Γλώσσαι/Θ

←Η

Γλώσσαι Συγγραφέας: Ησύχιος Θ

Ι→

<Θάασσεν>

ἐκαθέζετο (Ι 194) S(n)

<θαάσσει>

κάθηται. διατρίβει

<θάβακον>

θᾶκον. ἢ θρόνον

<Θαβώρ>

ὄρος Συρίας (Hos. 5,1 ς#)

<θάγῃ>

θήξῃς

<θάεο>

θεώρει

*<>θαζόμενος>

σκώπτων (Plat. rep. 5,474a) AS

<θαίβει>

ἐλαύνει

†<θαιμός>

οἰκία. †σπόρος, φυτεία

<θαιροδύται>

οἱ ἐν τῷ ζυγῷ δακτύλιοι, δι' ὧν οἱ ῥυτῆρες ...

<θαιροδύτης>

ὁ δακτύλιος τοῦ ζυγοῦ

<θαιρός>

ὁ διήκων ἀπὸ τοῦ ἄνω μέρους ἕως κάτω στροφεὺς τῆς θύρας (Μ 459), ἢ ἄξων. Σοφοκλῆς Τριπτολέμῳ (fr. 539)

*<θακεύουσι>

κάθηνται εἰς τὰς χρείας ASn

*<θᾶκος>

καθέδρα, θρόνος AS (vg)

<θαλάμη>

τρώγλη, [θυρὶς] κατάδυσις (ε 432) p

<θαλάμαι>

στῆλαι ἐπικείμεναι τοῖς αἰδοίοις τῶν ἀποκόπων

<θαλαμηπόλος>

ἡ περὶ τὸν κοιτῶνα ἢ περὶ τὸν θάλαμον δια- τρίβουσα ἢ ἀναστρέφουσα. Ἀπίων δὲ κοιτωνοφύλαξ, νυμφα- γωγός, τοῦ θαλάμου ἐπιμελουμένη (η 8 ..)

<θαλάμιαι κῶπαι>

p αἱ κατωτάτω. καὶ οἱ ταύτην ἔχοντες τὴν χώραν <θαλαμιοὶ> λέγονται

<θαλαμιός>

[ὁ κατωτάτω θαλάμιος] ἐρέτης ὁ κατωτάτω ἐρές- σων ἐν τῇ νηῒ <θαλαμιὸς> λέγεται, ὁ δὲ μέσος <ζύγιος>, ὁ δὲ ἀνώτατος <θρανίτης>

<θαλάμοιο νέοιο>

κατασκευασμένου νεωστί· ὑπὸ γὰρ τῶν γάμων αὐτὰς τὰς ἡμέρας θαλάμους ἐπήγνυον· ὡς οὐκ ἔκπαλαι αὐτοῦ γεγαμηκότος (Ρ 36)

<θάλαμος>

*οἶκος Agn. μυχός. νυμφικὸς οἶκος

<θαλάμων ἄνασσα>

Ἀφροδίτη

<θάλασσα κοίλη>

ἡ χειμέριος. καὶ τὸ θέατρον (Com. ad. fr. 864 K.)

<θαλασσεύς>

ἁλιεύς

<θαλάσσια ἔργα>

ναυτικά (Β 614)

<θαλάσσιος Ζεύς>

ἐν Σιδῶνι τιμᾶται

<θαλασσωθείς>

ἁγνισάμενος

<θαλάσσια>

τὰ τῆς θαλάσσης (Β 614)

<θαλαττοκοπεῖς>

ματαιολογεῖς p

<θαλαττοπορῆσαι>

πλεῦσαι διὰ θαλάσσης

<θαλέθει>

θάλλει, ἀνθεῖ

<θαλέεσσι>

πιότητι, λιπαρίαις (Callim. fr. 337)

*<θαλέθοντες>

θάλλοντες (Ψ 32) ASgn

<θαλέθοντα>

θάλλοντα, βλαστάνοντα, ἀνθοῦντα. εὐτροφοῦντα

*<θαλεία>

<ὡς> παιδεία. [εὐθυμία n. ἡδονή. καὶ [ἡ Μοῦσα n

<θαλείας>

πότους, μέθας. †λινᾶς πήρας

<θαλίῃ>

εὐδαιμονίᾳ, εὐθηνίᾳ. ἀκμῇ. εὐφροσύνῃ (Ι 143)

*<θαλεῖον>

καθαρόν g

<θαλεραί>

οἰκτραί

*<θάλλει>

ἀκμάζει S, ἀνθεῖ (Eur. Phoen. 812)

<θαλεροί>

ἀκμάζοντες, ἀνθοῦντες (Γ 26). πολλοί. πρόσφατοι. ἀθρόοι. ὑγροί. οἰκτροί

<θαλερὸν δάκρυον>

τὸ πολὺ καὶ <μὴ> ξηραινόμενον, ἀλλ' ἐπὶ τῶν ὀφθαλμῶν ἀεὶ θάλλον (Β 266 ..)

*<θαλερός>

ταχύς. ἰσχυρός ASn

[<θαλέων>

τῶν θάλλειν ἐπιτηδείων]

<θαλέων>

τῶν *[θάλλειν ποιούντων n ἡδονῶν. παιγνίων. ἡδέων. *[τῶν πρὸς τὸ θάλλειν ἐπιτηδείων (Χ 504) S

<θαλία>

εὐθηνία. εὐωχία. πανήγυρις. τέρψις, εὐφροσύνη

*<θαλίη>

τὰ αὐτά (Ι 143) An

<θαλλικοποιοί>

οἱ τὰ σκυτούμενα κιβώτια, καὶ τοὺς δερματί- νους ῥίσκους ἐργαζόμενοι

<Θαλλιγόνους>

οἱ πολλοὺς καὶ ἐνδόξους ἔχοντες <ἐκγόνους> g, ἢ γένος ἐν ὅπλοις ἔνδοξον

<θάλλικα>

σάκκου εἶδος

<θαλλίς>

μάρσιππος μακρός

*<θαλλόν>

ὃ ἐσθίουσιν οἱ βόες (ρ 224) AS

*<θαλλός>

κλάδος ἐλαίας. [ἄνθος AS. γέννημα S. καὶ πᾶν τὸ θάλλον. κυρίως δὲ κλάδος ἐλαίας ASvg, ἢ φοίνικος [βλάστημα An

*<θάλλουσα>

αὐξάνουσα (Gen. 40,10) A

<θαλλοφόρος>

ὁ πομπεύων Ἀθήνησι, καὶ ἐλαίας κλάδον φέρων. λέγουσι δὲ καὶ γέροντας θαλλοφόρους, πρὸς οὐδὲν ἄλλο χρησί- μους ἢ πρὸς τὸ θαλλοφορεῖν (Ar. Vesp. 544)

[<θάλπει>

ἀκμάζει, ἀνθεῖ]

*<θαλπιώθ>

ἐπάλξεις (Cant. 4,4)

<θάλπος>

*καῦμα ([Plat.] Ax. 366 d) S παραμυθία

<θάλπω>

*θερμαίνω An. παραμυθοῦμαι

<θαλπωρή>

*παραμυθία Sn. σκέπη. *χαρά ASvg. σωτηρία S ἡδονή. *[θάλψις ASvg. ἐλπίς. ἀσφάλεια. *[ἢ διάχυσις ASvg (Ζ 412)

<θαλυκρέονται>

ψεύδονται S

<θαλυκρόν>

ἰταμόν (S). λαμπρόν. βλοσυρόν. ἀναιδές. [πανοῦρ- γον. θερμόν (S). χλιαρόν (Callim. fr. 736?)

<θαλύνειν>

θάλπειν. †ποιεῖ

<θαλύεσθαι>

φλέγεσθαι (S)

*<θαλύσια>

αἱ τῶν καρπῶν ἀπαρχαί (Ι 534) ASvgn

<θαλύσιος ἄρτος>

ἀπὸ τῆς ἅλω πεττόμενος πρῶτος

<θαλυσσόμενος>

φλεγόμενος

<θαλύψαι>

θάλψαι. πυρῶσαι

*<θάλωμεν>

βλαστήσωμεν An. βλαστάνωμεν

*<θαμά>

θαμινά, [συνεχῆ P

<θαμάκις>

πλειστάκις, [πολλάκις S

*<θαμά>

τὰ πυκνά AS. καὶ θαμέα τὰ αὐτά

<θαματροχεῖ>

οὐχ ἡσυχάζει

<θαμβαλέον>

φοβερόν. θαυμαστόν

*<θαμβεῖ>

ἐκπλήττει (n)

<θάμβος>

θαῦμα. *[ἔκπληξις (Γ 342 ..) Avgnp

*<θαμέας>

πυκνούς, συνεχεῖς (ξ 12) A

*<θαμέες (Κ 264) Sn καὶ <θαμειαί>

(Α 52) S τὰ αὐτά· καὶ <θα- μειάς> (Τ 383)

*<θαμίζεις>

συνεχῶς ἔρχῃ ASgn, πυκνάζεις (Σ 386) (v) Σ

<θαμίζεται>

ὁμιλεῖ (Soph. fr. 462,3)

<θαμίζει>

συνεχῶς διατρίβει καὶ παραμένει <τὴν> ἑαυτοῦ ναῦν φυλάσσων

*<θαμινά>

πυκνά ASvg, πολλά

*<θαμινῶς>

συνεχῶς, πυκνῶς Sg (n)

<θάμιξ>

ἀλώπηξ

<θάμνους>

δενδρώδεις τόπους, δασεῖς (ε 476)

<θάμνισον>

ἀποκάλυψον

*<θάμνοι>

δασέα καὶ πυκνὰ δένδρα. καὶ οἱ σύνδενδροι τόποι (Λ 156) ASn

<θάμνος>

πυθμὴν δένδρου. ἢ ῥίζα πολλοὺς κλάδους ἐκπέμπουσα. ἢ καθ' ἕνα τόπον τῆς ὕλης συντροφὴ καὶ ἡ συνεχὴς φυτεία. καὶ ἡ περιοχὴ τῆς ἐλαίας. καὶ ὄρμενοι. καὶ οἱ σύμφυτοι ἢ δεν- δρώδεις ..... *ἢ βάτος. ἢ ξύλον ἀκανθῶδες ASvg

<θαμύντεραι>

πυκνότεραι

<θάμυρις>

πανήγυρις, σύνοδος, ἢ πυκνότης τινῶν. καὶ <ὁδοὺς θαμυρὰς> τὰς λεωφόρους. ἔστι δὲ καὶ κύριον ὄνομα

<θαμυρίζει>

ἀθροίζει, συνάγει

<Θάμυρις μαίνεται>

παροιμία, ἐπὶ τῶν κατὰ σύνεσιν παρά- λογόν τι πραττόντων

<θανάτοιο μέλαν νέφος>

περιφραστικῶς αὐτὸς ὁ θάνατος (δ 180)

<θάνατος>

ὅ τε θεός· καὶ ὃ πάσχομεν, τέλος ἔχοντος τοῦ βίου. ὁ χωρισμὸς τῆς ψυχῆς ἀπὸ τοῦ σώματος. καὶ ὁ σωματοειδὴς θεός. καὶ ἡ δυσωδία

*<θανατῶν>

θανάτου ἐπιθυμῶν (Ios. b. Iud. 3,208) ASvg

*<θανεῖσθαι>

ἀποθανεῖσθαι (Eur. Troad. 430) AS

*<θάνοιεν>

ἀποθάνοιεν (Eur. Troad. 391) Avg

<θᾶξαι>

μεθύσαι

<θαέοντα>

διδασκόμενον. θεωροῦντα

<θαεῦνται>

ὁμοίως

<θάπαν>

φόβον

<θάπτρα>

μνῆμα. Κρῆτες

*<θαῤῥαλέως>

εὐθαρσῶς ASg. ἀνδρείως (3. Maccab. 1,4 ..) g

<Θαργήλια>

Ἀπόλλωνος ἑορτή. καὶ ὅλος ὁ μὴν ἱερὸς τοῦ θεοῦ. ἐν δὲ τοῖς Θαργηλίοις τὰς ἀπαρχὰς τῶν φυομένων ποιοῦνται, καὶ περικομίζουσι· ταῦτα δὲ θαργήλιά φασι· καὶ μὴν <θαργη- λιών>. καὶ τὴν εὐετηρίαν ἐκάλουν <θάργηλον>. καὶ Ἀρχίλοχός φησιν>· †ὡς φαίε† νῦν ἄγει Ταργήλια (frg. 113) καὶ ὁ <θάργηλος> χύτρα ἐστὶν ἀνάπλεως σπερμάτων. [καὶ παρὰ Μιλησίοις ᾀδο- μένη ἐπὶ φρονήσει]

<Θαργηλία>

ἔστιν ἡ Θαργηλία Μιλησία μὲν τὸ γένος, εὐπρεπὴς δὲ τὴν ὄψιν, καὶ τἆλλα σοφή, ὥστε στρατηγεῖν πόλεις καὶ δυνάστας. διὸ καὶ πλείστοις ἐγήματο τῶν διασημοτάτων

<θάργηλος>

χύτρα ἱεροῦ ἑψήματος

<θαρνύει>

[ὀχλεύει]. ὀχεύει. σπείρει. φυτεύει

<θαῤῥιά>

τρασιά

<θάρνυσθαι>

ὀχεύειν

<θάρνυται>

μετεωρίζεται· θάρνυσθαι γὰρ τὸ συγγίνεσθαι. τοῦτο δὲ νῦν δηλοῖ τὴν διὰ λόγων ἔντευξιν καὶ ὁμιλίαν. σημαίνει δὲ καὶ [ὀχεύει S [<θαρσύνεται>·], περὶ συνουσίαν ὁμιλεῖ

*<θάῤῥος>

θάρσος Agn

(*)<θαρσαλέον>

ῥᾴδιον

*<θαρσαλέως>

ῥᾳδίως (ASg)

*<θάρσος>

[<ἢ θάργος>]· τὸ θράσος. ἀνδρεία. δυναστεία (Ε 2 ..)

