Αθηναΐς/Α/10/Αβραάμ Λίγκολν
| ←Ἄρθρο τοῦ ἐκδότη | Ἀθηναΐς-Ἔτος Α΄, τεῦχος 10 Ἀβραὰμ Λίγκολν |
Ὁ αὐτοκράτωρ τῆς Βρασιλίας - ἔκτασις τῆς χώρας αὐτοῦ - πληθυσμὸς - ἐκπαίδευσις - ναυτικὴ δύναμις→ |
Ὁ Λίγκολν ἐνώπιον τοῦ δικαστηρίου.
Τοιαύτη δὲ ἦτον ἡ πρὸς τοὺς πελάτας διαγωγὴ αὐτοῦ, ὥστε εἰς τὰ προηγούμενα ἐπίθετα αὐτοῦ προσετέθη καὶ ἕτερον, τὸ τιμίου διὸ καὶ ἐκαλεῖτο «ὁ Τίμιος Ἄβε». Ὅτι δὲ δικαίως ἐκέρδησε τὸν τίτλον τοῦ δικαίου, φαίνεται ἐκ τοῦ ὅτι, οὐδέποτε ὡς συνήγορος ἀνεδέχετο νὰ ὑπερασπισθῇ πελάτην οὗτινος ἡ ὑπόθεσις ἦτον ἄδικος ἢ ἀνήθικος. Ὅτε δὲ πελάτης τις ἐζήτησέ ποτε νὰ τὸν ἀπατήσῃ, εὐθὺς τὸν ἐγκατέλιπεν, ἅμα ὡς ἀνεκάλυψε τὴν ἀπάτην, πρὸς δὲ, εἰς τὸν σύντροφον αὐτοῦ, τὸν συνηγορήσαντα καὶ κερδήσαντα τὴν ὑπόθεσιν, ἐπιμένοντα νὰ δώσῃ αὐτῷ μερίδιον, περὶ τὰ 400 δολλάρια, ἀπήντησεν, «οὐδέποτε θέλω λάβει οὐδὲ ἓν λεπτόν». Καὶ ἄλλοτε πρὸς ἐπίσημόν τινα πολιτικὸν, ἀπαιτοῦντα παρ’ αὐτοῦ, ὑποψηφίου ὄντος διὰ τὴν Προεδρείαν, ῥουσφέτια ὡς ὅρον συνδρομῆς, ἀπήντησε: «Κύριε, προτιμῶ τὴν τιμιότητα καὶ αὐτῆς τῆς προεδρείας». Ἡ διαγωγή του ὅθεν κατέστη διδασκαλία, διδάσκουσα τοὺς περὶ αὐτὸν, ὅτι ἡ τιμιότης εἶναι στοιχεῖον ἀναπόσπαστον πρὸς ἐπιτυχίαν παντὸς σταδίου.
Κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην, οἱ κάτοικοι τοῦ διαμερίσματος ἐν ᾧ ἔζη ὁ Ἀβραὰμ, ἠπειλοῦντο ὑπὸ τῶν ἀγρίων Ἰνδῶν, καὶ οἱ πολῖται δράξαντες τὰ ὅπλα καὶ σχηματίσαντες λόχον ἐθνοφυλακῆς, παρεσκευάζοντο νὰ προσβάλωσιν αὐτούς. Τοῦ λόχου τούτου λοχαγὸς ἐξελέχθη παμψηφεὶ ὁ τίμιος Ἄβε, καταστὰς τοσοῦτον δημοτικὸς, ὥστε μετὰ τὴν διάλυσιν τοῦ λόχου, ἀνεδείχθη καὶ ὑποψήφιος βουλευτής. Ἀπέτυχε μὲν κατὰ τὴν περίστασιν ταύτην, ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, περὶ τὸ 24ον ἔτος τῆς ἡλικίας του, ἐξελέχθη βουλευτὴς, διακριθεὶς ἐν τῷ Κοινοβουλίῳ διὰ τὸ θάῤῥος, τὴν εὐγλωττίαν καὶ τὰς ποικίλας περὶ τὰ πολιτικὰ καὶ κοινωνικὰ ζητήματα γνώσεις αὐτοῦ.
Τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ὑπαλλήλου καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ λοχαγοῦ διεδέχθη τὸ τοῦ γεωμέτρου, ὅπερ ἠκολούθησεν ὡς τὸ καταλληλότερον μέσον δι’ οὗ καὶ τὰς ἀνάγκας αὐτοῦ ἠδύνατο νὰ οἰκονομῇ καὶ τὰ νομικὰ νὰ σπουδάσῃ. Τοσοῦτος δὲ ἦτον ὁ ζῆλος του, ὥστε διήνυσέ ποτε τεσσαράκοντα μιλίων δρόμον, ὅπως δανεισθῇ τὰ συγγράμματα τοῦ Blackstone ἅτινα ἔφερε καθ’ ὅλον τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς του ἐπὶ τῶν ὤμων.
Ὁ Λίγκολν ὡς νομικὸς οὐδέποτε συνηγόρει ὑπὲρ τῆς ἀδικίας, οὐδὲ ἐπὶ ἁδρᾷ πληρωμῇ, ἐνῷ μετὰ ζήλου ὑπερήσπιζε τοὺς ἀδικουμένους πτωχούς δωρεάν. Ὡς πολιτικὸς οὐδέποτε ἐπ’ οὐδεμιᾷ ὠφελείᾳ ὑπεστήριζε τὰς ἀξιώσεις τῶν δουλοκρατικῶν, καθότι ἐθεώρει τὴν δουλείαν «ἔγκλημα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ ἁμάρτημα κατὰ τοῦ Θεοῦ»· ὅπερ ἐπὶ τέλους διήγειρε τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην τῆς πατρίδος του κατὰ τοσοῦτον, ὥστε ἐθεώρησεν αὐτὸν τὸν καταλληλότερον ἵνα σώσῃ τὸ σκάφος τῆς πολιτείας ἀπὸ τοῦ ἀπειλοῦντος αὐτὸ κινδύνου, διὸ καὶ τὴν 4ην Μαρτίου ὁ ποτὲ «ἄποικος παῖς», ο «δοκοσχίστης», ο «λεμβοῦχος», ὁ «ἐμπορικὸς ὑπάλληλος», ὁ λοχαγὸς τῆς ἐθνοφυλακῆς», ὁ «γεωμέτρης», ὁ «συνήγορος», ὁ «βουλευτὴς ἐν τῷ 51ῳ ἔτει τῆς ἡλικίας του, ἐκάθισεν ἐπὶ τῆς ἔδρας τοῦ Προέδρου τῶν Ἡν. Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ἀνώτατος ἄρχων ἑνὸς τῶν μᾶλλον ἀνεπτυγμένων ἐθνῶν, καὶ ὁ ἐκλεκτὸς καὶ ἀγαπητὸς 50,000,000 συμπολιτῶν.
