Αθηναΐς/Α/9/Φριτιόφ
| ←Χριστιανικὴ ἀγάπη | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 9 Φριτιὸφ |
Ἀβραὰμ Λίγκολν→ |
Οἱ λόγοι οὗτοι ἀπέσπασαν τὸν νέον τῶν ῥεμβασμῶν του· ἐξέπλευσε, διῆλθε τὸν ῥύακα καὶ εὗρε τοὺς ἡγεμόνας προεδρεύοντας τῆς συνελεύσεως τοῦ λαοῦ ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Βήλη. Ὁ Φριτιὸφ προχωρεῖ καὶ ἐν φωνῇ ἠχηρᾷ. «—Ἡγεμόνες, λέγει, ἀπευθύνω ἡμῖν τὴν ἑξῆς αἴτησιν. Ἀγαπῶ τὴν νεαρὰν Ἰνγεβόργην· δότε μοί την· ἡ ἕνωσις αὕτη εἶναι σύμφωνος καὶ μὲ τὴν θέλησιν τοῦ Βήλη. Ἄλλως θὰ ἄφινεν οὗτος αὐτὴν νὰ συναυξάνῃ μετ’ ἐμοῦ παρὰ τῷ Χίλδιγκ, ὡς δύο δένδρα ὧν οἱ κλόνοι συνδέονται ἄχρις ὅτου ἡ θεῖα Freya συνδέσει τὰς κορυφάς των διὰ χρυσῶν νημάτων.
«Ὁ πατήρ μου δὲν ἦτο οὔτε βασιλεὺς οὔτε ἡγεμὼν καὶ ἐν τούτοις τὸ ὄνομά του ἐγένετο γνωστὸν παρ’ ἅπασι τοῖς ὑπηκόοις· καὶ ῥουνικαὶ γραφαὶ ἐπὶ ἀπείρων κεχαραγμέναι βράχων, μαρτυροῦσι περὶ τῶν κατορθωμάτων του.
«Ἐὰν ἤθελον ἠδυνάμην ν’ ἀποκτήσω βασιλείαν καὶ ἄπειρα πλούτη, ἀλλὰ προτιμῶ νὰ ζῶ ἐν τῇ πατρίδι μου, ὢν τὸ στήριγμα τοῦ θρόνου καὶ ὁ προστάτης τοῦ πτωχοῦ. Κοιμώμενος ἐν τῷ λοφίσκῳ τούτῳ, ὁ Βήλη ἀκροᾶται τῆς αἰτήσεώς μου καὶ θὰ σᾶς ἱκέτευε μετ’ ἐμοῦ εἰς συγκατάνευσιν, ἂν ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ.
Ἐγείρεται ὁ Ἕλγ καί: «ὁ υἱὸς, λέγει, τοῦ χωρικοῦ δὲν εἶναι ἄξιος σύζυγος τῆς ἀδελφῆς ἡμῶν. Τῇ θυγατρὶ τοῦ βασιλέως πρέπει υἱὸς βασιλέως. Ἐμοὶ μόνῳ ἀνετέθη ἡ προστασία τοῦ βασιλείου· πλὴν ἂν εὐαρεστῆσαι καὶ σὺ νὰ ἦσαι ἐκ τῶν ἀνθρώπων μου, ἰδοὺ μένει ἔτι θέσις ἐν τῇ ὑπηρεσίᾳ μου κενή, ἣν δύναμαι, νὰ διαθέσω πρὸς χάριν σου.»
«—Ἄνθρωπός σου; ἐπανέλαβεν ὁ Φριτιὸφ γελῶν· ὤ! ὄχι βεβαίως. Θὰ ἦμαι ἄνθρωπος τοῦ πατρός μου καὶ μόνον.
«Λαμπρόν μου ξίφος ἔξελθε τῆς ἀργυρᾶς σου θήκης· βεβαίως δὲν θέλεις ὑποφέρει τὴν ὕβριν ταύτην. Ἐλθὲ Ἀγκορβάδελ σὺ εἶσαι παλαιόθεν εὐγενής! Καὶ ἐὰν ὁ τόπος οὗτος δὲν ἦτο ἱερὸς θὰ ἔβλεπε πολλὰ παράδοξα· οὐχ ἧττον ἀρκεῖ πρὸς τὸ παρὸν νὰ φανῇ ἡ ἀξία σου.»
