Αισώπου Μύθοι/Αρότης και λύκος
| Αἰσώπου Μῦθοι Ἀρότης καὶ λύκος |
Ἀρότης λύσας τὸ ζεῦγος ἐπὶ ποτὸν ἀπῆγε· λύκος δὲ λιμώττων καὶ τροφὴν ζητῶν, ὡς περιέτυχε τῷ ἀρότρῳ, τὸ μὲν πρῶτον τὰς τῶν ταύρων ζεύγλας περιέλειχε, λαθὼν δὲ κατὰ μικρόν, ἐπειδὴ καθῆκε τὸν αὐχένα, ἀνασπᾶν μὴ δυνάμενος, ἐπὶ τὴν ἄρουραν τὸ ἄροτρον ἔσυρεν. Ὁ δὲ ἀρότης ἐπανελθὼν καὶ θεασάμενος αὐτὸν ἔλεγεν· «Εἴθε γὰρ, ὦ κακὴ κεφαλή, καταλιπὼν τὰς ἁρπαγὰς καὶ τὸ ἀδικεῖν ἐπὶ τὸ γεωπονεῖν τραπείης.»
Οὕτως οἱ πονηροὶ τῶν ἀνθρώπων, κἂν χρηστότητα ἐπαγγέλλωνται, διὰ τὸν τρόπον οὐ πιστεύονται.
Στα νέα Ελληνικά
[Επεξεργασία]Ένας ζευγολάτης έλυσε τα βόδια απο το ζυγό του αρότρου, άφησε το ζυγό καταγής και πήγε να ποτίσει τα βόδια και να πάρει νερό. Εκείνη την ώρα ένας πεινασμένος λύκος βρήκε το αφημένο άροτρο, και πήγε να φάει τα πέτσινα λουριά του ζυγού. Καθώς πάσχιζε να φάει τα λουριά, χώθηκε ο λαιμό ςτου μέσα στη ζεύγλα και δεν μπορούσε να βγεί. Έτσι, προσπαθώντας να ξεμπλέξει, άρχισε να τραβάει το άροτρο. Εκείνη την ώρα ήρθε ο ζευγολάτης, τον είδε και είπε: «Μακάρι να γινόταν να παρατούσες τις αρπαγές και τις αδικίες και να στρεφόσουν στην καλλιέργεια της γής!»