰ στέφῃ.
Ἐν Κεφαλληνίᾳ, τὴν 15 Νοεμβρίου 1889.
Μυρων