Ἄχ μάνα σἂν νὰ μ’ ἔβγαλε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ᾅδη!
τόσον καιρὸν μεσ’ τὴν σκλαβιὰν σ’ τ’ ὁλόμαυρο σκοτάδι
μὲ τῆς σκλαβιᾶς τὰ βάσανα, μὲ τῆς σκλαβιᾶς τὸν πόνον
δίχως καμιὰ παρηγοριὰ μὲ τὴν ἐλπίδα μόνον
κάθε στιγμὴν σ’ ἐπρόσμενα, κ’ ἐδιάβαιναν οἱ χρόνοι
κι’ ἄκουε ὁ κόσμος νὰ κτυπῶ τὴν ἁλυσίδα, μόνη
δίχως καμιὰ βοήθεια, καμιὰν ἀπὸ κανένα·
κ’ εἶχα μονάχα τὸν Θεὸν ἐλπίδα μου κ’ ἐσένα·
μιὰ ὥρα δὲν ἐπέρασε χωρὶς ν’ ἀναστενάξω,
κι’ ὅσες φορὲς ἐπρόβαλα γιὰ σένα νὰ κυτάξω
μοῦ δείχν’ ὁ φοβερὸς ἐχθρὸς τὸ φοβερὸν σπαθί του·
τώρα ποῦ θέλησ’ ὁ θεὸς κ’ ἐδόθ’ ἡ προσταγή του
ἄννοιξεν ἡ ἀνατολὴ κ’ ἐβγῆκε τούτ’ ἡ μέρα
ποῦ ἡ καρδιὰ μ’ ὁλάννοικτη χρόνια τὴν ἐκαρτέρα
κ’ ἐσμίχθηκε κ’ ἐχύθηκε μαζὺ μὲ τὴν ματιά σου
κ’ εἶδα τὴν πλάση ὁλόφωτη μπροστά μου καὶ μπροστά σου.
Εἰς τὴν Φραγκιὰ κ’ εἰς τὴν Τουρκιὰ αἰῶνας σκλαβωμένη
ἀλλόθρησκη σ’ ἄλλόθρησκους, σὲ ξένα χέρια ξένη
ἐπολεμοῦσα πάντοτε μ’ ὅλα τὰ δυνατά μου
κ’ ἐφύλαξα ἀνέγγικτη γιὰ σένα τὴν καρδιά μου
μὲ τέτοι’ ἀνέγγικτη καρδιὰ πέφτω στὴν ἀγκαλιά σου
μὲ τὴν πνοή σου νὰ λουσθῶ καὶ μὲ τὴν μυρωδιά σου
νἄλθω σ’ τὴν πρώτην μου ζωήν, νἄλθω σ’ τὰ προτινά μου
κι’ αὐτὴν τὴν ὥρα νά ’ξερες, νά ξερες τὴν χαρά μου;
