Κ’ ἐντὸς ταύτης – Ἄχ! Συμπλέγδην δύο φίλοι
εὐτυχεῖς τὸν ῥοῦν ἐπέρων τῆς ζωῆς:
Νέαν κόρην περιέβαλλε κ’ ἐφίλει
νεανίας ἡλιοκαής.
Καὶ αὐτή, τοῦ τ’ ἀνταπέδιδ’ ἐρωτύλη—
Γραῖα! μ’ ἐννοεῖς;
“Τὸν ἐφίλει, δίχως βάσκανός τις δαίμων
τὴν χαρὰν νὰ τῇ λυμαίνηται σκληρά.
Τὴν ἐφίλει—καὶ ῥιπαὶ λεπτῶν ἀνεων
εἰς τὸ φίλημά των ἔδιδον πτερά,
ὅπως πλήττῃ τὴν καρδίαν τῆς πτωχῆς,
ὡσεὶ ξένος πλοῦτος ἀντηχῶν ἐντός μου!
Ὅπως μ’ εἴπῃ, πῶς ὑπάρχω δυστυχής,
βασιλὶς ἐγὼ τοσούτου κόσμου,
ἐπειδὴ θεσμὸς πολὺ τραχὺς
εἶναι τύραννός μου!
“Πόσα πλούτη δὲν θὰ ἔδιδαν ψυχρά,
πόσας δέσμας καὶ δεσμὰ μ’ ἐξ ἀδαμάντων,
ὅπως ἐν καλύβῃ λάβω πενιχρᾷ
τὴν χρυσῆν ἐλευθερίαν, τὴν χαράν των!
Ὅπως εἷς Θεὸς μ’ ἐκεῖνον μ’ εὐλογήσῃ,
ὃν θὰ μ’ ἔδιδε καρδίας ἐκλογή.
Κ’ εἰς δικαίωμα καὶ χρέος ἴση,
εὐτυχίαν πλέξω συμπαγῆ,
ἢν ἀδυνατεῖ νὰ διαλύσῃ
κ’ ἡ τοῦ τάφου γῆ!..”
