Οἱ Τοῦρκοι εἶναι θεριά, δὲν εἶναι ἀνθρῶποι.
Γιὰ χιλιοστὴ φορὰ πάλι σηκώσου!
Τὸ τρισένδοξο θέλει ριζικό σου
Θεριὰ νὰ σφάξῃς ποὺ τὰ θρέφῃ ἡ Εὐρώπη.
Πολὺ ψηλά, κεῖ ποὺ δὲ φτάνει τόπι
Ἀφωρεσμένου Τούρκου, Φράγκου, ἢ Ρώσσου,
Εἶναι στημένο τ’ ἅγιο φλάμπουρό σου
Στοῦ Ἰδανικοῦ τὸ οὐράνιο κατατόπι.
Κι’ ἂ σὲ κρατοῦν πιστάγκωνα δεμένη,
Κι’ ἂ χίλια μύρια βάσανα παθαίνεις,
Μὰ στὸ τέλος θὲ νἄβγῃς κερδεμένη, -
Εἶσ’ αἷμα Ἑλληνικὸ καὶ δὲν πεθαίνεις.
Ἂν εἶναι ἕνας Θεὸς δικαιοκρίτης,
Σὺ θὰ τὸ δείξῃς, Λευτεριὰ τῆς Κρήτης.
ΓΕΝ. 97
Κόρη ἀφράτη μὲ στήθια σὰν τὸ γάλα,
Μ’ ὁλόξανθα μαλλιὰ σὰν τὸ χρυσάφι,
Μὲ μάγουλα π’ ὁ Ἔρωτας τὰ βάφει
Ρόδισμα οὐράνιο ραίνοντας μία στάλα,
Σὰν καὶ σένα δὲν εἶναι πλάσματα ἄλλα,
Σὲ λαχταρῶ σὰ διψασμένο ἀλάφι,
Νὰ τ’ ἀγαπήσω ἡ Μοῖρα μου τὸ γράφει
Τὰ δυό σου μάτια μαῦρα τὰ μεγάλα.
Ἐσὺ εἶσαι ἡ εὐτυχιά μου, ἐσὺ τὸ φῶς μου,
Πῶς θὰ ἰδῶ στὴ ζωή μου τέτοιο θᾶμα
Ποτὲ δὲν τὸ ἐφαντάστη ὁ λογισμός μου·
Νὰ μὴ σ’ ἀπαρνηθῶ σοῦ κάνω τάμα,
Ἔλα, χαρὲς καὶ βάσανα τοῦ κόσμου
Χεροπιασμένοι θὰ περνᾶμε ἀντάμα.
ΜΟΝΑΧΟ, 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 1888