<θαρσύς>

θρασύς

*<θάρσυνος>

τεθαῤῥηκώς (Ν 823) Σ

<θάρσει>

θάῤῥει. θράσει (Ζ 126 ..)

<θαῤῥῶ>

θρασύνομαι

<Θασία ἅλμη>

εἰς ἣν ὄψα ὀπτώμενα ἔβαπτον. καὶ ῥαφάνου εἶδος. οἱ δὲ βάμμα τι

†<θάσωμεν>

καθήμεθα

<Θάσιος παῖς Ἀγλαοφῶντος>

...

...

ἔστι δὲ σεμίδαλις, ἐπὶ τοῖς ἔργοις γενομένη, ἀπὸ Ἀγλαοῦ, τοῦ ἐξ ἀρχῆς ποιήσαντος, Θασίου ὀνομασθεῖσα

*<θᾶσσε>

κάθισον s

*<θᾶσσον>

θᾶττον, [τάχιον S, ταχύτερον (An)

*<θάσσονας>

ταχίονας (Ν 819) AS

*<θάσσοντας>

καθημένους (ASg)

*<θάσσουσα>

σπεύδουσα (ASvg)

*<θάσσω>

παρακαθέζομαι (Eur. Or. 85 ..) AS

*<θάσσων>

ταχύτερος (Ο 570) ASgn. καθεζόμενος Ag

*<>†θαστρεύεσθαι>

ἀναβάλλεσθαι (Ο 512) AS

<θᾶτας>

θῆτας, τοὺς δούλους. Κύπριοι

*<θάτερα>

τὰ ἄλλα AS, ἑκάτερα, ἕτερα μέρη ( Eur. Bacch. 1129)

*<θατέρου>

ἑνός gS

<θατῆρας>

θεατάς

*<θᾶττον>

εὐθύς, [τάχιον, ταχέως gn

<θᾶττον ἢ Βούτης>

παροιμία ἐπὶ τῶν <ῥᾳδίως ἐπιτελουμένων, ὅτι τῶν> ἐν τῇ στοᾷ μαχομένων τις ἦν, ᾧ ἐπεγέγραπτο Βούτης <οὗ ἐφαίνετο τὸ κράνος καὶ ὁ ὀφθαλμός.> Τάσσεται οὖν ἡ παροιμία ἐπὶ τῶν ῥᾳδίως συντελουμένων· καὶ γὰρ ὁ Βούτης ῥᾳδίως κατεσκεύαστο, ἅτε οὐχ ὁλοκλήρου τοῦ σώματος γε- γραμμένου

[<θαυλακίζειν>

μετὰ βοῆς ἀπαιτεῖν τι. <Ταραντῖνοι>]

<Θαύλια>

ἑορτὴ [Ταραντῖνοι] ἀχθεῖσα ὑπὸ Κτεάτου· παρ' ὃ καὶ <θαυλίζειν> λέγειν τοὺς Δωριεῖς ...

<Θαυλωνίδαι>

γένος ἰθαγενῶν Ἀθήνησι

<θαυμάζειν>

θεᾶσθαι. καὶ μανθάνειν

<θαῦμα>

ἔκπληξις. ξένισμα

<θαυμαίνει>

θεωρεῖ. θαυμάζει

<θαυμαλέον>

φοβερόν. θαυμαστόν

<Θαυμακίη>

πόλις (Β 716)

<θαυμανέοντες>

θεώμενοι, ὀψόμενοι· ἀέθλια θαυμανέοντες (θ 108). τὸ δὲ καθ' ἡμᾶς θαυμάζειν θηεῖσθαι λέγει· θηεῖτο δὲ κούρη (ζ 237) <καὶ> <θηητὸς> ὁ θαυμαστός

<θαυμάσιος>

θαυμαστός

<θαύματα>

ἃ οἱ θαυματοποιοὶ ἐπιδείκνυνται (Plat. rep. 7,514b>)

<QAUMATÍZOMAI>: E)KPLH/TTOMAI

<*QAÚLIOS H)\ *QAÛLOS>: *)/ARHS *MAKEDÓNIOS

<QAÛNON>: QHRÍON

<QAULÉA>: OU)RÁ, KÉRKOS

<QAUSÍKRION>: QEWREÎON

<QAXQH=MEN>: QWRHXQH=NAI. *DWRIEÎS

<QÁYAI>: KATORÚCAI. KAÛSAI, A)PÒ TOÛ QÁLPESQAI (Eur. Alc. 729 ..)

<θάψινον>

τὸ ξανθόν, ἀπὸ τοῦ ξύλου τῆς θάψου, [ὃ βάπτει] ᾧ ξανθίζουσι τὰ ἔρια καὶ τὰς κεφαλάς. τοῦτό τινες (Sapph. frg. 210 L. -- P.) Σκυθικὸν λέγουσι. καὶ ὁ ποταμός, παρ' ᾧ φύεται τὸ ξύλον, Θάψος καλεῖται. ἔστι δὲ καὶ <ῥίζα θαψία> καλουμένη

*<θεά>

ὦ Μοῦσα (Α 1) n

*<θέα>

σκόπει (ASvgn) θεώρει, [ὅρα n

*<θεάμονας>

θεατάς ASvgn

<θέαν>

*ὄψιν. θεωρίαν (Eur. Hipp. 825) n. ὄμματα

<θεαγγελεῖς>

οἱ τὰς πανηγύρεις ἐπαγγέλλοντες

<θεαγής>

ὅσιος, [θεοσεβής r

<θέαγον>

τὸ θεῖον, ᾧ καθαίρουσι. Σαλαμίνιοι

<θέαμα>

θεώρημα (Eur. Med. 1167 ..)

<θεανὴ νόσος>

ἡ ἐκ θεοῦ, θεία. Σοφοκλῆς Τυροῖ α# [ῥοιτοῦ] (fr. 589)

<θεανῶσται>

οἱ ξυστῆρες ὑπὸ Θετταλῶν

<θέα παρ' αἰγείρῳ>

τόπος αἴγειρον ἔχων, ὅθεν ἐθεώρουν. εὐτελὴς δὲ ἐδόκει ἡ ἐντεῦθεν θεωρία· μακρόθεν γὰρ ἦν καὶ εὐώνου ὁ τόπος ἐπωλεῖτο (Cratin. fr. 339)

<θεατόν>

τὸ ἐκλεκτόν. [ὁρατόν (n), καὶ θεωρητόν

<θέατρον>

θέαμα (1. Cor. 4,9). ἢ σύνταγμα

*<θέει>

τρέχει (Ν 141) ASv

*<θεείου>

θείου (Θ 135) ASn

*<θέειν>

τρέχειν, δραμεῖν (Β 183) Avgs

<θέεν>

ἔτρεχεν (Ζ 118)

*<θεηγόρων>

θείων. ἢ ἐκ θεοῦ †λαμβάνων AS(v) gp

<θεήλατον>

ὑπὸ θεοῦ πεπληγμένον, ἢ *[πεμφθέν (Eur. Or. 2 ..) ASvg

*<θέῃσι>

τρέχῃ (Χ 23) AS

*<θειαζόντων>

μαινομένων ASvg

*<θίασος>

χορός v

<θειασμοῦ>

[εὐωχίας] ἐνθουσιασμοῦ

<θειασμῷ>

[εὐωχίαις] μαντείαις (Thuc. 7, 50,4)

*[<θειασῶται>

χορευταί] ASv

[<θεῖα>

ἴγδια. καὶ θεοῖς ἐοικότα. Κύπριοι]

*<θέειν δρομαῖς>

....AS

<θείης>

ποιήσεις (Ω 661)

<θειητόν>

θαυμαστόν (Hes. Theog. 31) r

<θειλόπεδα>

ὁ τόπος, ἐν ᾧ ξηραίνεται ἡ σταφυλή. εἴρηται δὲ ἀπὸ τοῦ <θέρεσθαι> ἐν τῷ ἡλίῳ καὶ τῷ <πέδῳ> (η 123) r

†<θεῖνιν>

δραμεῖν ἢ ὁ αἰγιαλός

*<θειμωνειαί>

οἱ σωροὶ τῶν δραγμάτων AS

*<θεῖναι>

ποιῆσαι (Δ 26) r. n

*<θείναν>

βρῶσιν, ἀνάλωμα (Sap. 12,5) AS

<θείνει>

[ποιεῖ. τρέχει]. κτείνει. *[παίει (σ 63) s

*<θεῖνες>

οἱ σωροί, ἤτοι βουνοὶ τῆς ψάμμου ASvgn

*<θεινομένην>

τυπτομένην (Α 588) ASn

*<θεινῶν>

αἰγιαλῶν A

*<θείομεν>

ποιήσωμεν (Ψ 486) ASn

*<θεῖον ἄπυρον>

θεάφιον (Avn) ἄκαυστον

<θεῖός μοι>

ἐκ θεοῦ μοι (Β 56)

<θεῖος νόος μευ>

ἐκ θεοῦ μοι νοῦς

<θεῖος ὄνειρος>

θεόπεμπτος (Β 22)

<θεῖον δύσονται ἀγῶνα>

τὸ τῶν θεῶν ἄθροισμα, ἐν ᾧ αὐτῶν τὰ ἱερά (Η 298)

<θειοῦται>

θείῳ καθαίρει (ψ 50)

<θεῖον>

τὸ ἐκ θεοῦ ἀφιγμένον. καὶ τὸ ἄξιον λόγου, ὥστε θαυμά- ζεσθαι (Δ 192). καὶ τὸ θεάφιον

<θείου πλῆτο>

τοῦ κεραυνίου πυρὸς λέγει. ὀδμὴν γὰρ ἔχει ὁ κεραυνὸς θείου (μ 417)

†<θεῖται>

ᾄδεται. †κομίζει

[<θειάσω>

καθάρω]

<θειώσω>

καθαρῶ (χ 482)

†<θέκλεον>

θαυμαστόν (Ψ 107)

<θέλγει>

*ἀπατᾷ. θάλπει ASg, ἀπὸ τοῦ εἰς τὸ θέλειν ἄγειν. μαλάσσει. κηλεῖ. τέρπει (Ω 343 ..)

*<θέλγητρα>

εἰς ἡδονὴν ἄγοντα (Eur. Or. 211) ASvg

<θέλγμα>

θαῦμα

<Θελγῖνες>

οἱ Τελχῖνες. [γόητες s, πανοῦργοι, φαρμακευταί

*<θελγόμενον>

ἀπατώμενον. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν ἡδυνομένων τοῖς ᾄσμασι ASv

<θέλειν>

δύνασθαι (Φ 366?)

<θελεμόν>

[οἰκτρόν.] ἥσυχον (Aesch. Suppl. 1028) (g)

<θελεμῶς>

ἡσύχως [οἰκτρῶς]

<θέλυμνον>

ὅλον ἐκ ῥιζῶν (Empedocl. frg. 21,6?)

†<θελερόν>

θελεκτόν. †καὶ τὸ θέλγον τὰ ὄμματα ἐπὶ κακώσει

*<θελητής>

προαιρετικός (Mich. 7,18) ASvg

<θέλκαρ>

θέλγμα

<θέλκτρον>

φίλτρον. χαρά. θαυμαστόν. καὶ τὸ ἐφηδῦνον μετά τινος ἀνάγκης

*<θελκτήριοι <λόγοι>·> θεραπευτικοί ASvgn, ἄγοντες εἰς ἀπά- την S (Eur. Hipp. 478)

<θέλξας>

καταπραΰνας

<Θελξινόη>

Ἥρα τιμᾶται παρὰ Ἀθηναίοις

<θέλω>

χρῄζω. βούλομαι. εὐδοκῶ

<θέμα>

ἕξις. τόπος. στάσις. μνῆμα

*<θεμάν>

ἄνεμος AS νότος ASvgn. ἢ ἀνατολή (Ezech. 21,2)

<θεματίζει>

*ἀποτίθεται AS. κυβερνᾷ

<θέμεθλα>

ἕδραι. βάθρα. θεμέλια Avg θέσεις. [ῥίζαι (Ξ 493) Avg

<θέμειλα>

θεμέλιοι

<θεμελιωθέντα>

ἐκ ῥιζῶν ἀρθέντα

<θέμεναι>

καταβαλοῦσαι

<θέμενος>

ἐνθείς. καταβαλών

<θεμερή>

βεβαία. σεμνή. εὐσταθής

<θεμερόν>

σεμνόν. ἀφ' οὗ καὶ τὸ σεμνύνεσθαι <θεμερύνεσθαι>

<θεμερόφρονας>

συνετούς, σώφρονας

<θεμερῶπις>

ἐρασμία <Ἁρμονίη> (Empedocl. fr. 122,2).

*<θέμις>

δίκαιον ASvg. ἄξιον. πρέπον Svg. καὶ δίκη n, ἢ [προσή- κει. καὶ ἡ τιμή. καὶ τὸ ἀξίωμα. καὶ τὸ ἁρμόζον· S ᾗ θέμις ἐστί (Β 73). καὶ [νόμος n

<θεμισσέτω>

μαστιγούτω, νομοθετείτω. Κρῆτες

*<θέμισις>

δικαιοσύνη AS. παραμυθία

<θέμιστα>

ἔννομα r, νόμιμα

*<θέμιστας>

νόμους S. δίκας (Α 238) AS

<θέμιστες>

μαντεῖα, χρησμοί (π 403). δίκαια. νόμοι (ι 112)

<θεμιστεύει>

ἄρχει, κελεύει ἃ βούλεται, δικάζει (ι 114)

<θεμιστευτόν>

νομοθετητόν

<θεμιστεύοντα>

δικάζοντα (λ 569)

*<Θέμιστι>

τῇ Δίκῃ (Ο 87) An

<Θεμιστιάδες>

Νύμφαι (Pherecyd.)