Καὶ δι’ ἑνὸς μόνου κτυπήματος χωρίζει εἰς δύο τὸ χρυσοῦν ψέλλιον τοῦ Ἔλγ, ἀνηρτημένον ἐπί τινος κλάδου τοῦ δένδρου.
«—Πολὺ καλὰ, ξῖφος μου· ἤδη δὲ μὴ χάνε καιρόν· κρυφθήτω ἡ ἀπαστράπτουσα λεπῖς σου καὶ ἐλθὲ σκεψώμεθα ἐκδίκησίν τινα, ἐνόσῳ τὰ ζοφώδη κύματα μᾶς ὠθοῦσιν οἴκαδε!»
Ἄς μεταβῶμεν ἤδη παρὰ τῷ βασιλεῖ Ῥίγκ, διασήμῳ ἐν τῷ Βορρᾷ· εὐσεβεῖ ὡς τὸν Βαλδοὺρ καὶ σοφῷ ὡς τὸν Μίμερ. Ἀπομακρύνει τῆς τραπέζης τὴν χρυσῆν ἕδραν του· θὰ ὁμιλήσῃ· ἰδοὺ οἱ σκάλδοι καὶ οἱ ἐν τοῖς ὅπλοις σύντροφοί του ἐγείρονται ὅπως ἀκροασθῶσιν αὐτοῦ. Ἦτο ἡγεμὼν δίκαιος φιλῶν τὴν ἀρετήν. Ὅλοι ἔζων ὑπὸ τὸ σκῆπτρόν του εὐτυχεῖς καὶ ἔδιδον ἐλευθέρως γνώμην ἐν τῇ συνελεύσει τοῦ λαοῦ.
«—Πρὸ χρόνου, ἤρξατο λέγων, ἡ σύνευνός μου ἐπορεύθη, ὅπως ζήσῃ παρὰ τῇ Freya ἄνω τῶν νεφελῶν, ἐνῷ ὁ τάφος της ὑψοῦται παρ’ ἡμῖν. Οὐδέποτε εὑρήσω σύζυγον ὁμοίαν αὐτῆς· πλὴν, ὁ τε θρόνος καὶ ὁ τόπος αἰτοῦσι βασίλισσαν, τὰ δὲ τέκνα μου μητέρα. Ὁ βασιλεὺς Βήλη μὲ ἐπεσκέφθη ἄλλοτε φερόμενος ὑπὸ τῶν ἀνέμων τῆς μεσημβρίας· οὗτος ἀφῆκε θυγατέρα· αὕτη θέλει εἷσθαι καλὴ διὰ σύζυγός μου. Εἶναι τρυφερὰ ὡς κάλαμος καὶ εὔρωστος ὡς ῥόδον.
Καὶ εἶναι μὲν ἀληθὲς ὅτι εἶναι νέα καὶ ἡ νεότης κλίνει πρὸς τὴν νεότητα, ἐν ᾧ ἐγὼ διῆλθον ἤδη τὸ θέρος τοῦ βίου καὶ τὸ φθινόπωρον ἐλεύκανε τὴν κὼμην μου. Ἀλλ’ ἐὰν ἀρκεῖ διὰ τὴν εὐτυχίαν τῆς νεαρᾶς ἡγεμονίδος ἀνὴρ χρηστὸς ἔστω καὶ λευκόθρηξ· καὶ ἐὰν αὕτη θέλῃ νὰ υἱοθετήσῃ τὰ ὀρφανά μου, τὸ φθινόπωρον θέλει προσφέρει πεποιθότως τὸν θρόνον του εἰς τὸ ἔαρ. Λάβετε μεθ’ ἡμῶν ἐν τοῖς δρυΐνοις κιβωτίοις σας κοσμήματα καὶ χρυσὸν δι’ αὐτήν· σεῖς δὲ σκάλδας λάβετε μεθ’ ἡμῶν τὰς κινύρας καὶ ἀκουλουθήσατε τοὺς πρέσβεις μου.
Οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Ῥὶγκ ἐφάνησαν μετ’ οὐ πολὺ ἓν τῇ αὐλῇ τῶν υἱῶν τοῦ Βήλη καὶ μετὰ τριήμερον ἑορτὴν ἐζήτησαν τὴν ἀπάντησιν τοῦ βασιλέως. Ὁ Ἓλγ ἔθυσεν ἱέρακα καὶ ἵππον ἐν τῷ ἄλσει, ἐρωτῶν τοὺς θεούς· πλὴν εἰς μάτην· οὐδ’ ἓν σημεῖον ἐφάνη ἐν τῷ οὐρανῷ. Ἕνεκα δὲ τούτου ἠναγκάσθη νὰ ἀπαντήσῃ ἀποφατικῶς, καθ’ ὅσον δὲν ἐλάμβανε τὴν συγκατάνευσιν τῶν θεῶν. Ὁ δὲ Ἴλφδαν ἤρξατο γελῶν ἐπὶ τῇ ἀναχωρήσει τῶν πρέβεων. «Τί κρίμα, ἔλεγε, νὰ μὴ λάβῃ τὸν κόπον νὰ ἔλθῃ αὐτοπροσώπως ὁ φαιόλευκος βασιλεύς! Ὁ ἀγαθὸς ἐκεῖνος γέρων! θὰ τὸν ἐλάμβανον εἰς τοὺς βραχίονάς μου διὰ νὰ τὸν ἀναβιβάσω ἐπὶ τοῦ ἵππου του!» Ὅτε ὁ Ῥὶγκ ἔμαθε ταῦτα δὲν ἀπήντησεν εἰς ταύτας τὰς λέξεις. «Θὰ ἴδητε τὸν φαιογένειον, θὰ ἔλθῃ καθ’ ἣν ὥραν δὲ θὰ τὸν ἀναμένετε» καὶ ἤρξατο πάραυτα προπαρασκευαζόμενος διὰ τὴν ἐπίθεσιν. Οί ὑποτελεῖς του ἀφικνοῦντο σωρηδὸν πανταχόθεν, διὰ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης.
Ἐν τούτοις ὁ Ἓλγ ἐσκέφθη: «ὁ Ῥὶγκ εἶναι ἰσχυρὸς καὶ τὸ αἷμα θὰ ῥεύσῃ· θὰ κλείσω ὅθεν τὴν ἀδελφήν μου εἰς τὸν ἱερὸν περίβολον τοῦ Βαλδοὺρ μακρὰν τῶν ἀνθρωπίνων ὀμμάτων.» Καὶ ἰδοὺ ἡ πτωχὴ νεᾶνις καταδεδικασμένη εἰς ἀπόλειαν τῆς γλυκείας ἐλευθερίας. Διασκεδάζει κεντῶσα τὸν χρυσὸν μετὰ τῆς μετάξης· καὶ ἐν ὅσῳ κεντᾷ, θερμὰ δάκρυα πίπτουσιν ἐπὶ τῶν δακτύλιον της καὶ ποικίλουσι τὸ κέντημα, ὡς τὸ ῥοδόχρουν, τὸ ὁποῖον ποικίλλει τὰς παρειὰς τοῦ λαρίου.
Ἀλλὰ τί ἐγένετο ὁ Φριτιόφ; ἐπέστρεψεν εἰς τὰς κτήσεις του. Ἐκεῖ τοὐλάχιστον εὗρεν αὐτὸν ὁ Χίλδιγκ παίζοντα μετὰ τοῦ Βιόρου τὸ ζατρίκιο, ἐπὶ ἀβακίου ἔχοντος χρυσοῦς καὶ ἀργυροῦς πεσσοὺς, ὅτε τὸν ἐζήτει, ὅπως ἐκπληρώσῃ παρ’ αὐτῷ βασιλικὴν ἐντολή. «—Καλῶς ἤλθετε εἶπεν ὁ νεανίας εἰς τὸν γέροντα καθίσατε ἐπὶ τῆς ἕδρας τῆς τιμῆς, κενοῦντες ἡσύχως τὸ βονάσκον κέρας, ἐπιτρέποντες δ’ ἡμῖν τὴν ἐξακολούθησι τοῦ παιγνίου ὑμῶν.