Ὁ ἄποικος παῖς ἵστατο ἤδη ἐπὶ κεφαλῆς τῆς μεγάλης Ἀμερικανικῆς Δημοκρατίας, ἐν τῇ μᾶλλον κρισίμῳ περιστάσει τῆς Συμπολιτείας. Ἡ μεγίστη διαφορὰ τῆς ἐκ δοκῶν καλύβης, ἐν ᾗ διέτριψε τὰ ἔτη τῆς παιδικῆς ἡλικίας, πρὸς τὸ μέγαρον τοῦ Προέδρου, ἐν ᾧ ἡ ψῆφος τοῦ ἔθνους ἀνύψωσεν αὐτὸν, μαρτυρεῖ ὅτι καὶ ὁ πτωχὸς καὶ ὁ ἐξ ἀσήμου οἰκογενείας καταγόμενος, καὶ ὁ διδασκάλων καὶ βιβλίων στερούμενος, δύναται διὰ τῆς δραστηριότητος, τιμιότητος καὶ εὐσεβείας νὰ φθάσῃ εἰς τὸ ἀνώτατον σημεῖον, ἐξ οὗ οὐχὶ μόνον τὴν πατρίδα νὰ ὑπηρετήσῃ, ἀλλὰ καὶ τὸν κόσμον νὰ εὐεργετήσῃ. Πολλοὶ ἐξ ἐκείνων, οἵτινες καλοῦνται εὐεργέται τῆς ἀνθρωπότητος ἀνήκουσιν εἰς πτωχὰς ἀλλ’ ἐντίμους οἰκογενείας. Ἡ Γαλλία ἐσώθη ἐξ ἀπελπιστικῆς πολιορκίας διὰ τῶν ἐνεργειῶν μιᾶς ποιμενίδος· ὁ πτωχὸς υἱὸς τοῦ ὑφαντοῦ, ἔγεινεν ὁ περιβόητος Δρ. Hyegne· ὁ ῥακένδυτος Σκῶττος, ἐγένετο ὁ βαθύγλωσσος ποιητὴς Ἰωάννης Λέϊδεν· ὁ ταπεινὸς λιθοκόπος, ἔγεινεν ὁ διακεκριμένος Μίλλερ· ὁ ὑφαντὴς Λίβιγκστων, ἔγινεν ὁ τολμηρὸς καὶ ἔνδοξος ἀπελευθερωτὴς τῶν δούλων κτλ. ἐνῷ αἱ Ἡν. Πολιτεῖαι τῆς Ἀμερικῆς ὀφείλουσι τὴν ἑαυτῶν ὕπαρξιν τῇ ἱκανότητι «Γεωργοῦ Παιδός», αἵτινες ἐν ταῖς μᾶλλον κρισίμοις περιστάσεσι διοικοῦντο, ὑπὸ «Δοκοσχίστου Παιδὸς» ὡς Προέδρου, καὶ «Ῥάπτου Παιδὸς» ὡς Ἀντιπροέδρου, ἐνῷ «Λεμβοῦχος Παῖς» διηύθυνε τὰ οἰκονομικὰ τῆς Συμπολιτείας, καθ’ ὃν χρόνον, αἱ ἡμερήσιαι δαπάναι τῆς κυβερνήσεως ὑπερέβαινον τὰ 2,000,000 δολλάρια.
Ὅτι δὲ ἡ ἐκλογὴ αὕτη ἣν ἐπιτυχὴς, καταφαίνεται ἐκ τούτου ὅτι μετὰ τετραετίαν καὶ πάλιν ὁ λαὸς ἐξελέξατο αὐτὸν πρόεδρον τῆς Συμπολιτείας. Τὸ πρὸς τοῦτο συντελέσαν πρὸ πάντων στοιχεῖον ἣν ἡ εὐσέβειά του. Ὅτε ἀνεχώρει τῆς πόλεως ἐν ᾗ διέμενεν, ἵνα ἀναλάβῃ τὰ καθήκοντα τοῦ Προέδρου ἐν Οὐασιγκτῶνι, πλῆθος πολὺ περιεκύκλωσε τὸν σιδηροδρομικὸν σταθμὸν, αὐτὸς δὲ ἱστάμενος ἐπὶ τῶν βαθμίδων τῆς ἁμάξης, ἀπεχαιρέτα αὐτοὺς ζητῶν ὅπως δέωνται ὑπὲρ αὐτοῦ εἰς τὸν Θεὸν, καθόσον ᾐσθάνετο ὅτι τὰ καθήκοντα ὑπερέβαινον τήν τε φυσικὴν καὶ διανοητικὴν αὐτοῦ ἰσχύν. Καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ πολέμου ἠγείρετο περὶ τὴν 4ην πρωϊνὴν ὥραν, ἐμελέτα τὰς Ἁγ. Γραφὰς καὶ προσηύχετο ἐπὶ μίαν ὥραν, εἶτα ἐξήρχετο εἰς ἐκτέλεσιν τῶν καθηκόντων αὐτοῦ. Ἦτο ταπεινόφρων· τὸ ἀξίωμα τοῦ Προέδρου ἐτίμησεν ἀλλὰ δὲν διέφθειρε τὸν ἄνδρα, οὐδὲ ποτὲ ἐλησμόνησε τὰς ἐν τῇ παιδικῇ ἡλικίᾳ δοκιμασίας αὐτοῦ, οὐδὲ ἠσχύνετο διὰ τὴν πτωχείαν ἢ τὴν καταγωγὴν τῶν γονέων του. Ἐπεσκέπτετο τὸ στρατόπεδον, παρηγόρει τοὺς τεθλιμένους, ἐνίσχυε τοὺς πάσχοντας ἐν τοῖς νοσοκομείοις καὶ ἐνεθάρρυνε τοὺς ἀδυνάτους ἐν τῷ πεδίῳ τῆς μάχης, κατὰ δὲ τὴν ἅλωσιν τοῦ Richmond, εἰσῆλθεν ἐν αὐτῷ, ὡς ἰδιώτης ἄνευ πομπῆς ἢ παρατάξεως πρὸς παραμυθίαν τῶν πασχόντων. Ἡ κατοικία του ἦτο πάντοτε ἀπηλλαγμένη κλητήρων καὶ στρατιωτῶν, εἰς ἣν ἕκαστος πολίτης ἠδύνατο νὰ εἰσέλθῃ, πάντοτε δὲ ἠγόραζε μόνος τὰς ἐφημερίδας ἀπὸ τῶν παίδων. Ἦτο τίμιος καὶ ἐσέβετο τὰ δικαιώματα τοῦ πλησίον αὐτοῦ. Σεβόμενος τὸν Θεὸν, ἐσέβετο καὶ τοὺς γονεῖς του καὶ τοὺς νόμους καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ τόπου· ἦτο δραστήριος καὶ ἐγκρατής. Ὅτε προσῆλθον οἱ πολιτικοὶ αὐτοῦ φίλοι, ἵνα συγχαρῶσιν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του ὡς Προέδρου, εἶπεν αὐτοῖς· «παρακαλῶ, κύριοι, νὰ δεχθῆτε καθαρὸν καὶ ἁγνὸν ὕδωρ, καθότι τούτου καὶ μόνου τοῦ ποτοῦ ποιοῦμαι χρῆσιν». Ἦτο γενναῖος, οὐδέποτε ἐφοβεῖτο οὐδὲ ᾐσχύνετο νὰ λέγῃ ἢ νὰ πράττῃ τι, μὴ ἀντιβαῖνον εἰς τὴν συνείδησίν του. Ἦτο τέλος μέγας ὡς ἦτο καὶ ἀγαθὸς ἀνήρ.
Τὴν ἅλωσιν τοῦ Richmond τὴν 3ην Ἀπριλίου 1865, διεδέχθη η παράδοσις τοῦ γενναίου στρατηγοῦ τῶν ἀνθενωτικῶν Λῆ, τὴν 9ην τοῦ αὐτοῦ μηνός. Ἀλλ’ ἡ χαρὰ ἥτις ἐπλήρου τὴν καρδίαν παντὸς πολίτου, διότι ἔπαυσαν αἱ ἀλληλοσφαγαὶ καὶ τὸ ἔθνος ἐσώθη ἐντίμως, καταργηθείσης τῆς δουλείας, ἠμαυρώθη ὑπὸ βαθέως σκότους, ὅτε τῇ 14ῃ Ἀπριλίου περὶ τὴν 11 ὥραν τῆς ἑσπέρας, ὁ Πρόεδρος ἐπυροβολήθη εἰς τὸ θέατρον καὶ ἐξέπνευσε τὴν ἐπιοῦσαν περὶ τὴν 7 π. μ. ὥραν. Οὕτω λοιπὸν συγχρόνως τῇ λήξει τοῦ πολέμου, ἀπεβίωσεν ὁ Ἀβραὰμ Λίγκολν ἐν τῷ 56ῳ τῆς ἡλικίας του ἔτει.