<θεμίστειον>

δίκαιον

*<θεμιστός>

δίκαιος Ag [βασιλεὺς ὅσιος]

†<θεμινήσασα>

πρακτική, ἀνυσίμη, ἀποτελεσίμη

*<θεμιστισία>

ὁσία s

<θεμιστοπόλοι>

ἄρχοντες. δίκαιοι (Hes. fr. 7?)

<θεμιστόρων>

συνετῶν (r)

<θέμηλα>

[θεμέλαι] ἕδραι, βάθρα, θεμέλια

*<θέναρ>

τὸ κοῖλον τῆς χειρός (Ε 339), καὶ τοῦ ποδός ASvg

<θεμούς>

διαθέσεις. παραινέσεις

†<θεμῶν>

θελήμων

<θέμωσεν>

ἤγγισεν. ἐγγίσαι ἐποίησεν, ἠνάγκασεν (ι 486)

<θεναρίζει>

τύπτει

[<θένει>

κόπτει, τύπτει]

<θένιοι>

οἱ προσήκοντες

<θεοβλάβειαν>

οὕτως Αἰσχίνης εἶπεν (3,133)

*<θεοδέκτρια>

θεὸν δεδεγμένη AS

<Θεοδαίσιος>

Διόνυσος

<θεοδμήτων>

ὑπὸ θεοῦ ᾠκοδομημένων Avg δεδομημένων, [θεο- κτίστων AS (Θ 519)

<θεοδόσια>

ὑπὸ θεοῦ δεδομένα

<θεόθυτα>

ἱερόθυτα (Cratin. fr. 417)

<Θεόδωρος>

Θεοδώρους ἔλεγον οἱ κωμικοὶ τοὺς εὐρυπρώκτους, ἀπὸ Θεοδώρου τινὸς οὐκ εὖ τὴν ἑαυτοῦ ὥραν χρησαμένου (Com. adesp. 310)

*<θεοειδεστέρας>

θεῖον εἶδος ἢ ὁμοίωμα <ἐχούσης> ASvg

<θεοειδής>

καλός, θεοῦ εἶδος ἔχων (Β 623) s

<θεοείκελα>

θεῖα, θαυμαστά, *[θεοῖς ὅμοια (ASvg)

*<θεόθεν>

ἐκ θεοῦ (π 447) r. ASvg

†<θεοεπεῖς>

ἐκ θεοῦ ἑπόμενοι, ἢ λεγόμενοι

<θεοὶ Μολοττικοί>

ἤτοι <ὅτι> διάφοροι οἱ κύνες οἱ Μολοττικοί· ἢ ὅτι ψυχοπομπεῖόν ἐστιν ἐν Μολοσσοῖς

<θεοίνια>

θυσία Διονύσου Ἀθήνησι. καὶ <θεὸς θέοινος> Διόνυσος

<θεοὶ ξενικοί>

παρὰ Ἀθηναίοις τιμῶνται, οὓς καταλέγει Ἀπολ- λοφάνης ἐν Κρησί (fr. 7)

<θεοῖο>

τοῦ θεοῦ (Α 28)

<Θεοκήρυκες>

γένος τὸ ἀπὸ Ταλθυβίου, παρὰ Ἐλευθερίοις

*<θεοκλυτεῖται>

παρὰ θεοῦ ἀκούει AS

*<θεοκλυτήσαντες>

θεοῦ ἀκούσαντες. θεὸν ἐπικαλεσάμενοι Agn

<θεοκλυτοῦσαι>

θεὸν ἐπικαλούμεναι

<θεοκόλος>

ἱέρεια

*<θεοκυδῆ>

δόξαν θείαν ἔχουσαν AS

*†<θεομητεῖ>

θεοφορεῖται, θεῖα φρονεῖ AS (vg)

<θεόμορος>

σώφρων

*<θέοντες>

τρέχοντες (Ψ 387) vgn

<θεοξένια>

κοινὴ ἑορτὴ πᾶσιν τοῖς θεοῖς ...

<θεόπαιστος>

ὑπὸ θεοῦ παιόμενος ps. ἢ κιθάρα ὑπὸ θεοῦ ἐνδι- δομένη

[<θεοπίς>

ἀληθής. ἡδεῖα. ἀγαθή. ἰσχυρά]

<θεοπλάγκτους>

δεισιδαίμονας

<θεοπομπεῖν>

ἐνθουσιᾶν

<θεοπρεπεῖς>

θεῷ ἁρμόζοντας (p)

*<θεοπρόπιον>

μαντεῖον ἐκ θεοῦ (Α 85) r. ASvgn

*<θεοπρόποι>

προφῆται, μάντεις ASn, ἐκ θεοῦ προλέγοντες

*<θεοπτίαν>

θεοφάνειαν (r) gn

*<θεοπτίας>

θείας θεωρίας Avg

<θέορτος>

ὁ ὑπὸ θεοῦ παρορμώμενος

*<θεόῤῥυτον>

ἐκ θεοῦ προϊόν, προχεόμενον (r) ASvgrv

<θεός>

σημεῖον [ἢ ἀρχή]

<θεόσδοτος>

ἐκ θεοῦ δεδομένος (Hes. op. 320) r

<θεός, θεός>

ἔθος ἦν, ὅτε κατάρχοιντό τινος, λέγειν θεὸν ἐπιφη- μιζομένοις

<θεόσεπτον>

εἰς σεβασμόν ...

*<θεοσέπτωρ>

θεοσεβής (Eur. Hipp. 1364) ASvgn

†<θεοσκνεῖ>

θεοὺς τιμᾷ s

*<θεοστυγεῖς>

μισούμενοι ὑπὸ θεοῦ (Rom. 1,30) A (Sn)

*<θεοτερπέος>

θεοὺς τέρποντος ASn

*<θεότευκτον>

θεοκατασκεύαστον r. Avgn

*<θεουδέα>

θειώδη (Greg. Naz. c. 1, 1, 8, 60) g

<θεουδής>

*δίκαιος s. εὐσεβής ns. εὐγνώμων. θεοῖς ἀρέσκων

<θεόσσυτον>

θεοτίμητον

<θεουδής>

θεῷ ἀρέσκων (ζ 121 ..) T

<θεοῦ δόσεσι>

<ὑπὸ> θεοῦ δεδομένοις

*<θέουσα>

τρέχουσα (Ζ 394 ..) (A)

<θεουργική>

θεοὺς ποιοῦσα <ἀπαντᾶν>

<θεοφάντορας>

[ὑπὸ θεοῦ πεφημισμένους] [θεολόγους (r)

[<θεώμενα>

ἐκ θεοῦ μένοντα]

<θεόφατα>

ἐκ θεοῦ σημαινόμενα (r)

<θεόφατα>

λόγια, πεπρωμένα. πολλά. ἄφατα. ὑπὸ θεοῦ πεφη- μισμένα

<θεοφατίζει>

μαντεύεται. περιττολογεῖ

<θεόφιν μήστωρ ἀτάλαντος>

θεοῖς ἴσος ἐν τῷ βουλεύεσθαι (Η 366)

<θεόφιν>

[θεοῖς S. ἐκ θεοῦ. τὸ γὰρ σχῆμα τοῦτο πληθύει· <πας- σαλόφιν, ζυγόφιν>

<θεόφοβος>

θεοσεβής

<θεοφραδία>

θεοῦ r γνώμη s, ἢ [φράσις r

<θεοφραδίαις>

θεοῦ γνώμαις, λόγοις, φράσεσι

*<θεόφρονος>

θείου (Greg. Naz. c. 2, 1, 17, 103) AS

<θεοφροσύνη>

αἱ περὶ τὸ θεῖον διατριβαὶ καὶ [οὐ] μαντεῖαι (s)

*†<θεπτάνων>

ἁπτόμενος (Eur. Bacch. 1318) AS

*<θεραπαινίς>

δούλη r. AS (v) g

<θέραπες>

ὁμιλητῆρες

<θεραπευσία>

θεραπεία. ἱκετεία

<θεραπευτής>

ἰατρός (Plat. rep. 1, 341 c ..) s

<θεραπίς>

θεραπεύουσα

<θεραπηΐας>

τὰς βωμολοχίας

<θεράπναι>

αὐλῶνες. σταθμοί (Eur. Bacch. 1043)

<θεραπαινίδες>

ἔριθοι (s)

<Θεραπνατίδεια>

ἑορτὴ παρὰ Λάκωσι

<θεράπνη>

θεραπαινίς, δούλη

<θεράπνιον>

θεραπαινίδιον, δουλίδιον

<θεράποντες Διός>

βασιλεῖς (λ 255)

<θεράποντες>

οἱ ἐν δευτέρᾳ τάξει φίλοι· ἀπὸ τοῦ θεραπεύειν· *[δοῦλοί τε καὶ ὑπηρέται (Ε 48 ..) A

<θέραψ>

θεράπων, οἰκέτης, δοῦλος, ἀκόλουθος

<θέρει>

πρωΐ. *[θερμαίνει PA

<Θερελίμνιον>

τόπου ὄνομα. καὶ Ἀπόλλων. καὶ Ζεύς

<θέρεσθαι>

θερμαίνεσθαι, καίεσθαι r, θάλπεσθαι, πρὸς ἥλιον χλιαίνεσθαι

<θερέσιμον>

θεριστικόν

<θερήγανον>

μέρος τῆς ἁμάξης· οἱ δὲ τὴν ἅμαξαν τὴν ἄγουσαν τὰ θέρη

<θέρηγνον>

τὸ ἐπὶ τῶν ἁμαξῶν παράπλεγμα, τὸ ἐπὶ τῇ ἀστα- χύων παρακομιδῇ γινόμενον

*<θέρηται>

[θέρεται.] [καίηται (Ζ 331) n

<θερίζει>

ἐνδιατρίβει τῷ θέρει, καὶ ἀλοᾷ

*<θερίκλειον>

ποτήριον gns. κόνδυ

<θερινή>

θέρος

<θερίσας>

τὸ θέρος ἀγαγών

<θέριστρον>

λεπτὸν ὕφασμα, *θερινὸν ἱμάτιον (Gen. 24,65) ASvg

*<Θερσίτης>

ὄνομα κύριον (Β 212) ASn

<θερσίχθων>

θερμαίνων γῆν, καίων

<θέρμα>

πυρετός (Aristoph. frg. 690) s. ἄδεια. καὶ ἐκεχειρία

<θερμαστρῆθεν>

ἐκ καμίνων [καὶ τὸ ἐπάνω ἐν τῇ κλίνῃ πάντων]

[<θέρκταρ>

θέλγμα]

<θερμάστραι>

κάμινοι (Callim. h. Del. 144)

<θερμαστρίς>

σκεῦος παραπλήσιον καρκίνῳ, ᾧ χρῶνται οἱ χρυσοχοῖ. καὶ ὄρχησις ἔντονος καὶ διάπυρος τάχους ἕνεκα

<θέρμει>

θερμαίνει

<θέρμεσθαι>

θερμαίνεσθαι

<θέρμης>

ὁ θέρους πνέων

<θέρμον>

τὸ θέρος. Βυζάντιοι

<θερμόπλα>

ἵππου νόσημα περὶ τοὺς πόδας

*<θερόμενος>

θερμαινόμενος An

<θέρονται>

καίονται. χλιαίνονται, θερμαίνονται

<θέρος>

σῖτος. τοῦ θερίζειν ἡ ὥρα (λ 192)

<θερσόμενος>

θερμανθησόμενος. ἀπὸ τοῦ <θέρω> ἐνεστῶτος (τ 507)

†<θερουρότερος>

ὁ χλωρὸς σῖτος ἀμηθείς

†*<θερτήρια>

ἑορτή τις AS

[<θέσαι>

θησαυρίσαι]

[<θεάσατο>

ἐνεδύσατο]

<θέσθαι>

ὑποθέσθαι (Hyperid. fr. 198 Tur.). θησαυρίζεσθαι (ν 207)

*<θέσθω>

εὐτρεπιζέσθω (Β 382) np

<θέσκελα>

*θαυμαστά Avg. θεοείκελα. ἢ θεοκέλευστα. [θεῖα Avg. θαυμάσια (Γ 130)

<θέσεις>

πράξεις. καὶ <θεῖναι> ποιῆσαι (Δ 26)

*<θέσμιον>

δίκαιον (Eur. Troad. 267) ASvgn. r

<θεσμοθέται>

ἄρχοντες. *[νομοθέται. νομοφύλακες ASn, οἱ τῶν νόμων ἐπιμεληταί

*<θεσμόν>

θεῖον νόμον ASn. ἔθος, νόμον (ψ 296) n

*<θεσμοῖς>

νόμοις (Sir. 28,19 v. l.) (r. gs)

*<θεσμοποιεῖς>

νομοθετεῖς (Eur. Phoen. 1645) ASvg (n)

<θεσμούς>

*νόμους g θείους. ἢ τὰς συνθέσεις τῶν ξύλων

*<θεσμοφόρια>

τὰ μυστήρια τῆς Δήμητρος An. ἢ ὄνομα ἑορτῆς ASgn

*<θεσμοφόρος>

ὁ θεσμοὺς φέρων, ἤτοι νόμους AS (vg)

<θέσπιν>

θείαν φωνήν (α 328) r

<θεσπέσιον>

θεῖον, παραγώγως. ὅταν δὲ λέγῃ· γνώσεαι εἰ <καὶ> θεσπεσίῃ πόλιν οὐκ ἀλαπάξεις (Β 367) τῇ θεότητι λέγει, εἰ μὴ κατὰ συνεκδοχὴν ἀκούοιμεν <θεσπεσίῃ>, τῇ ἐκ θεῶν βουλήσει

*<θεσπέσιος>

θεῖος. θαυμαστός r. ASvg (n)

<θεσπεσίῃ>

μεγάλῃ, πολλῇ. θείᾳ. τῇ ἐκ θεοῦ βουλήσει (Β 367)

*<θεσπεσιώτερον>

ἀξιολογώτερον ASgn

<θεσπιαοιδός>

ποιητής

<θεσπέσιοι>

θεῖοι

<θεσπιδαές>

θείως καιόμενον, ἢ δαιόμενον

*<θεσπιδαὲς πῦρ>

τὸ θείως καιόμενον πῦρ (Μ 177 ..) ASn

<θέσπιδες>

θυσίαι. θεοσέβειαι

*<θεσπίζει>

μαντεύεται, προφητεύει, ἐνθεάζει. νομοθετεῖ AS

<θέσπιν>

θείαν, ἡδεῖαν, θαυμαστὴν φωνήν (α 328. Eur. Med. 425)

<θεσπιόφημον>

... παροιμίαν τινά ...

<θεσπίσαι>

προστάξαι. μαντεύσασθαι

*<θέσπισμα>

θεῖον δόγμα Avgn. νομοθεσία r. n

<θεσπίσματα>

μαντεύματα. καὶ τὰ ὅμοια (Eur. Or. 1666 ..)

<θέσπις>

ἀγαθή. ἀληθής. ἰσχυρά. ἡδεῖα

<θεσπιῳδός>

ἀληθὴς μάντις (Eur. Hec. 677)

<Θέσπιος>

ποταμὸς n Βοιωτίας

<Θεσπρωτοί>

ἔθνος περὶ Θεσσαλίαν

<Θεσσαλαί>

αἱ Κῷαι παρὰ Φιλήτᾳ (fr. 16 K.) καὶ αἱ φαρμακίδες

*<Θεσσαλὸν <νόμισμα>>

τοῦτο παροιμιῶδες, τασσόμενον ἐπὶ ἀπάτης Σ

†<θεσσαλώπας>

ἐναγισμός τις παρὰ Λάκωσι

<θέσσαντο>

ἐξῄτησαν. [ἐκάθισαν.] ἱκέτευσαν. [ἐνεδύσαντο]

<θέσσεσθαι>

αἰτεῖν. [καθῆσθαι.] ἱκετεύειν

<θεσσόμενος>

δεόμενος. ζητούμενος. ἱκετεύων

*<Θεστορίδης>

Θέστορος παῖς n ὁ Κάλχας (Α 69) r

<θέσφατα>

θεόφατα. μαντεύματα ἐκ θεοῦ λεγόμενα. εἱμαρμέναι ἐκ μαντείας λεγόμεναι (Ε 64)

<θέσφατον>

πολύφατον. ὑπὸ θεοῦ πεφατισμένον. θεῖον. μέγα. *ἀργόν. ἄπρακτον An. τὸ ἐκ θεοῦ μάντευμα. προφητεία (Θ 477) ASvg

<θεσφατοῦται>

θεσφατίζει, μαντεύεται. περισσὰ λαλεῖ

<θετή>

ποιητὴ θυγάτηρ

<θετήρ>

τολμητής. πράκτης

<θέτης>

ὁ προθέμενός τι

*<θετικῶς>

τὸ ὀφειλόμενον γενέσθαι AS

<Θέτις>

ἡ μήτηρ Ἀχιλλέως. καὶ ἡ θάλασσα. ἡ δὲ αὐτὴ λέγεται <Τηθύς>

*<θετόν>

εἰσποιητόν, οὐ γνήσιον Avgn

<Θετταλικὰ πτερά>

τοῦτο εἴρηται διὰ τὸ πτέρυγας ἔχειν τὰς Θεσσαλικὰς χλαμύδας. <Πτέρυγες> δὲ καλοῦνται αἱ ἑκατέρωθεν γωνίαι διὰ τὸ ἐοικέναι πτέρυξι

<Θετταλικὴ ἔνθεσις>

ἡ μεγάλη (Hermipp. fr. 41)

<Θετταλικὸς δίφρος>

διάφοροί εἰσι τῷ κάλλει οἱ Θετταλικοὶ δίφροι· ἴδιον γάρ τι γένος αὐτῶν κατεσκεύασται (Eupol. fr. 58)

<θετταλίς>

ὑπόδημα ποιόν. [Κρῆτες] (Lysipp. fr. 2 K.)

<Θετταλὸν σόφισμα>

παροιμία ἐπὶ τῶν σοφιζομένων λεγομένη καὶ μὴ εὐθυμαχούντων (Eur. Phoen. 1408)

<θεῦ>

δεῦρο. τρέχε

<θεύγεσθαι>

θέλγεσθαι. Κρῆτες

<θευμορία>

ἀπαρχή. θυσία. ἢ ὃ λαμβάνουσιν οἱ ἱερεῖς κρέας, ἐπει- δὰν θύηται. θεοῦ μοῖρα

<θευμοριαζέτω>

θεῷ γέρας ἀναφερέτω

<Θευξένια>

Ἀπόλλωνος ἑορτή

*<θεύσεσθαι>

δραμεῖσθαι AS. διώξεσθαι (Λ 701)

*<θεύσεαι>

δραμεῖ (Ψ 623) (S) n

<θευσόμεθα>

δραμούμεθα. φευξόμεθα. πλευσόμεθα

<θεῦτιν>

†σκαράδιν. Ἱππῶναξ (fr. 115 Bgk.)

*<θέων>

βαδίζων, [τρέχων (Ζ 54 ..) AS. r

<θεώματα>

τὰ περικαθαρτήρια

<θεῶν ἀγορά>

παροιμία ἐπὶ τῶν τολμώντων λέγειν ἐν τοῖς τοσοῦτον ὑπερέχουσιν, ὅσον οἱ θεοὶ τῶν ἀνθρώπων. καὶ τόπος Ἀθήνησιν ἀπὸ τοῦ συναγερθῆναι προσαγορευθείς

<θεῶν ἐπὶ Καλλικολώνῃ>

τόπος ἐστὶ τῆς Τροίας ὑψηλός (Υ 53)

<θεῶν ἐν γούνασι κεῖται>

παράκειται τῷ θεῷ, καὶ ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ καὶ ἐξουσίᾳ κεῖται (Ρ 514)

<θεωρία>

ὄψις, [θέα r

<θεωρίδες>

αἱ περὶ τὸν Διόνυσον Βάκχαι (trag.)

<θεωρικὰ χρήματα>

τὰ εἰς θεῶν τιμὰς καὶ ἑορτὰς διδόμενα ἐν τοῖς Παναθηναίοις καὶ Διονυσίοις. ἅτινα ἐν τῷ θεάτρῳ ἐδίδοτο, καὶ ἐκ τοῦ θεάτρου συνήγετο ἀπὸ †μισθομένου τόπου

<θεωρικὸν ἀργύριον>

τὸ εἰς θεῶν τιμὴν καὶ ἑορτὴν διδόμενον, θεωρίας ἕνεκα, τοῦ καὶ τοὺς πένητας μετέχειν τῶν θεωριῶν. καὶ πάντα τὰ διανεμόμενα θεωρικὰ ἐλέγετο

<θεωρικῶς>

ὡς θεωρὸς ἐστεφανωμένος· θεωροὺς δὲ ἐκάλουν τοὺς τοῖς θεοῖς τὰς ἀπαρχὰς ἀπάγοντας. ἐστεφάνουν γὰρ οὗτοι τὰς ἀπήνας

<Θεώριος>

ὁ Ἀπόλλων r

<Θεωρίς>

κύριον ὄνομα. καὶ θεωρία. καὶ ἡ Σικυωνία τὸ γένος <Σοφοκλέους> ἐρωμένη

<θεωροί>

οἱ θεοπρόποι. καὶ οἱ θεώμενοι, ἢ οἱ φροντίζοντες περὶ τὰ θεῖα. λέγουσι δὲ καὶ τὴν ὁδόν, δι' ἧς ἴασιν ἐπὶ τὰ ἱερά, <θεω- ρίδα>· καὶ τὰ διανεμόμενα ἀργύρια ἐν ταῖς ἑορταῖς <<θεωρικά>>

*<θεωρούς>

θεωρητάς (2. Macc. 4,19) AS ἐπόπτας

*<Θηβαῖοι>

ἔθνος <Βοιωτίας> ASn

<Θήβανις>

ἄνεμος

<Θηβάνας>

[θήρα] ἐκ τοῦ Πλακίου κόλπου πνέουσα <ζάλη>

*<Θήβη>

πόλις Βοιωτίας (Δ 378 ..) r. n [καὶ κιβώτιον (Exod. 2,3 v. l.)]

<θῆβος>

θαῦμα S# s

<θηγάνει>

ὀξύνει (Aesch. Ag. 1535)

<θηγάνεον>

ὀξύ, [ἠκονημένον r

<θηγάνη>

ἀκόνη rp. λέγουσι δὲ καὶ [<θήγανον> <τὸ αὐτό> r

<θήγειν>

ἀκονᾶν, ὀξύνειν (Eur. Or. 1036) (n)

†<θήγεια>

θαυμαστά. ψευδῆ

†<θηγή>

θήκη. [θέσις. τάξις S# s

<θηγόν>

... οἱ δὲ ὀξύ, ἀκονητόν

*<θήγει>

ἀκονᾷ ASg, ὀξύνει (Ν 475) g

<θηεῖσθαι>

θαυμάζειν p

<θηεῖτο>

ἑώρα. ἐθαύμαζε (ε 75)

*<θηεύμενοι>

θεωροῦντες (Hdt. 7, 146,3) n

*<θηεῦντο>

ἐθαύμαζον (Η 444 ..) r. ASgn

<θήῃ>

ποιήσῃ (ο 51 ..)

<θήῃς>

ποιήσῃς (Ζ 432 v. l.) S#

†<θήημος>

ἔθιμος

†<θηήμων>

ἐθίμων

<θηήσασθαι>

θεάσασθαι. θαυμάσαι

<θηήσεται>

θαυμάσεται

<θηητήρ>

θαυμαστής r. θεατήρ (φ 397)

<θηητής>

[ἀπατεών.] θεωρός

<θηητόν>

θαυμαστόν. καλόν. καταθύμιον. περικαλλές. σύμφορον

<θηητός>

θαυμαστός r

<θῆκαι>

οἱ ἀπόθετοι τόποι (Eur. Hec. 1147). *[ἢ σοροί AS (g)

*<θήκατο>

ἐπέθηκεν (Κ 31) g s

<θηκία>

τὰ ἐντάφια r. δηλοῖ δὲ καὶ θησαυρόν. καὶ τάφον. καμψίον. γλωσσοκομεῖον

<θηκτόν>

ὀξύ, [ἠκονημένον (Eur. Med. 40) p

<θηλαί>

τῶν μαστῶν τὰ ἄκρα [τῶν μαστῶν]. καὶ τῶν χειλῶν τὰ ἐκπτυσσόμενα

<θηλαμίνου>

νεογνοῦ

<θηλαμών>

τροφός r. ns

<θήλαντο>

ἐθήλασαν s

<θηλάστρια>

τροφός r. ἔστι δὲ Ἰακόν. Σοφοκλῆς Ἀλεξάνδρῳ (fr. 94)

<θήλεα>

ἱμάντων τὰ τετρημένα, εἰς ἃ διωθεῖται τὰ ὀξέα. καὶ τῶν σπονδύλων τὰ κοῖλα

*<θηλή>

μαστός r. ASvgn

[<θηλητήρ>

κυνηγός]

*<θῆλυ>

ἀσθενές (Eur. Med. 928). γυνή ASn

<θηλυγενής>

ὁ ἐναντίος τῷ ἀῤῥενωπῷ

*<θηλυδρίας>

ὁ τεθηλυμμένος r. ASvgn

<θηλυδριῶδες>

τὸ κατακεκλασμένον (Ar. Thesm. 131)

*<θηλυμανεῖς>

πόρνοι (Ierem. 5,8) (AS) vg

*[<θηλύματα>

μέλιτι βεβρεγμένα ἄλφιτα] AS

<θηλύνει>

μαλάσσει

<θῆλυς ἐέρση>

ἡ τὰ φυτὰ θάλλειν ποιοῦσα δρόσος, καὶ θρε- πτική (ε 467)

<θηλύτεραι>

αἱ γυναῖκες (Θ 520)

<θηλυτεράων>

θηλειῶν, τῶν μόνων ἐγκυμόνων πλησιαζουσῶν ἀνδράσι. μόναι γὰρ αἱ γυναῖκες ἔγκυοι οὖσαι πλησιάζουσιν ἀνδράσι, τῶν δὲ ἄλλων ζῴων οὐδέν (λ 386 ..)

<θηλυφόνον>

τὸ ἀκόνιτον

<θηλώ>

τροφός, τήθη

<θῆμα>

θήκη. τάφος r. ἀνάθημα. Σοφοκλῆς Σαλμωνεῖ (fr. 498)

*<θημωνιαί>

οἱ σωροὶ τῶν δραγμάτων (A) S (vg)

<θημωνιά>

ἀπόθεσις

<θημών>

πᾶν τὸ σεσωρευμένον, οἷον ἀχύρων ἢ πυρῶν (ε 368)

<θημῶνες>

θημωνιαί S#n

<θήν>

δή (Θ 448) n, ἤ που (Ρ 29)

*†<θήνιον>

γάλα (Iob 15,7) Aps

<θῆξαι>

ὀξῦναι, ἀκονῆσαι

†<θῆξις>

ῥοπή. στιγμή. τάχος

<θηπαλέος>

βωμολόχος

<θήπει>

ψεύδεται

<θηπητής>

ἀπατεών s

<θηπόν>

καταθύμιον. [θαυμαστόν r

<θήπω>

ἐπιθυμῶ. [θαυμάζω r. s

<θήπων>

ἐξαπατῶν, κολακεύων (Hippon. fr. 14). θαυμάζων

<θήρ>

θηρίον. ὁ λέων· ἀπὸ τοῦ θοῶς ὀρούειν

*<θήρα>

κυνηγία ASgn, ἄγρα AS

*<θήραμα>

εὕρεμα ASvgn <ἄγρευμα> Avgn

<θηρᾶν>

ζητεῖν. εὑρεῖν. μηχανᾶσθαι

<θῆρας>

τοὺς σατυρίσκους

*<θήρατρον>

δέλεαρ. [ἄγκιστρον (Xen. Mem. 3, 11,7) ASvgn

*<θηράτρων>

θηρατικῶν AS

[<θήραυλος>

ἀγρός τις]

<Θηραῖον πέπλον>

τὸ ποικίλον <ἱμάτιον> s οἱ Ἀττικοί· δοκεῖ δὲ ἀπὸ Θήρας τῆς νήσου προσηγορεῦσθαι

<θηρία>

τὰ ζῷα s. καὶ ἐπὶ τῶν ἵππων οὕτω λέγουσι

*<θηρητήρ>

κυνηγός (Λ 292) (r. n)

*<θηρί>

λέοντι (Γ 449) n

<Θηρίκλειος>

κυλίκων εἶδος· ἀπὸ Θηρικλέους κεραμέως

<θηρίον>

πάθος τι σώματος, ὃ καὶ καρκίνος καλεῖται (Hippocr. loc. hom. 29 ..)

