Ὑπάρχει στὴν ποίηση μουσική, εἶναι ἡ γοητεία της. Ὅπως ὁ ὑπνωτιστὴς δὲν γοητεύει μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὸν τόνο τὴς φωνῆς, τὸ ἴδιο καὶ ὁ ποιητής: αἵρεται ἀπὸ τὰ λόγια, πρὸς τὸν τόνο, ποὺ σὰν ρεῦμα σὲ ὑπόκωφη κίνηση, περιστρέφεται γύρω ἀπ’ τὸν ἔναρθρο λόγο.
«Καὶ μὲς στὴν τέχνη πάλι ξεκουράζομαι ἀπ’ τὴ δούλεψή της» εἶπε ὁ ποιητής. δὲν ὑπάρχει καμμιὰ ἀγωγὴ τελειότερη γιὰ τὸν ποιητή, παρὰ ἡ ἴδια ἡ ποίηση, ἡ μακρότατη ποιητικὴ παράδοση, ὁ μέγας αὐτὸς κόσμος! Ἀνεξάρτητη ἀπὸ τὴν τέχνη, ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ ἀδρανὴς ὕλη, μιὰ σύγχυση ὑποδεέστερη, ἀσυστηματοποίητη κι’ ἀνοργάνωτη καὶ ποὺ — τὸ χειρότερο — δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε πιὸ πολὺ... Στὸν κόσμο δὲν ὑπάρχει ἄλλο, ἀπὸ προσωπικὲς συλλήψεις προσωπικὲς ἀγωνίες, προσωπικὲς μορφές. Ἡ ἀντικειμενικότητα εἶναι ἀπάτη.
Ἡ φαντασία εἶναι ὁ θησαυρός, τοῦ ὁποίου ποτὲ δὲ θὰ ἀντιληφθοῦμε ἀκέρια τὴ σημασία. Θεμέλιο ὅπου βασίζονται τὰ πάντα, ἀκόμα καὶ ἡ βούλησις καὶ ἡ ζωή.
Ἡ πίκρα, ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀπογοήτευση, ἡ ἀπελπισία, ἡ τραγικότητα, δὲν εἶναι δυστυχήματα γιὰ τὸν καλλιτέχνη. Δυστύχημα εἶναι ὁ περισπασμὸς κ’ ἡ παραζάλη, ἡ ἀπορρόφηση τῆς πεζότητας τὴς ζωῆς.
Φυσαρμόνικες τῶν χεριῶν καὶ φυσαρμόνικες τῶν χειλιῶν, — παλιοὶ φωνογράφοι, — orgues de barbarie, harmoniflutes — ἀνώνυμα, φτωχὰ ὄργανα τῶν δρόμων, πῶς σᾶς λατρεύω!
Οἱ μεγάλες κι’ ἀριστοκρατικὲς μουσικὲς ξαφνιάζουν μὲ τὴν ἐπισημότητά τους· χρειάζεται κανεὶς ἔνδυμα γάμου γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσει μ’ αὐτές. Ὅμως αὐτὰ τὰ φτωχὰ ὄργανα, ποὺ τρεμουλιάζει ὅση ποίηση ὑπάρχει στὴ μεγάλη ζωή μπαίνουν ἀμέσως στὴν καρδιά μας.
Τίποτα δὲν ἁρμόζει πιότερο ἀπ’ αὐτὰ στὴ μοναξιὰ καὶ στὴν περισυλλογή, στὴν ἤμερη σιωπὴ τῶν δωματίων μὲ τὰ βιβλία, στοὺς μοναχικοὺς περιπάτους, στὸ βαθὺ ὄνειρο ποὺ σαλεύει πίσω ἀπ’ τὴν καθημερινὴ σκέψη μας.
ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ
