Χρυσάρμενα ὀνείρατα ἀργοπλένε
Στὰ πέλαγα τοῦ πόθου οἱ φαντασίες
Καὶ κατὰ κεῖ ἀρμενίζουν, ὅπου ἐπῆες,
Ὅπου τὰ μάτια σου, ἄστρα γελοκλαῖνε,
Ὅπου ἀπάρθενος φέγγεις, λατρεμένε
Κρίνε τῆς ὀμορφιᾶς, κ’ οἱ μελῳδίες
Τῶν τραγουδιῶν μου σμίγουν τὲς μαγεῖες,
Ποῦ μὲς τ’ ἁγνά σου χείλια σιγοπνένε.—
Χάρου, καρδιά μου θλίβερη, καὶ ἀγάλλου!
Πέρασε ἡ μαύρη νύχτα κ’ ἡ ἄγρια μπόρα·
Ἄνθι καὶ σὺ μικρὸ μὲς τοῦ μεγάλου
Κόσμου τὸ περιβόλι, ἄνοιξε τώρα.
Δὲν ἤξερε ἡ ψυχή μου νὰ φιλήσῃ·
Τώρα ξέρει.—Ὢ πανάχραντο μεθύσι!
ΝΟΕΜΒ. 96
Ἐβρέθηκ’ ἕνα ἀτίμητο βλησίδι!
Τώρα ποῦ οἱ ἀρχαῖοι ξανάζησαν ἀγώνες,
Ποῦ τῆς Πατρίδας δίνουν ζωογόνες
Φλόγες, ἀντριᾶς πολεμικῆς μισίδι,
Τοῦ Γένους μας παμπάλαιο στολίδι,
Πὤλαμψε στοῦ Ἡρακλῆ τοὺς ἐλαιῶνες
Ἔπειτ’ ἀπὸ είκοστρεῖς καὶ πάλ’ αἰῶνες,
Ξαναστράφτουν οἱ ᾨδὲς τοῦ Βακχυλίδη.
Σ’ ἐμᾶς τὸν στέρνει τώρα ἡ Ἑλλάδα Μάννα
Θρίαμβου ἀρραβῶνα στὴ μεγάλη Πάλη,
Καὶ τὸ Γένος μ’ ἐλπίδας θρέφει μάννα
Ποῦ σ’ ἅγιο Ἀγῶνα θὰ νικήσῃ πάλι.
Μάννα! Τοὺς νέους Σου ἥρωες νὰ ἐγκωμιάσῃ
Γεννηθήτω ποιητής, ποῦ νὰ τοῦ μοιάσῃ!
ΔΕΚ. 96