<Θηρίτας>

ὁ Ἐνυάλιος παρὰ Λάκωσιν

<θηριώδης>

ἀγριαινόμενος (Hippocr. Epid. 2, 1,3)

<θηροειδεῖς>

ἐφαπτίδες ποικίλως διηνθισμέναι

<θηροθῆραι>

θηρευταί s

*<θηρολέξης>

ὁ τὰς λέξεις θηρώμενος r. ASvgp

<θηρολέτης>

κυνηγός (Greg. Naz. c. 2,1, 87,7) S#

<θηρός>

λέοντος (Κ 184)

<θηροσύνας>

κυνηγίας

<θηρότις>

θηρεύτρια

<θηροφόνος>

θηροκτόνος ps. Ἄρτεμις

*<θηρώμενοι>

θηρῶντες A, ἀγρεύοντες ASvgn

<θής>

δοῦλος rs, μισθωτός p. παράσιτος. ἢ ὁ τὴν μισθαρνικὴν ἐργαζόμενος παρὰ Ἀθηναίοις

*<θὴρ ὥς>

ὡς θήρ (Eur. Hec. 1173)

<θῆσαι>

θρέψαι, θηλάσαι

<θησαίατο>

θαυμάσειαν (σ 191)

<θησάμενοι>

αἰτησάμενοι. Κρῆτες

*<θήσαντο>

ἐθαύμασαν (Ο 682 ..) AS

<θήσασθαι>

θεάσασθαι. θηλάσαι. *[εὐωχηθῆναι. μεθυσθῆναι AS

<θησάσθω>

κοιμηθήτω

*<θῆσσαν> <<τράπεζαν>·> δουλικὴν <τροφήν> (Eur. Alc. 2) AS

<θήσατο>

ἐθήλασεν (Ω 58)

<θησαυρίσασαν>

συνάξασαν

<θησαυρός>

εἰς ἀγαλμάτων καὶ χρημάτων [ἢ] ἱερῶν ἀπόθεσιν οἶκος

<θήσει>

ὑποθήσεται. ποιήσει (λ 101)

<Θησεῖα>

ἑορτὴ Ἀθήνησι

<Θήσειον>

νεὼς Θησέως, ἐφ' ὃν οἱ ἀποδιδράσκοντες κατέφευγον. δηλοῖ δὲ καὶ φυτόν τι ποιόν· καὶ τὸ δεσμωτήριον παρὰ Ἀθη- ναίοις

<θήσεται>

ποιήσεται

<θήσω>

[ἥσω.] αἰτήσω. Βοιωτοί

<θησόμενοι>

αἰτησόμενοι

*<θήσω>

ποιήσω (Eur. Hec. 869) A

†<θηταλά>

θαυμαστά, ψεύδεσιν ὅμοια

*<θητεῖαι>

μισθώσεις A, <ἐπὶ> μισθῷ δουλεῖαι (Σa)

*<θητεύει>

δουλεύει μισθῷ (Eur. Alc. 6) (A) Sn

<θητικόν>

τὸ ἔσχατον τίμημα παρὰ Ἀθηναίοις

<θητόν>

βωμόν (s)

*<θῆτας>

μισθωτούς r

[<θίασε>

χόρευσε]

<θιαγόνες>

ἄρτοι, οἳ παρετίθεντο τοῖς θεοῖς

[<θιάκχα>

ἄνθη ἐν Συκιῶνι]

[<θιάλλαι>

θῆμνες]

<θιάρατος>

εὐκτός

†*<θιάσαι>

χορεῦσαι ASn

<θιασεῦσαι>

σπεῖσαι. προσενέγκαι

<θίασον>

εὐωχίαν. καὶ πλῆθος, οὐ μόνον τὸ Βακχικόν, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐρανικόν

<θίασος>

*χοροῦ σύστασις ASn, ἢ σύλλογος Ap. καὶ τὸ ψιλὸν πλῆθος· ἔσθ' ὅτε δὲ καὶ τὸ Βακχικόν· ἢ ἑσμὸς γυναικῶν (Eur. Bacch. 56 ..)

<θιασῶνες>

οἶκοι, ἐν οἷς συνιόντες δειπνοῦσιν οἱ θίασοι

*<θιασῶται>

χορευταί (r). AS(g) n

<Θίβεις>

γόητές τινες

*<θίβις>

πλεκτόν τι AS κιβωτοειδές S, ὡς γλωσσοκομεῖον (Exod. 2,3 ..) Ss

<θίβωνος>

κιβωτοῦ. Κύπριοι

<θιβρήν>

φιλόκοσμον, καλλυντικήν, ὑπερήφανον, καταφερῆ, καὶ θρασεῖαν (Euphor. fr. 93 Scheidw.) καὶ παρὰ μὲν Νικάνδρῳ τὴν ἔμπυρον, καὶ καυστικήν (Ther. 35). [τινὲς δὲ χαλεπήν (s)

<θιβρόν>

τρυφερόν. καλόν. σεμνόν. ἁπαλόν

*<θιγεῖν>

ψαῦσαι p. ἅψασθαι n, ἅπτεσθαι (Eur. Alc. 1117) ASvg

<θιγμάτων>

μιασμάτων

[<θίγωνος>

κιβωτοῦ]

<θίημι>

ποιῶ, <φιλῶ> s

<θιδρακίνη>

θίδραξ καὶ *θρίδαξ AS

<θήϊον>

θεῖον τὸ ὀρυκτόν. Κρῆτες

<θιῆσαι>

ποιῆσαι. φιλῆσαι

<θίκελιν>

τὴν γογγυλίδα. Λάκωνες

<θίλα>

ὁ θημών

*[<θιμῶνες>

θιμωνίαι] AS

<θίν>

ὁ αἰγιαλός, ἀπὸ τοῦ θείνεσθαι. καὶ θῖν' ἁλὸς (Α 316 ..) πολλάκις τὸ αὐτὸ λέγει. καὶ ἀρσενικῶς Ὅμηρος ὁ <θίν>, καὶ ὁ σωρός· πολὺς δ' ἀμφ' ὀστεόφιν θίς (μ 45) καὶ ἄμμος

*<θῖνες>

ψάμμοι. ὑψηλοὶ τόποι. [καὶ αἱ τῶν καρπῶν συγκομιδαί (AS)

*<θινί>

αἰγιαλῷ (Δ 248) gn

*<θινομένη>

τυπτομένη (Α 588) ASn

*<θινῶν>

αἰγιαλῶν. ἢ σωρῶν A πυρῶν (Gen. 49,26. Iob 15,7)

*<θίξεσθαι>

ἅψεσθαι ASs

<θίξις>

ἔφαψις

<θιός>

θεός. Κρῆτες

<θιπόβρωτος> [κακῶς δίχα τοῦ <ρ> λέγεται] καὶ <θριπόβρωτος>

ὁ ὑπὸ σητῶν βεβρωμένος

<θίς>

ὄχθος. [βουνὸς ἀμμώδης (S). [αἰγιαλός Snp. θάλασσα s. σωρὸς p κυμάτων. τὸ κάτω βάθος τῆς θαλάσσης. ἢ ὀστέων σωρός

<θιγάνα> χῶμα σωροειδές

<θισπῶσαι>

εἰκάσαι

*<θλαδίας>

εὐνοῦχος (Deut. 23,2). Anp [καὶ οἱ τῆς ψάμμου σωροί g (n)]

<θλάσας>

κλάσας, συνθλάσας

<θλάσπις>

πόα ἣν ἔνιοι σαύριον

<θλίβει>

ὠθεῖ, *[πιέζει r Σ

*<θλίβεται>

πατεῖται. τοῦτο δὲ ἐπὶ σταφυλῆς. λέγεται γὰρ καὶ ὅτε τις ὀλιγωρεῖ AS πιέζεται

<θλιβίας>

θλαδίας. σπάδων

<θλῖψις>

στένωσις. λύπη (Prov. 1,27 ..)

*<>θνάναι>

ἀποθανεῖν Avg

<θνησίδια>

νεκριμαῖα (p)

<θνήσκοντας>

ἀποθνήσκοντας (Α 56)

<θοάζει>

*τρέχει. μαίνεται (Eur. Troad. 307) AS. σκιρτᾷ. †κτεί- νει. σπεύδει. *[ταράττει Ans. κάθηται. [χορεύει A. ἀνύει. ἥδεται. τελεῖ. πλάττει. φοβεῖται. πλανᾶται. θεοφορεῖται (Eur. Bacch. 65)

<Θόαξος>

Ἀπόλλων ... <τῆς Λακωνικῆς>

*<θοας>

ὀξείας. [ταχείας [τῆς Λακωνικῆς] ὁρμάς ASvgn. ἢ ἡγε- μὼν Αἰτωλίας (Δ 527) A [ἢ <ἐπὶ νῆας>, ἢ τὰς ταχείας ναῦς (Α 12 ..)]

*<θοή>

ταχεῖα ASvg. ἡ νὺξ μέλαινα S. δεινή. [ὀξεῖα ns. ἰσχυρά

<θοὴν διὰ νύκτα>

θείαν. ταχεῖαν. ὀξεῖαν (Κ 394)

<θοὴν ἀλεγύνετε δαῖτα>

τὴν ἀγαθήν (θ 38)

*<θοηρός>

τεταραγμένος [ἐστίν] AS

<θοῇσι>

ταχείαις· νηυσὶ θοῇσιν (Ι 435 ..) ὅταν δὲ εἴπῃ· νυκτὶ θοῇ (Μ 463 ..) ταῖς †τιναῖς, ἢ ταχείαις· ἔνιοι δὲ κατὰ σχῆμα ὀξεῖα. τῆς γὰρ γῆς σκιά ἐστιν· αὕτη γὰρ κωνοειδής. τὸ δὲ θοὸς ὀξύνεται

<θοία>

ζεῦγος ἡμιόνων p

*<θοἰμάτιον>

<τὸ> ἱμάτιον Avgps

*<θοινᾶται>

εὐωχεῖται ASn

*<θοινᾶσθαι>

εὐωχεῖσθαι (Eur. Alc. 542) n

*<θοίνη>

εὐωχία vg, τροφή n, καὶ τρυφή vg. ἢ τράπεζα (Sap. 12,5) s (AS)

*<θοινητήριον>

κατάβρωμα, τροφή (Eur. Rhes. 515) Anp

<θολία>

πέτασος εἰς ὀξὺ συνηγμένος. σκιάδιον

<θολερεῖν>

ταραχίζεσθαι

<θολερόν>

*ταραχῶδες vg. ἀκάθαρτον, βορβορῶδες, *[τεταραγ- μένον vgAS

<θολερῶς προβαίνεις>

μὴ καθεσταμένην καὶ ἀσφαλῆ πορείαν ἔχων, ἀλλ' ἀστάτως καὶ τεταραγμένως προϊών (Com. ad. 865?)

†<θολερόφρον>

μέγα ......

<θ' ὁλκάζει>

χαλιναγωγεῖ

<θολόν>

τεταραγμένον <ὕδωρ>

*<θολος>

στρογγυλοειδὴς οἶκος ASvg, δι' ὀστράκων †εἰλημμένος (A) S. ἢ τὸ τῆς σηπίας μέλαν S

<θόλος>

κυρίως μὲν καμάρα· καταχρηστικῶς δὲ οἶκος εἰς ὀξὺ ἀπολήγουσαν ἔχων τὴν στέγην κατασκευασμένος· ἢ ὅπου οἱ πρυτάνεις καὶ ἡ βουλὴ συνεστιῶντο. θηλυκῶς δὲ ἔλεγον τὴν θόλον. καὶ τόπος, ἐν ᾧ τὰ συμποτικὰ σκεύη ἀπόκειται

*<θολοῦσα>

σκοτοῦσα ASvgn

<θολῶσαι>

πληρῶσαι. στεγάσαι. *[ταράξαι. σκοτίσαι (As)

†<θονανία>

ὀξεῖα

<θοόν>

ὀξύ. λαμπρόν. σκοτεινόν. ἰσχυρόν. *[ταχινόν ASvg

[<θορᾶ>

κατεπήδησεν]

<θόρανδε>

τὸ ἔξω Πάφιοι ..

<Θοράτης>

Ἀπόλλων παρὰ Λάκωσιν

*<θόρε>

ἐπήδησεν (Θ 320 ..) ASgn

<θορεῖν>

πηδῆσαι, ὁρμῆσαι. ὀχεῦσαι

<θορηνεύς>

ὁ ξιφίας ἰχθύς

<Θορικός>

δῆμος τῆς Ἀκαμαντίδος φυλῆς. ὠνομάσθη δὲ ἀπὸ Θορίκου [Κύπριοι]

<Θόρναξ>

ὑποπόδιον. ἢ ἱερὸν Ἀπόλλωνος ἐν τῇ Λακωνικῇ, ἀπό τε Θόρνακος <Θορνάκιος Ἀπόλλων>

<θόρνυσθαι>

γεννᾶν, μίγνυσθαι. ὀχεύεσθαι, σπερμαίνειν [γεν- νᾶν]

<θόρισμα>

δέλεαρ ἰχθύσι

<θορός>

βάτης, ἀφροδισιαστής. *ὀχεία, [ἡ ἔκκρισις τοῦ σπέρ- ματος ASvg

<θοῤῥοῖο>

ὀχετοῦ

<θόρυβος>

ζάλη, [ταραχή r

*<θορών>

πηδήσας, ὁρμήσας n(p), δραμών

<θοῦ>

θές. ἐπίστησον (Ps. 140,3?)

