Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.
Çatma, kurban olayım çehreni ey nazlı hilal!
Kahraman ırkıma bir gül! ne bu şiddet bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal,
Hakkıdır, Hakk'a tapan, milletimin istiklal!
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım;
Kükremiş sel gibiyim, bendimi çiğner aşarım;
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Garbın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar,
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar.
"Medeniyet!" dediğin tek dişi kalmış canavar?
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın!
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana vaadettiği günler Hakk'ın;
Kimbilir, belki yarın, belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri "toprak" diyerek geçme, tanı!
Düşün, altında binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır atanı;
Verme, dünyaları alsan da bu cennet vatanı.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da Hüda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Ruhumun senden, ilahi, şudur ancak emeli;
Değmesin mabedimin göğsüne na-mahrem eli!
Bu ezanlar ki şahadetleri dinin temeli,
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli
O zaman vecd ile bin secde eder varsa taşım;
Her cerihamdan, ilahi, boşanıp kanlı yaşım,
Fışkırır ruh-i mücerret gibi yerden na'aşım;
O zaman yükselerek arşa değer belki başım!
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hilal;
Olsun artık dökülen kanlarımın hepsi helal!
Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihlal.
Hakkıdır, hür yaşamış bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hakk'a tapan milletimin istiklal!
|
Ποτέ μη φοβάσαι! Γιατί η κόκκινη σημαία που περήφανα κυματίζει κάθε χάραμα δε θα ξεθωριάσει ποτέ,
προτού καεί η τελευταία φλόγα που φουντώνει μες στο έθνος μου.
Γιατί είναι το αστέρι του έθνους μου και θα λάμπει για πάντα.
Είναι δικό μου κι ανήκει μονάχα στο γενναίο μου έθνος.
Μη σκυθρωπιάζεις, ω σεμνή ημισέληνε,
αλλά χαμογέλα απέναντι στην ηρωική γενιά μου! Προς τι ο θυμός κι η οργή;
Αλλιώς το αίμα μας, που χύσαμε για σένα, δε θα αξίζει.
Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου.
Ήμουν ελεύθερος από την αρχή κι έτσι θα είμαι για πάντα.
Ποιος θα τολμήσει να με δέσει με αλυσίδες! Αψηφώ και μόνο την ιδέα.
Είμαι σαν μια ορμητική πλημμύρα, δυνατή κι ανεξάρτητη,
θα χωρίσω βουνά, θα προσπεράσω τα ουράνια κι ακόμα θα ξεχύνομαι!
Οι χώρες της Δύσης μπορεί να είναι οπλισμένες με ατσάλινα τείχη,
αλλά εγώ έχω σύνορα που φυλάσσονται από τα γενναία στήθη των πιστών.
Αναγνώρισε το εσωτερικό σου σθενος, φίλε μου! Και σκέψου πώς μπορεί να αφανιστεί αυτή η φλογερή πίστη
από αυτό το ρημαγμένο και ξεδοντιασμένο τέρας που λέγεται "πολιτισμός";
Φίλε μου! Μην αφήσεις την πατρίδα μου στα χέρια αχρείων ανθρώπων!
Βάλε το στήθος σου ασπίδα και το σώμα σου χαράκωμα! Σταμάτα αυτή την επαίσχυντη εφόρμηση!
Γιατί σύντομα θα 'ρθουν οι ευτυχείς ημέρες της θείας υπόσχεσης...
Ποιος ξέρει; Ίσως αύριο; Ίσως ακόμη πιο σύντομα!
Μη βλέπεις το χώμα που οργώνεις σαν σκέτη γη, αναγνώρισέ το!
Και σκέψου όσους χιλιάδες αναπαύονται χωρίς σάβανο κάτω απ' τα πόδια σου.
Είσαι ο ευγενής γιος ενός μάρτυρα, νιώσε ντροπή, μην πληγώνεις τον προπάτορά σου!
Ακόμα κι αν σου τάξουν τον κόσμο, μην παραδώσεις αυτό τον παράδεισο της πατρίδας σου.
Ποιος δε θα πέθαινε γι' αυτή την παραδεισένια γη;
Μάρτυρες θα ξεχύνονταν, αν ξέσκιζε ένας το χώμα! Μάρτυρες!
Ας μου έπαιρνε, αν ήθελε, ο Θεός, όσους αγαπώ κι ό,τι κατέχω,
αλλά ας μη μου στερούσε τη μια και μοναδική μου πατρίδα.
Ω δοξασμένε Θεέ, μόνη ευχή από την πονεμένη μου καρδιά είναι αυτή,
κανένα χέρι απίστου να μην αγγίξει ποτέ τους κόλπους των ιερών μου ναών.
Οι ύμνοι και τα καλέσματα του ιμάμη που ακούω είναι οι λίθοι της θρησκείας μου,
και μακάρι ο μελωδικός τους ήχος να ακούγεται δυνατά και μακριά στην αιώνια πατρίδα μου.
Γιατί μόνο τότε η πλάκα από το μνήμα μου θα πέφτει καταγής σε χίλιες μετάνοιες μες στην έκσταση,
και σταγόνες δάκρυα από πορφυρό αίμα θα κυλούν από κάθε μου πληγή,
και το άψυχο κορμί μου θα ξεχυθεί απ' τη γη σαν αιώνιο πνεύμα,
ίσως μόνο τότε γαλήνια θα ανέλθω και τελικά θα φτάσω στα ουράνια.
Κυμάτιζε λοιπόν σαν τον καθάριο ουρανό κάθε αυγής, ω ένδοξη ημισέληνε,
έτσι που να αξίζει τελικά κι η τελευταία ρανίδα του αίματός μας!
Ούτε εσύ ούτε η φυλή μου θα αφανιστεί ποτέ!
Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα της ανυπόταχτης σημαίας μου.
Γιατί η ελευθερία είναι το απόλυτο δικαίωμα του θεοσεβούμενου έθνους μου!
|