«Ἔρχομαι, ἀπήντησεν ὁ Χίλδιγκ ἐκ μέρους τῶν υἱῶν τοῦ Βήλη, ὅπως προσπαθήσω νὰ σὲ καταπραΰνω· ἡ ἐπαπειλουμένη πατρὶς ἔχει ἀνάγκην τῶν βραχιόνων σου.»
«—Echecauroi!, ἀνακράζει ὁ Φριτιὸφ, Βιὸρν, πλὴν ὑπάρχει ἔτι τρόπος σωτηρίας.»
«—Υἱέ μου, μὴ νομίσῃς, λέγει αὐτῷ ὁ Χίλδιγκ ὅτι εὐδοκιμεῖ τις διὰ τῆς ὑπερηφανείας, ἄκουσον τοῦ γέροντος Χίλδιγκ· φοβοῦ τὰς πτέρυγας τῶν βασιλικῶν ἀετιδίων· εἶναι μὲν ἀσθενέστερος τοῦ Ῥὶγκ, ἀλλ’ ἰσχυρότερός σου.
«—Βιὸρν, ἐπαναλαμβάνει ὁ Φριτιὸφ, ἐνόμισας ὅτι θὰ κερδήσῃ τὸν πύργόν μου, ἀλλ’ ἡσύχαζε θέλω σοι ἀντισταθῇ.
Ὁ δὲ Χίλδιγκ, «Ἡ Ἰνγεβόργη μονήρης ἐν τῷ ναῷ τοῦ Βαλδοὺρ διέρχεται τὰς ἡμέρας της κλαίουσα. Τοὐλάχιστον τὰ δάκρυα τῶν ὡραίων ἐκείνων κυανῶν ὀφθαλμῶν δὲν σὲ συγκινοῦσιν;»
«—Ἀναφέρω τὴν Ἰνγεβόργην· διότι γνωρίζεις, ὅτι ἠγαπώμεθα ἐκ παίδων ἔτι μετ’ αὐτῆς, εἶπεν ὁ Φριτιόφ, ὡς ἐν ὀνείρῳ. Πλὸν ἡσύχαζον ἠγάπησα καὶ ἀγαπῶ αὐτὴν ὑπὲρ πᾶν ἄλλο καὶ διὰ τοῦτο θέλω σώσει αὐτὴν οἱοσδήποτε καὶ ἂν ἐπίκειται κίνδυνος, «Ἆ! εἶπεν ὁ Φίλδιγκ, δὲν θὰ τύχω οὐδὲ στιγμῆς ἀκροάσεως; καὶ εἶναι πρέπον λοιπὸν νὰ ἀναχωρήσῃ ὁ γέρων φίλος σου ἄνευ ἀπαντήσεως, διότι τὸ παιγνίδιον αὐτὸ τῶν πλαγγόνων δὲν θὰ τελειώσῃ ποτέ;»
Ἐκ τῶν λόγων τούτων ὁρμηθεὶς ὁ Φριτιὸφ ἐγείρεται· θέτει τὴν χεῖρα του ἐπὶ τῆς τοῦ σεβαστοῦ φίλου του καὶ: «—Πάτερ τῷ λέγει, ὅ,τι ἂν ἀκούσῃς εἶναι ἀπόρροια μεμελετημένης σκέψεως. Εἰπὲ εἰς τὸν Ἓλγ ὅτι προσέβαλε καιρίως τὴν φιλοτιμίαν μου· οὐδεὶς πλέον μᾶς συνδέει μετ’ αὐτοῦ φιλίας δεσμὸς καὶ οὐδέποτε θέλω γίνει ἄνθρωπός του.»