<Θουκυδίδης>

ἱστοριῶν συγγραφεύς. ὄνομα κύριον

<θοὐλκότατον>

βαρύτατον

<θουμός>

[λόγος, μῦθος] ἑστίασις

<θουράς>

ἡ ὀρεκτικῶς ἔχουσα, καταφερής. καὶ †θουραι

<θουραίην>

ἀνδρείαν. θρασεῖαν. ἰσχυράν

<θουρήεντος>

λάγνου

<θοῦριν>

βάτην

<θουρήτιες>

αἱ τῶν ζῴων μίξεις

<θούρητρα>

ὀχεῖα

<θούριδες>

νύμφαι. Μοῦσαι. Μακεδόνες

<θούριδος ἀλκῆς>

τῆς πολεμικῆς S. ἀπὸ τοῦ θορεῖν, ὅ ἐστι πηδῆσαι (Δ 234 ..), ἀφ' οὗ καὶ <θοῦρος> Ἄρης (Ε 507)

<θουριομάντεις>

τοὺς περὶ Λάμπωνα. φασὶν γὰρ εἰς Σύβαριν τὴν ἀποικίαν Λάμπωνα ἀγαγεῖν· τινὲς δὲ ... μάντιν ὄντα (Ar. Nubb. 332)

<θουριῶν>

ἐνεργῶν

<θοῦρον>

*πηδητικόν vgAn, ὁρμητικόν An, πολεμικόν g (Ε 30 ..). θρασύ. μέγα. ἐῤῥωμένον (Eur. Rhes. 492)

<θούσχοινοι, ἢ θοόσχοινοι>

ἁρπάγαι, ἀντλητῆρες

[<θοωθείς>

πλασθείς]

*<θοώκους>

συνέδρια (Greg. Naz. c. 2,1,1,153) gn

<θοωθείς>

[πλησθείς. ἑστιαθείς]. παροξυνθείς. [εὐωχηθείς]

<θοῶς>

σφοδρῶς. *[ταχέως (Γ 325 ..) ASns

<Θόωσα>

μήτηρ Κύκλωπος (α 71)

<θοῶσαι>

ὀξῦναι. λαμπρῦναι. ποιῆσαι. πυρῶσαι

<θοώτατος>

ταχύτατος, τάχιστος

<θραίειν>

λοιδορεῖν. Λάκωνες

<Θραικία>

Ἀφροδίτη

†<θραννομένη>

προορῶσα

[<θρανεύεται>

συντρίβεται S]

<θρακτικόν>

πορευτόν

†<θραμβόν>

καπυρόν

<θράμις>

κριός

<θρανίαι>

θρόμβοι

<θρανίον>

δίφρος. ὑποπόδιον. πάσσαλος. θρόνος. καὶ τὸ ὑπὸ τοῖς φατνώμασι σανίδωμα. καὶ λάσανα. καὶ νεὼς μέρος. καὶ τὸ ὑπὸ τὴν δοκὸν †τι ...

<θρανογράφους>

τοὺς εὐτελεῖς τοιχογράφους

<θράνων>

δίφρων

<θρανίτιδες κῶπαι>

αἷς οἱ θρανῖται χρῶνται ἐν ταῖς κατα- φράκτοις ναυσί

<θρᾶξαι>

ταράξαι. λυπῆσαι. Εὐριπίδης Πειρίθῳ (fr. 600)

<θραξεῖται>

ταράξεται. πορεύσεται

<θρασεῖαν>

ὀξεῖαν

*[<θράσις] θραῦσις>

φθορά. θάνατος. ἀῤῥωστία. ἧττα ἐν πο- λέμῳ ASvg

<θράσκειν>

ἀναμιμνήσκειν

†<θρασύτην>

τὸ ἀποδημοῦντα θρασύνεσθαι

<θράσος>

δαίμων. ἀλαζονεία, φρύαγμα. ὀξύτης. μάχη

*<θρασυκάρδιος>

εὔτολμος ASvg, θρασύς (A), τολμηρός (Κ 41) Anps

<θρασυμέμνονα>

θρασὺν κατὰ τὸ μένος. γενναῖον. εὔτολμον, τολμηρόν (Ε 639).

<<θρασύστομον>·> ἀλαζόνα. τραχύν. σκληρόν. ἀπηνῆ. φλύαρον, ταραχώδη. ὑβριστήν

*<θράττειν>

ἐνοχλεῖν Σ, [ταράττειν pΣ

†<θράττης>

ὁ λίθος ὑπὸ Θρᾳκῶν

*<θράττεύομαι>

συντρίβομαι A, συγκόπτομαι AS

<θράττον>

ὕπερον. [κόλουρον]

*<θραύει>

συντρίβει Avgs

<θραῦλον>

κόλουρον. †ἄπυρον

<θραῦρον>

†ῥαγανόν. θραυόμενον

<θραύσει>

[θραύει] ἀμήσει. ἀπολεῖ (Num. 24,17)

a) *<θραῦσις>

*ὀργή. πληγή (Num. 17,12) ASvgn b) <<θραύ- στης>·> σφῦρα ἡ τοὺς βώλους θραύουσα

<θραῦσμα>

λύπη. πληγή. κατάπτωμα γῆς. καταστολή (Nah. 2,10(11)). παῦσμα (A), παῦσις

<θραχθείς>

ταραχθείς

*<θρεκτικώτατος>

ὀξύτατος <ἐν δρόμῳ> A

<θρέκτος>

δρόμος ταχινός s. ἀπὸ τοῦ θρέξαι καὶ δραμεῖν

<θρέειν>

θροεῖν

<θρεομένη>

θρηνοῦσα (Eur. Med. 51) S

<θρέμματα>

βοσκήματα, *πρόβατα gn. τέκνα ps

<θρέξαντες>

ἐλαφρῶς ἐπελθόντες (Ν 409)

<θρεόμενον>

ὀλοφυρόμενον

*<θρέπτρα>

τροφεῖα p. τροφῶν ἀμοιβάς (Δ 478) AS

<θρεπτῆρες>

τρέφοντες (r)

<θρέπτειρα>

τροφός (Eur. Tro. 195) AS

<θρεπτός>

τρόφιμος, ὑπὸ τῶν τρεφουσῶν

<θρεκτοῖσι νόμοις>

ἀντὶ τοῦ τροχαίοις Σοφοκλῆς Ὀδυσσεῖ μαινομένῳ. ἔνιοι δὲ <κρεκτοῖς> (fr. 425)

†<θρέξατο>

ἐφυλάξατο. ἐσεβάσθη

<θρεσκή>

ἁγνή. πάντα εὐλαβουμένη

<θρεσκός>

περιττῶς δεισιδαίμων

<θρέττε>

τὸ ἀνδρεῖον. ἢ θρασύ (Ar. Equ. 17) p

<θρεφθῆναι>

τραφῆναι (Eur. Hec. 600) r. παγῆναι

<θρέψαι>

πῆξαι (ι 246). καὶ τὸ σύνηθες. ἐκτρέφειν (Eur. Phoen. 804)

*<θρηνεῖ>

πενθεῖ, ὀλολύζει A, ὀλοφύρεται (Eur. Hec. 675)

*<θρῆνυν>

ὑποπόδιον (Ξ 240) ASgn

<θρήικια>

ὑποδημάτων εἶδος ps Περσικῶν

<θρῆνος>

γόος

[<θρής>

ἡμίονος]

<θρῆνυν ἐφ' ἑπταπόδην>

τόπος τῆς νηὸς βάσιν ἔχων (Ο 729)

<θρῆνυς>

ὑποπόδιον. καὶ ἡ ἐν τῷ μέσῳ πλοίου σανίς, ἀπὸ τοίχου εἰς τοῖχον n

<θρησκεία>

σέβασμα (Ep. Iac. 1,26)

<θρησκεύει>

σέβεται S, θεραπεύει. προσεδρεύει. *[ὑπηρετεῖ τῷ θεῷ Avg, λατρεύει S

*<θρησκός>

ἑτερόδοξος r. ASvgn. εὐσεβής (Ep. Iac. 1,26)

<θρήσκω>

νοῶ r

†<θρησόμενος>

θερισόμενος. θερμανθησόμενος

[<θρήττανον>

τῆς ἁμάξης, ἐφ' ᾧ τὰ ἀγόμενα ἐπιτίθεται]

<θρῖα>

φύλλα συκῆς, ἢ ἀμπέλου r. ASvn <ὡς Ἀπολλόδωρος> n καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς δεσμούμενα βρώματα

<θριάζειν>

φυλλολογεῖν. ἐνθουσιᾶν, ἐνθουσιάζειν. Εὐριπίδης Λικυμνίῳ (fr. 478) καὶ Σοφοκλῆς Ὀδυσσεῖ μαινομένῳ (fr. 428)

<θριαί>

αἱ πρῶται μάντεις. καὶ νύμφαι. καὶ αἱ μαντικαὶ ψῆφοι

<θριαμβεῦσαι>

θορυβῆσαι. βοῆσαι

*<θριαμβεύσας>

πομπεύσας (Col. 2,15) ASvgn

<θρίαμβος>

*πομπή. ἐπίδειξις νίκης ASvg. ἢ Διονυσιακὸς ὕμνος, Ἴαμβος

†<θριάτιον>

ἁπαλωτέρα τροφή

<Θριάσιαι>

πύλαι οὕτω καλοῦνται Ἀθήνησιν

<θριγκός>

*ἡ στεφάνη Avg τοῦ τείχους. [περίφραγμα AS καὶ [περίβολος Sn (η 87). ἤγουν τὸ ἀνώτατον <τῆς> τοῦ τείχους οἰκοδομῆς ἐφ' οὗ καὶ ἡ στέγη κεῖται. καὶ ὁ ὑπὸ τὸν κλινόποδα τοῦ τοίχου τόπος. ἢ περιχαράκωμα. καὶ <τριγχός>

*<θριγκοῖς>

φραγμοῖς (ρ 267) gn

<θριδακίναι>

εἶδος μάζης παρὰ Ἀττικοῖς. καὶ αἱ παρ' ἡμῖν θρίδακες, [ἤτοι μαρούλια np

<θριῆσαι>

μαντεῦσαι

†<θριλιδεῖν>

θρυλλεῖν

<θριήβολοι>

ἱερεῖς

<Θρινακία>

ἱερὰ Ἡλίῳ, ἡ νῦν Σικελία, τρία ἄκρα ἔχουσα (λ 107 ..) [Λιλύβαιον, Πάχυνον, Πελωριάδα· ἐν ᾗ φασι τὰς Ἡλίου βοῦς εἶναι]

<θρῖναξ>

*πτύον σίτου ASvgn. ἢ τρίαινα

<θρινία>

ἄμπελος ἐν Κρήτῃ

†<θριμμός>

γογγυσμός

<θρῖον>

*βρῶμα σκευαστόν ASgn. διττὴ αὐτοῦ ἡ σκευασία· ἡ μὲν διὰ ταρίχου, ἡ δὲ διὰ ᾠῶν ἐπιχεομένου μέλιτος. συκῆς δὲ φύλλα οὐχ ἁπαλὰ ἐπετίθετο· ἔχουσι γάρ τινα ὀσμήν. διὸ καὶ θρῖον ἐκλήθη

<Θριοῦς>

δῆμος φυλῆς Οἰνηΐδος

<θριπόβρωτος>

οἱ Λάκωνες σφραγῖσιν ἐχρῶντο ξύλοις ὑπὸ σητῶν βεβρωμένοις, κατασημαινόμενοι ὁπότε βούλοιντο. Φιλο- στέφανος δέ φησι πρῶτον Ἡρακλέα χρήσασθαι

†<θρίσκειν>

τὸν θροῦν

*<θρησκεία>

λατρεία p

[<θρόα>

ἄνθη. ἀπὸ τοῦ θορεῖν ἄνω]

<θριπήδεστον>

ξύλον [ὑπὸ θριπῶν βεβρωμένον r. οἱ γὰρ ἐν τοῖς ξύλοις σῆτες οὕτως ἐκαλοῦντο

[<θρίττε>

ἀνδρεῖον. θρασύ. ἔστι δὲ ἀμετάφραστον]

<θρίψ>

γλίσχρος, φειδωλός

<Θριώ>

δῆμος. ἑορτὴ Ἀπόλλωνος· καὶ ἡ σύντροφος αὐτοῦ

<Θριῶζε>

εἰς Θριάσιον πεδίον

<θροεῖ>

λαλεῖ. ψοφεῖ. θορυβεῖ. ἠχεῖ

<<θροεῖται>·> ἐκπλήττεται r

†<θρόδακα>

θρίδακα. †Κύπριοι

*<θρόμβοι <αἵματος·>> αἷμα παχὺ πεπηγὸς, ὡς βουνοὶ <αἵματος> (Luc. 22,44) ASn

<θρόνα>

ἄνθη. καὶ τὰ ἐκ χρωμάτων ποικίλματα (Χ 441) S

<θρονίτις>

πρώτιστος

<Θρόνιον>

πόλις <Λοκρίδος> (Β 533) r

<θρόνον τετράπουν>

... καὶ τὸν ἱερὸν δίφρον. καὶ ἐκπεποικιλ- μένον

<θρόνος>

ἀνάκλιτος [δίφρος r

<θρόνωσις>

καταρχὴ περὶ τοὺς μυουμένους (Plat. Euthyd. 277d)

