Αισώπου Μύθοι/Αετός τοξευθείς
| Αἰσώπου Μῦθοι Ἀετὸς τοξευθείς |
Ὑπεράνωθεν πέτρας ἀετὸς ἐκαθέζετο λαγωοὺς θηρεῦσαι ζητῶν. Τοῦτον δέ τις ἔβαλε τοξεύσας, καὶ τὸ μὲν βέλος ἔσω εἰσῆλθεν· ἡ δὲ γλυφὶς σὺν τοῖς πτεροῖς πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν εἱστήκει. Ὁ δὲ ἰδὼν ἔφη· «Καὶ τοῦτό μοι ἑτέρα λύπη, τὸ τοῖς ἐμοῖς πτεροῖς ἀποθνῄσκειν.»
Ὅτι τὸ κέντρον τῆς λύπης δεινότερόν ἐστιν, ὅταν τις ἐκ τῶν οἰκείων κινδυνεύσῃ.
Στα νέα Ελληνικά
[Επεξεργασία]Πάνω από μία πέτρα καθόταν ένας αετός αναζητώντας να κυνηγήσει λαγούς. Ένας κυνηγός του έριξε ένα βέλος, η μύτη του οποίου διαπέρασε τον αετο, η δε γλυφίδα μαζί με τα φτερά στάθηκε μπροστά στα μάτια του. Βλέποντας αυτό ο αετός είπε: «Η μεγαλύτερη λύπη είναι για μένα το ότι πεθαίνω από τα ίδια μου τα φτερά».
(Ο λόγος δηλώνει) ότι ο πόνος της λύπης είναι δυνατότερος, όταν κάποιος κινδυνεύσει από τους οικείους του.