Αισώπου Μύθοι/Άνθρωπος και λέων συνοδεύοντες

Αἰσώπου Μῦθοι Ἀστρολόγος

Ὥδευέ ποτε λέων σὺν ἀνθρώπῳ. Ἕκαστος δὲ αὐτῶν τοῖς λόγοις ἐκαυχῶντο. Καὶ δὴ ἐν τῇ ὁδῷ ἦν ἀνδρὸς στήλη πετρίνη λέοντα πνίγοντος. Ὁ δὲ ἀνὴρ ὑποδείξας τῷ λέοντι ἔφη· «Ὁρᾷς σὺ πῶς ἐσμεν ὑμῶν κρείττονες.» Κἀκεῖνος εἶπεν ὑπομειδιάσας· «Εἰ λέοντες ᾔδεισαν γλύφειν, πολλοὺς ἂν ἄνδρας εἶδες ὑποκάτω λέοντος.»

Ὅτι πολλοὶ καυχῶνται διὰ λόγων ἀνδρεῖοι εἶναι καὶ θρασεῖς οὓς ἡ πεῖρα γυμνασθέντας ἐξελέγχει.

Στα νέα Ελληνικά

Κάποτε ένα λιοντάρι περπατούσε μαζί με έναν άνθρωπο. Καθένας από αυτούς καυχιόταν [για το είδος του]. Σε ένα σημείο, εκεί που βαδίζανε, ήτανε μια πέτρινη στήλη που παρίστανε έναν άνθρωπο ο οποίος έπνιγε ένα λιοντάρι. Ο άνδρας, αφού έδειξε [τη στήλη] στο λιοντάρι, είπε: «Βλέπεις πόσο [εμείς οι άνθρωποι] είμαστε δυνατότεροι απο εσάς [τα λιοντάρια]». Κι εκείνο (= το λιοντάρι) του είπε μειδιώντας: «Αν τα λιοντάρια ήξεραν να φτιάχνουν γλυπτά, πολλούς άνδρες θα μπορούσες να δεις κάτω από ένα λιοντάρι.»