<θρόος>

σκληρὰ φωνή. λαλιά. θροῦς. θόρυβος (Δ 437). φθόγγος. ψόφος. ἢ τεθραυσμένη φωνή

<θρώισκει>

πηδᾷ, σκιρτᾷ (r)

<θρωσμός>

ὑψηλὸς τόπος (Κ 160 ..) r (ASvg)

*<θροῦς>

ὁ διὰ στόματος ἦχος n. λαλιά ASvg. ψιθυρισμός (Sap. 1,10)

<θρυαλλίς>

ἐσχάρα. λύχνος. ἀκτίς. καὶ τῶν φυομένων τι, ἐξ οὗ ἐλλύχνια γίνεται. ἢ στυππίον ἐκ βοτάνης. ἤγουν *τὸ ἐλλύχ- νιον ASvgn

<θρίαμβοι>

τρόπαια

<θρυλισμός>

φωνή

<θρυγανᾷ>

κνᾶται. ξύει

<θρυγανίς>

ψίαθος

[<θρύδεσα>

ἀπὸ τῆς Θρύου πόλεως]

[<θρυλλεῖ>

ταράσσει, ὀχλεῖ]

<θρυλλήματα>

ἄσημοι φωναί

<θρυλλίχθη>

συνετρίβη. [συνεθραύσθη r. n. ἀπεδρύφθη (Ψ 396)

*<θρύλλοι>

ψιθυρισμοί. ὁμιλίαι ASvgn

<θρυμματίς>

ἡ ὑφ' ἡμῶν ἐνθρυμματίς

<θρυμίς>

ἰχθὺς ποιός

<θρύμματα>

κλάσματα ἄρτου r

<Θρύον>

πόλις ἐν Ἀρκαδίῃ (Β 592), ἣν Θρυόεσσαν Ὅμηρος λέγει (Λ 711) n. καὶ εἶδος βοτάνης (Φ 351)

[<Θρυόνιον>

πόλις Λοκρίδος. ἢ Θρόνιον]

<θρύπτακον>

κλάσμα ἄρτου. Κρῆτες

*<θρύπτεται>

μαλακίζεται, τρυφᾷ, στρηνιᾷ. κλᾶται ASn

<θρυπτεύεται>

ὑπερηφανεύεται

<θρύψαι>

θραῦσαι. κόψαι. κλάσαι. καὶ ἀνακλάσαι. μαλάξαι

<>θρύσκα>

ἄγρια λάχανα

<θρύψιχος>

τρυφερός r, μαλακός. αἰσχρός. [χαῦνος r

<θρυψίχρως>

τρυφερός

<θρώσκει>

πηδᾷ, ἀφάλλεται. κολυμβᾷ

[<Θρῶ>

λιμός]

<θρῶναξ>

κηφήν. Λάκωνες

<θρώπτει>

σκώπτει (r)

<θρώσκει>

*πηδᾷ ASgn. σκιρτᾷ. τρέχει. [ἅλλεται n. πίπτει. ὀχεύει, ἔγκυον ποιεῖ, γεννᾷ

<θρῶσις>

διαίρεσις. σπαρτίον, σειρά. καὶ ἡ κάτω σχοῖνος τοῦ δικτύου

<θρώσσει>

γεννᾷ. φοβεῖται

<θρώσκω γνώμαν>

Καλλίστρατος ἀντὶ τοῦ αἰσθάνομαι νοῦν κεῖσθαι λέγει. τινὲς δὲ ἀντὶ τοῦ ὀροῦσαι κατὰ τὸ πληθυντικόν

<θρώσκων κνώδαλα>

ἐκθορίζων, καὶ σπερματίζων. γεννῶν. Αἰσχύλος Ἀμυμώνῃ (fr. 15)

<θρωσμός>

ὑψηλὸς τόπος r. ASvgn βουνοειδής n, ἀφ' οὗ κατα- βαίνοντα θορεῖν ἔστι (Λ 56)

*<θόωσον>

ὄξυνον AS

<θύα>

ἀρτύματα. Κύπριοι. ἔνιοι τὰ ἀρώματα. Καλλίμαχος (fr. 564). Εὔπολις (fr. 108,2) τὰ πέμματα. λέγεται δὲ καὶ τὰ θυό- μενα ταῖν θεαῖν

<θυαλοῦν>

τὸ θυτοῖς διαλαβεῖν. θυμιᾶσαι

<θυάματα>

τὸ θύμον. καὶ θυμιάματα

<θυᾶν>

καπρᾶν. ἐπὶ ὑός

<θύανον>

τὴν θυώνην. πέμμα δέ ἐστιν ἀντὶ βοός

<θυάρπαξ>

ἱερόσυλος s

†<θύας>

πηδήσας m

*<θυγατριδῆ>

ἐγγόνη. θυγάτηρ θυγατρός ASpm

<θυγατριδοῖ>

τέκνα θυγατρός

<θύει>

μαίνεται. [ἀπάρχεται] ἐνθουσιᾷ (Α 342) n

†<θύειται>

εὐθύνει. †εὐφραίνεται. [θύειται]

<θυήεις>

τεθυωμένος. [τεθυμιαμένος (Θ 48) m

*<θύελλα>

ἀνέμου συστροφή r. ASvgn. καὶ ὁρμή, [ἢ καταιγίς (Ζ 346) S

<θύελλαι>

τῶν ἀνέμων καταιγιδώδεις πνοαί, καὶ συστροφαί (ζ 171)

*<θύεσσι>

θυσίαις. ἢ θυμιάμασι (Ι 499) AS

<θύεστον>

ποτὸν τὸ ἀπὸ ἀρωμάτων r [ὡς Ἡρόδοτος]

<θύεται>

ἱεροσκοπεῖ <ὡς Ἡρόδοτος> (9,33,1 ..)

<θυέων>

θυσιῶν (ο 261)

<θύη>

θύματα n. ἀρώματα

<θυηέντων>

εὐόδμων r

<θυηλάς>

*ἀπαρχάς (Ι 220). ASvgn. ἢ τὰς διὰ θυμάτων μαν- τείας

<θυηκόοι>

ἱερεῖς

<θυηλήν>

θυσίαν

<θυλήματα>

τὰ ἐπιφερόμενα ἄλφιτα εἰς θυσίαν n

*<θυηπόλος>

ὁ περὶ τὰς θυσίας ἀναστρεφόμενος ASvgn ἱερεύς (Greg. Naz. c. 1, 1, 2,75) vgn

<Θυιάς>

Βακχίς· οἱ δὲ μαινάς

<Θύϊος>

Ἀπόλλων ἐν Μιλήτῳ

<θυιόεν>

πλῆρες

<θυιόεντες>

ἀνθοῦντες

<θυιωθείς>

μανείς. ὁρμήσας

*<θυλάκια>

ἀσκοὶ δερμάτινοι (Tob. 9,5) ASn

<θυλακίζειν>

τὸ ἀπαιτεῖν τι ἑπόμενον μετὰ θυλάκου. Ταραντῖνοι

<θύλαξ>

προσκεφάλαιον r

<θυλακοτρώξ>

μῦς. οἱ δὲ ἀκρίς

<θυλακοφόροι>

οἱ μεταλλεῖς, θυλάκοις περιφέροντες τὰ βρώματα καὶ πήραις· ὅθεν ἐκαλοῦντο καὶ πηροφόροι (Aristoph. fr. 789?)

*<θυλήματα>

βεβρεγμένα μέλιτι ἄλφιτα ASn, ἢ θυμιάματα ἐπὶ βωμῶν n

<θυλίδες>

οἱ θύλακοι

<θύλλα>

κλάδους, ἢ φύλλα. ἢ ἑορτὴ Ἀφροδίτης

<θυλλίς>

θύλακος. γωρυτός. ἔλυτρον

*[<θύλον>

ὀλέθριον. ὥριμον] AS

<θῦμα>

ἱερεῖον, σφάγιον, ὁλοκαύτωμα

*†<θυμαδέων>

ἀθυμῶν AS

<θυμαίνει>

ὀργίζεται s

*<θυμαλγέα>

λυπηρά, τὴν ψυχὴν ἀλγεῖν ποιοῦντα ASvgn, χαλεπόν (Δ 513)

<θυμάλωπες>

οἱ ἀπὸ τῆς θυμιάσεως σπινθῆρες

<θυμάλωψ>

ἡ λιγνυώδης τοῦ πυρὸς ἀναφορά r. τινὲς δὲ ξύλον κεκαυμένον, δαλόν

<θυμαμοργάς>

ἡ νόσος. Ἐρετριεῖς

*<θυμαρέα>

τῇ ψυχῇ ἀρεστήν (Ι 336) ASn(r)

<θυμαρές>

εὐάρεστον r. εὔκρατον (ρ 199)

<θυμάρμενον>

καταθύμιον. ἡδύ

<θύματα>

σφάγια. ἀπαρχαί. ἱερεῖα. ὄργια

<Θύμβρα>

τόπος τῆς Ἰλίου παρὰ τὸν Θύμβρον λεγόμενον ποτα- μὸν οὕτως ὀνομασθεὶς τῆς ἀρχαίας πόλεως ἀπέχοντα σταδίους δέκα, ὅπουγε καὶ ἱερὸν Ἀπόλλωνος Θυμβραίου (Κ 430. Eur. Rhes. 508)

<Θυμβραῖος>

Ἀπόλλωνος ἐπίθετον ἀπὸ τόπου (Eur. Rhes. 224)

*<Θύμβρις>

ὄνομα ποταμοῦ r. ASn

<θυμβροφάγος>

ἀντὶ τοῦ δριμυφάγος· ἡ γὰρ θύμβρα δριμύ ἐστι βρῶμα (Ar. Ach. 254)

<θυμέλαι>

οἱ βωμοί. καὶ τὰ ἄλφιτα τὰ ἐπιθυόμενα

<θυμέλη>

οὕτως ἔλεγον ἀπὸ τῆς θυηλῆς τὸν βωμόν. οἱ δὲ τὸ ἐπίπυρον, ἐφ' οὗ ἐπιθύουσιν, ἢ *[ἔδαφος ἱερόν ASs

<θυμηγερέων>

ἀνακτώμενος τὴν ψυχήν, καὶ τὸν θυμὸν συλ- λέγων (η 283)

<θυμηδέα>

θυμῷ ἁνδάνοντα (π 389)

*<θυμηδία>

ἡδύτης, τέρψις Sp, ἀρέσκεια. παρὰ τὸ ἡδύνειν (AS)

*<θυμηρέα>

καταθύμια g, ἀρέσκοντα

<Θυμαιτάδαι>

δῆμος φυλῆς Ἱπποθοωντίδος τῆς Ἀττικῆς

*<θυμῆρες>

ἡδύτερος (Sap. 3,14), ἀρέσκον ψυχῇ· ASgn <θυμὸς> γὰρ ἡ ψυχή (ρ 199) Ag

<θύμιζε>

προθυμοῦ. ὀργίζου

*<θυμικώτερος>

ὀργιλώτερος S μετὰ θυμοῦ (A)

<θυμιχθείς>

πικρανθείς

<θυμοβόρον>

χαλεπόν. ὑπὸ τοῦ θυμοῦ ἐσθιόμενον, ἢ τὴν ψυχὴν κατεσθίοντα

<θυμοβόροιο>

ψυχοφθόρου (Η 301) (r)

<θυμοδακής>

[λεοντόψυχος] ἁψικάρδιος. λυπῶν τὴν ψυχήν (θ 185)

<θυμοειδής>

ὀργίλος. θυμώδης r

<θυμολέοντα>

γενναῖον, ἤτοι ἀνδρεῖον κατὰ τοὺς λέοντας, ἢ λεοντόθυμον (Ε 639)

<θυμόμαντις>

ὁ τὸ ἀποβησόμενον συλλογιζόμενος καὶ προγι- νώσκων. ψυχόμαντις. καὶ συνετῶς προορῶν τὰ ἀποβησόμενα (Aesch. Pers. 224)

<θυμὸν ἔδων>

λυπούμενος πάνυ, καὶ δακνόμενος τὴν ψυχήν (κ 379)

*<θυμὸν ἀχεύων>

τὴν ψυχὴν λυπούμενος (Ε 869 ..) Avgn

<θυμοραιστέων>

τῆς ψυχῆς φθαρτικῶν. ἀνθρωποφάγων (Π 591)

<θυμοραιστής>

θυμοφθόρος· <ῥαῖσαι> γὰρ τὸ φθεῖραι καὶ ῥῆξαι (Ν 544)

*<θυμός>

ψυχή ASvgn. ἢ προαίρεσις gn ὀξύτης. πνεῦμα. [ἐπιθυ- μία. ὀργή. λογισμός v

<θύμον>

τὸ σκόροδον

*<θυμόσοφος>

ὁ ἐκ φύσεως εὐμαθής, καὶ εὐφυής ASg, ὀξυμαθής, ἐκ φύσεως σοφός

*<θυμοφθόρα>

τὰ τὴν ψυχὴν διαφθείροντα (Ζ 169) ASvg

<θυμῷ>

ἐν ψυχῇ (Α 24)

<θυμώδης>

θυμῷ παρείξας καὶ ἰσχυρῶς θυμούμενος (Prov. 11,25 ..)

*†<θυνάσαι>

τέμνειν A, κόπτειν ἀφειδῶς AS

<θυνᾶται>

εὐωχεῖται. κατεσθίει

*<θῦνε>

ὥρμα. ἤγαγε (Ε 87) ASm

<θύνει>

ὠθεῖται. φέρεται. τρέχει. †χαίρει. ὁρμᾷ

<θυννάδες>

τεμάχη ταρίχου

<θυννάζοντες>

κεντοῦντες. τοὺς γὰρ μεγάλους θύννους τριόδου- σιν ἐλάμβανον (Ar. Vesp. 1087)

*<θυνᾶσαι>

ἀπολαῦσαι. ἐνθουσιάσαι S

<θυννίδες>

θύννων τεμάχη, ὑποκοριστικῶς

<θύννον>

τὸν ὅρκυνον r λέγουσι· τὴν δὲ [πηλαμίδα <θυννίδα> r

<θῦνον>

ἔσπευδον. ἔτρεχον (Β 446 ..)

