σεις μετὰ τῆς Ἑλλάδος, δεχθέντος, κατὰ τὴν 7 Δεκεμβρίου 1839, τοῦ Σουλτάνου τὸν Ἕλληνα ἀπεσταλμένον Κ. Ζωγράφον, ἀπέστειλεν εἰς Ἀθήνας πρεσβευτὴν τὸν ἐν τῇ ὑπηρεσίᾳ αὐτῆς Ἕλληνα Μουσοῦρον[1] καὶ ἐξηκολούθησε νὰ ἔχῃ ἀπέναντι τῆς Ἑλλάδος ἐχθρικὴν πάντοτε στάσιν, καίπερ τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ συστάσῃ μικτῇ ἐπιτροπῇ πρὸς ἐπίλυσιν τῶν κτηματικῶν διενέξεων τῶν ἐξ Ἑλλάδος μεταναστευόντων Τούρκων, μεγάλην ἑπεδειξαμένης μετριοπάθειαν ἐν ταῖς προκυψάσαις περὶ ἀποζημιώσεων διαφοραῖς.
Εἰς ἐπίμετρον δὲ ἡ Τουρκία, καίτοι διὰ τοῦ τανζιμὰτ τῆς 21ης Ὀκτωβρίου 1839 διεκήρυξε τὴν ἰσότητα μεταξὺ τῶν ὑπ’ αὐτὴν ποικίλων λαῶν, ὁ τουρκικὸς φανατισμὸς δὲν ἔπαυσε βιαιοπραγῶν κατὰ τῶν ἐν ταῖς ἐπαρχίαις χριστιανῶν· βίᾳ νέοι καὶ νεάνιδες, λέγει ὁ κ. Κυριακίδης, ἐξισλαμίζοντο, ἑλληνικαὶ οἰκίαι διηρπάζοντο καὶ παρὰ τὰς ὑποσχέσεις τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει κυβερνήσεως, ἡ τιμή, ἡ ζωὴ καὶ ἡ περιουσία διετέλουν ἐν τοιούτῳ κινδύνῳ, ὥστε καὶ αὐτὴ ἡ ἀγγλικὴ κυβέρνησις συνεκινήθη ἀποστείλασα ἔντονον διακοίνωσιν, ἐξ ἀφορμῆς Ἀρμενίου τινὸς ἀδίκως εἰς θάνατον καταδικασθέντος καὶ θανατωθέντος ἀμέσως.
Τὸ προκληθὲν ἐπεισόδιον ἐκ τοῦ Σαμίου πατριώτου Ε. Σταματιάδου, τοῦ πυροβολήσαντος κατὰ τοῦ ἡγεμόνος τῆς Σάμου, ἐξακολουθοῦντος τὸ αὐτὸ τῆς βίας καὶ τῆς ἀδικίας σύστημα, ἡ ἔκρυθμος κατάστασις ἐν Κρήτῃ, ἔνθα ὁ Τοῦρκος διοικητὴς διέπραττε τὰ
- ↑ Ὁ Κωνσταντῖνος Μουσοῦρος κατήγετο ἐκ τῶν Μουσουριάνων τῆς Κρήτης καὶ ἦτο καλὸς ἑλληνιστὴς καὶ διακεκριμένος γλωσσομαθής. Ὅτε, ὁ εἶτα ἐν Ἀθήναις πρεσβευτὴς τῆς Αὐστρίας, Βαρόνος Πρόκες-Ὄστεν ἐστάλη εἰς ἀποστολὴν εἰς Ἑλλάδα, προσεκολλήθη παρ’ αὐτῷ ὡς γραμματεύς. Βραδύτερον προσεκλήθη παρὰ τῷ ἡγεμόνι τῆς Σάμου Στεφανάκῃ-Βέῃ Βογορίδῃ οὗ καὶ τὴν θυγατέρα ἔλαβεν εἰς γυναῖκα. Ὁ τότε μέγας Βεζύρης Ρεσὶδ-Πασᾶς προστάτης τοῦ Βογορίδου ὤν, ἔλαβεν ὑπὸ τὴν εὔνοιαν αὐτοῦ καὶ τὸν Μουσοῦρον, ὃν καὶ διώρισε πρεσβευτὴν τῆς Τουρκίας ἐν Ἀθήναις, ἀλλ’ ὡς ἐκ τοῦ ἄγαν μισελληνισμοῦ αὐτοῦ, ἵνα οὕτω φαίνηται τῷ κυριάρχῃ αὐτοῦ ἀγαθός, ἐγένετο ἀντικείμενον δολοφονικῆς ἐπιθέσεως, ἥτις ἐστέρησεν αὐτὸν τὸν ἕτερον τῶν βραχιόνων. Μετὰ ταῦτα ἐγένετο πρεσβευτὴς ἐν Βιέννῃ, εἶτα ἐν Λονδίνῳ (1851), ἔνθα μόλις πρὸ ὀλίγου καιροῦ, νομίζω, ἀπέθανε λαβὼν τὸν τίτλον Πασᾶ.