<θῦνος>

πόλεμος. ὁρμή. δρόμος

*<θυοδόκοι>

βωμοί, οἱ τὰ θυμιάματα δεχόμενοι (Eur. Andr. 1157) (An)

<Θυόεις>

χωρίον ἐν Εὐβοίᾳ

*<θυόεν>

εὐῶδες AS. τεθυμιαμένον (Ο 153)

<θυόεν νέφος>

ἀνεμῶδες. *[τεθυμιαμένον AS, εὐῶδες (Ο 153)

*<θυοκοχθεῖς>

μάντεις A

<θύον>

ὄνομα δένδρου (ε 60)

<θύος>

ἱερεῖον. θῦμα

<θυοσκεῖν>

ἱεροῖς *παρέζεσθαι, ἢ θεοῖς (Aesch. Ag. 87)

<θυοσκόος>

εἶδος μάντεως διὰ σπλάγχνων τὸ μέλλον δηλοῦντος. οἱ δὲ τὸν δι' ἐμπύρων ἱερῶν τὰ σημαινόμενα νοοῦντα (φ 145 ..)

*<θυοσκόπος>

ὁ διὰ τῶν σπλάγχνων ἢ θυμάτων μαντευόμενος A

<θύπτης>

ὁ τυρός

*<θύραθεν, θύρασιν>

ἔξωθεν, ἔξω vg

<θύραζε>

*τὰ [ἔξω τῆς θύρας (Ε 694) Avgps, ἐπὶ θύρας, ἢ [εἰς τὴν θύραν r. [ἢ [εἰς τὴν γῆν n]

<θύραζε Κᾶρες, οὐκέτ' Ἀνθεστήρια>

παροιμία, ἥν οἱ μὲν διὰ τὸ πλῆθος οἰκετῶν Καρικῶν εἰρῆσθαί φασιν, ὡς ἐν τοῖς Ἀνθεστηρίοις εὐωχουμένων αὐτῶν καὶ οὐκ ἐργαζομένων

*<θύραθεν>

ἔξωθεν (Eur. Andr. 952) vgA

*<θυραία>

ἀλλοτρία, ξένη vgn AS

<θυραία>

... καὶ ἡ μεταξὺ δύο οἰκιῶν θύρα

*<θυρεός>

εἶδος ἀσπίδος (AS). καὶ <<θυραῖος>> ὁ ξένος AS ὁ ἀλλότριος, καὶ ὁ ἐξωτικός n

<θυραίων>

ἀλλοτρίων, καὶ μὴ συνοίκων (Eur. Alc. 814)

<θυράγματα>

ἀφοδεύματα

<θύραν>

τὴν πτύχας ἔχουσαν

[<θύραξ>

πύργος. χιτών]

<θύραυλοι>

τῶν ποιμένων οἱ ἀπόκοιτοι

[<θυράξαι>

ἔξω τῆς θύρας]

*<θυραυλοῦσι>

πρὸ θυρῶν διατρίβουσι (Philo Agric. 37) AS

<θυργανᾶν>

κνήθειν

<Θυργωνίδαι>

δῆμος ... τῆς Ἀττικῆς

<θύρδα>

ἔξω. Ἀρκάδες

<Θυρεατικοί>

στέφανοί τινες παρὰ Λακεδαιμονίοις

*<θύρεθρα>

θύραι. [θυρεός] (Β 415) (AS)

<θυρεός>

*ἀσπίς, ἢ σκουτάριον vg(A) Sp. καὶ ὁ ἐπικείμενος τῇ θύρᾳ τοῦ Κύκλωπος λίθος ἀντὶ θύρας (ι 240)

*<θύρετρα>

θυρώματα (Β 415) ASn

[<θύρετραι>

θύραι]

<θυρετρεᾶς> φλιᾶς

<θυρηβόλιον>

τὴν ἐπ' ἀγρῷ οἴκησιν

<θύρηθ' ἔα>

ἔξω ἤμην (ξ 352)

<θυρίς>

ὀπὴ μικρά. θυρίδας Ἀττικοὶ τὰς τῶν γραμματείων πτυχάς. καὶ δίθυρον λέγουσιν, οὐ τρίθυρον, ἀλλὰ τρίπτυχον

<θυροιγόν>

θυρωρόν

<θυροκοπιστικὸν ἢ θυροκοπικόν>

οὕτως ἐκαλεῖτο ....

<Θυροποιός>

οὕτως ἐκαλεῖτο Ἀριστομένης, ὁ κωμικὸς ποιητής, σκωπτικῶς (Com. ad.)

*<θυραυλεῖν>

ἔξω θυρῶν αὐλίζεσθαι A

<θύρσος>

*[ῥάβδος ASn, βακτηρία *[βακχική, ἢ κλάδος ASn. καὶ αὐλητὴς οὕτως ἐκαλεῖτο

<θυρσοπλῆγες>

οἱ ἐν τοῖς Βακχείοις ἐνθεαζόμενοι

<Θύρσος>

αὐλητὴς ἦν γυναῖκα ἔχων ἑταίραν

<Θύρσου γυνή>

Ἀριστοφάνης ἐν Νήσοις οὐ τοῦ αὐλητοῦ μνημονεύων, ἀλλ' ἀντὶ τοῦ φύλλα εἰπεῖν καὶ κλάδους (fr. 396)

*<θύρσοι>

κλάδοι, λαμπάδες, λύχνοι (Idth. 15,12 ..) (AS)

<θυρῶνας>

τὰς σανίδας. καὶ τὰς εἰσόδους

<θυρωρός>

ὁ παράνυμφος, ὁ τὴν θύραν τοῦ θαλάμου κλείων (Sapph. fr. 110 L. -- P.)

<θῦσαι>

ἀπάρξασθαι. θυμιᾶσαι. θυσιάσαι (Ι 219)

<θύσανοι>

*κροσσοί (Avg). κόρυμβοι (Β 448)

<θυσάνουρος>

δασύκερκος. ἄρσην

<θύσθλα>

αἱ κράδαι. ἔνιοι μὲν τὰ φερόμενα τοῖς βωμοῖς Βακχικά. οἱ δὲ τὰ φύλλα τῆς ἀμπέλου. ἄλλοι κλάδους. *οἱ δὲ ῥάβδους, [νάρθηκας n, θύματα, χοάς (Ζ 134)

<θυσιάδες>

ἔνθεοι. τὴν τῶν Βακχῶν φωνὴν <θυσιάδα> φασί. ἐλέγοντο δὲ καὶ αἱ τῇ Περσεφόνῃ ἱερούμεναι

<θύσκα>

κυρτία

<θυσπολίαι>

θυηπολίαι

*<θυσανόεσσα>

κροσσωτή. αἰθερία· <θύσανος> γὰρ ὁ κροσσός (Ε 738) r. AS

*<θυσάνοις>

κροσσοῖς (Ξ 181) n

[<θύσσα>

ὅπλα νήϊα]

<>θύσσεται>

τινάσσεται

<>θυσσόμεναι>

σειόμεναι, τινασσόμεναι

<Θύστα>

Θυῖα

*†<θυσσῶν>

θηριωδῶς ὁρμῶν (Eur. Bacch. 871) A

<Θυστάδες>

Νύμφαι τινές. αἱ ἔνθεοι. καὶ Βάκχαι

<θύστας>

ὁ ἱερεὺς παρὰ Κρησί

*<θυτηρίοις>

θυμιατηρίοις AS(vg)

*<θύστινον>

τρίχινον. οἱ δὲ μεσοτριβῆ

<θύτης>

μάντις, ἱεροσκόπος

<θῦψαι>

τὸ ἐπικαῦσαι· ἀφ' οὗ τὸ τεθυμμένον. ἄλλοι τυφῶσαι, καῦσαι

<θύψαντα>

πῦρ καύσαντα

<θυώδεα>

εὐώδη, εὔοσμα, θυμιάματος ὀσμὴν ἔχοντα (ε 264)

<θυῶεν>

εὐῶδες

<θύωμα>

μύρον. [ἄρωμα (Hdt. 2, 40,3) r

*<θύων>

σπεύδων (Φ 234), θυσιάζων ASn

[<θυωθείς>

εὐωχηθείς]

<Θυώνη>

ἡ Σεμέλη

<Θυωνίδας>

ὁ Διόνυσος παρὰ Ῥοδίοις. τοὺς συκίνους φάλητας

[<θυωρεῖσθαι>

θυωθεῖσθαι. [εὐωχεῖσθαι r]

<θυωρίτης>

τραπεζίτης

<θυωρόν>

τράπεζαν τὴν τὰ θύη φυλάσσουσαν. καὶ τοὺς ἱερεῖς καὶ μυρεψοὺς οὕτω

<Θωμᾶς>

ἄβυσσος. ἢ δίδυμος

<θωας>

[*ταχείας AS.] ζημίας. *[θῆρας ἐξ ὑαίνης καὶ λύκου γεννωμένους (ASvgp)

*<θῶες ὄρεσφιν>

θηρία μικρὰ <ὅμοια μεγάλων> ἐν τοῖς ὄρεσι (Λ 474) An

<θωή>

ζημία, βλάβη, ὅθεν ὁ ἀζήμιος <ἀθῷος> r.

<θωθῆναι>

φαγεῖν. γεύσασθαι

<θωκεῖ>

κάθηται. ὁμιλεῖ

*<θῶκος>

καθέδρα An, θρόνος Sn, σύλλογος (Θ 439)

<θῶμα>

θαῦμα

<θωμένους>

θοινωμένους, εὐωχουμένους

<θωμεῦσαι>

συμμῖξαι. συνταγεῖν

<θῶμιγξ>

λεπτὸν σχοινίον r. p

<θώμιγγες>

δεσμοί, ὁρμιαί, σχοινία, χορδαί, *[σπαρτία κανά- βινα (g)

†<Θῶμις>

ὁ Κάνωπος, πόλις ...

<θωμίζει>

νύσσει. δεσμεύει

†<θώμισσον>

τὸν μισθόν

<θωμιχθείς>

μαστιχθείς s

<θωμός>

σωρὸς σταχύων r, ἢ κορμός

<θῶνται>

θοινῶνται, εὐωχοῦνται. εὐθηνοῦνται

†<θῶξαι>

μεθύσαι. πληρῶσαι. *θηριωδῶς βοῆσαι (Eur. Or. 168) A

<θωός>

ὄρνις ποιός

*<θῶπες>

κόλακες rg. εἴρωνες (Greg. Naz. c. 2,2,1,5)

*<θωπικός>

κολακευτικός r. ASvg

*<θωπεία>

κολακεία AS (vg) n

<θώπτει>

σκώπτει. θεραπεύει

*<θωρηκτάων>

ὁπλιτῶν (Μ 317 ..) ASg

<θώραξ>

*ὅπλον. πύργος. χιτών. στῆθος. σῶμα. λωρίκιον ASvg. σφραγιδοφύλαξ. καὶ ἔρεα στέμματα. καὶ τὸ στῆθος ἡμῶν

<θώρηκες>

τὰ αὐτά (Ν 265)

<θώρηκος γύαλον>

περιφραστικῶς τὸν θώρακα (Ε 99). *[τινὲς δὲ τὸ κοῖλον τοῦ θώρακος, ἢ τὸ κύτος n. Γύαλον δὲ λέγεται τὸ κοῖλον. [<θωρηκτῇσι>· τεθωρακισμένοις] <Ζητοῦσι> δέ, πῶς πληγέντος κατὰ τοῦ ὤμου τοῦ Διομήδους φησί· θώρηκος γύαλον; πρὸς οὓς λεκτέον, ὅτι πᾶν τὸ <γύαλον> λέγεται. τὸ δὲ <θώρηκος γύαλον>, ὅτι ἁλυσιδωτοί, ἢ λεπιδωτοί. ἀνάγκη γὰρ τοὺς λεπιδωτοὺς καὶ κοίλους λέγειν· τόν ῥ' ἐφόρει γυάλοισιν ἀρηρότα, θαῦμα ἰδέσθαι (Ο 530)

<θωρηκτῇσι>

τεθωρακισμένοις (Φ 429)

<θώρηξις>

οἰνοποσία. καθόπλισις

<θωρήσσεσθαι>

καθοπλίζεσθαι r, ἀπὸ μέρους τοῦ σώματος. μάχεσθαι. ἑτοιμάζεσθαι (Λ 715)

*<θωρηχθῆναι>

καθοπλισθῆναι (Α 226) pn

<Θωρυκίων>

οὗτος τελώνης ἦν (Ar. Ran. 363)

<θώς>

εἶδος θηρίου, λύκῳ ὅμοιον

<θώσασθαι>

εὐωχηθῆναι. [μεθυσθῆναι]

<θῶσθαι>

δαίνυσθαι. θοινᾶσθαι. εὐωχεῖσθαι. Αἰσχύλος Δικτυουλ- κοῖς

<θωστήρια>

εὐωχητήρια καὶ ὄνομα <ἑορτῆς> (Alcm. fr. 23,81)

<θωτάζει>

ἐμπαίζει, [χλευάζει s

<θῶται>

εὐθηνεῖται. θοινᾶται. [τρέχει]

*<θωΰσσειν>

βοᾶν (s) μέλπειν. [κηρύσσειν (s) θηριωδῶς ὁρμᾶν (S)

<θωχθείς>

θωρηχθείς. [μεθυσθείς r. Σοφοκλῆς Διονυσίσκῳ (fr. 175)

<θώψ>

κόλαξ A, ὁ μετὰ θαυμασμοῦ ἐγκωμιαστής

<θώψεις>

θωπεύσεις. Αἰσχύλος Σισύφῳ πετρακυλιστῇ (fr. 234)

<θώων>

εἶδος θηρίου, ὡς λύκος (Ν 103)