Ωδή επιθανάτιος (Ζαλοκώστας)
| Ωδή επιθανάτιος Συγγραφέας: |
| Όπως δημοσιεύτηκε στο τεύχος 1 της Πανδώρας |
Ἐνῷ θαλασσομέδοντες
Μᾶς κατεπάτουν γαῦροι,
Κ’ ἠφάνιζον τὰς ποίμνας μας
Οἱ πάγοι τοῦ Βοῤῥᾶ,
Ἡμέρα πένθους ἔφεγγε
Βαρυαλγὴς καὶ μαύρη,
Κ’ ἐσάλευε τὰς φρένας σου
Μεγάλη συμφορά.
Κ’ ἐγὼ τοῦ πάθους ἔμελλον
Παρήγορος νὰ τρέξω,
Ἐγὼ παθῶν κατάπλεως,
Καὶ συμφορῶν βαρύς.
Προθύρου εὗρον φύλακας
Νὰ περιμένουν ἔξω,
Λαμπάδας, κ’ ἑξαπτέρυγα,
Καὶ ψάλτας, κ’ ἱερεῖς.
Τὰ βάθρ’ ἀνέβην κ’ ἔτρεμον
Τὰ γόνατά μου κρύα,
Ἀνέβην κ’ εὗρον φίλων μου
Πληθὺν... ὦ διατὶ,
Ὦ διατὶ χαρμόσυνος
Δὲν ἦτο προπομπεία,
Ἀλλὰ δακρύων πρόξενος
Θανάτου τελετή;
Ἐκάθησο παράφορος
Μὲ χέρια σταυρωμένα,
Κ’ εἶχες τὰ χείλη σπαίροντα,
Τὰ λόγια πνιγηρά.
Δὲν ἔῤῥεον τὰ δάκρυ’ σου
Ἐντὸς σου συναγμένα,
Κ’ ἐγύριζες βαρύλυπα
Τὰ μάτια τὰ ξηρά.
Οἰκτείρων, καὶ τὰ πάθη μου
Ἐνθυμηθεὶς τὰ τόσα,
Ἐστάθην καὶ σ’ ἐκύτταξα
Ἐν ἄκρᾳ σιωπῇ
Εὐχὴν ἐψέλλισ’ ἔπειτα
Ἡ τρέμουσά μου γλῶσσα.
Εὐχὴν ἀθλίαν κ’ εἴρωνα·
«Νὰ ζήσουν οἱ λοιποί.»
Ὦ, μ’ εἶπες σὺ, τὸ στόμα σου
Λόγους πεζοὺς προφέρει;
Λόγοι πεζοὶ τὴν θέσιν μου
Ἐμπαίζουν τὴν πικράν.
Κ’ ἐχύθης καὶ μ’ ἐφίλησας,
Καὶ σφίγγων με τὸ χέρι
Ἐφώναξας· ὧ πήγαινε
Νὰ τὴν ἰδῇς νεκράν.
Ὑπῆγα. Νεκροτάφια
Εὗρον παντοῦ ταγμένα,
Κ’ εἶδα μὲ λύπην ἄφατον
Τὰ μάτια τὰ σβεστὰ,
Τὸ σῶμα τὸ παράτονον,
Τὰ χέρια τὰ δεμένα,
Τὴν ὄψιν τὴν ἀκίνητον,
Τὰ χείλη τὰ κλειστά.
Ἀλλ' ὅταν εἰς τὸ μέτωπον
Τῆς Αἱμυλίας εἶδα
Τὰ δείγματα τοῦ πνεύματος,
Τὰ δείγματα τοῦ νοῦ,
Εἶπ’ ἀσεβής· Δὲν ἔχομεν
Ἄλλης ζωῆς ἐλπίδα,
Ἰδοὺ πῶς μηδενίζονται
Τὰ δῶρα τ’ οὐρανοῦ.
Μ’ ἐφάνη πῶς ἀνάδευσεν
Ἡ θανατώδης ὕλη,
Καὶ στηθικοὶ τὰ σάβανα
Ἐσάλευσαν παλμοί·
Κ' ἐθάῤῥησα πῶς ἄνοιξαν
Τ’ ἀποθαμμένα χείλη,
Καὶ μ’ εἶπαν’ αἲ ταλαίπωρε
νοῦς σου βλασφημεῖ.
Αὐτὸ δὲν ἦτο γέννημα
Τοῦ νοῦ τοῦ ταραγμένου
Παρομοιάζον ὅραμα.
Ἀκμαίου πυρετοῦ.
Ἦτο ψυχῶν συνέντευξις·
Οἱ λόγοι τῆς παρθένου
Ἀκλόνητον μ’ ἐνέπνευσαν
Τὴν δόξαν τὴν προτοῦ.
Καὶ ἐνεθυμήθην τ’ ὄνειρον
Ἐκεῖνο τοῦ Ναυπλίου
Ὅταν ἠγέρθη ἔντρομος
Ἐν μέσῳ τῆς νυκτός·
Ἐσήμανε τὰς δώδεκα
Ὁ κώδων τοῦ φρουρίου,
Καὶ δύο κτύπους ἤκουσα
Τοῦ δώματος ἐκτός.
Μὲ μάστιγος κτυπήματα
Ὠμοίαζον οἱ κτύποι,
Καὶ λαλιὰ φιλτάτου μου
Ἠκούσθη νὰ θρηνῇ·
Ἠκούσθη δὶς «Γεώργιε,
Γεώργιε» νὰ μ’ εἴπῃ,
Κ’ ἐμίχθη μὲ τοῦ κώδωνος
Τὸν ἦχον ἡ φωνή.
Μετέβην εἰς τοῦ φίλου μου
Κατάφοβος, ἀσθμαίνων,
Καὶ πλήρη πένθους εὕρηκα
Σκηνὴν ὁλοφυρμῶν,
Ὁ κώδων μόλις ἔπαυσε
Τὰς δώδεκα σημαίνων,
Ἐξέφερε τὸν ὕστερον
Ὁ φίλος στεναγμόν.
Εἰς τῆς νεκρᾶς τὸ φέρετρον
Ἐστάθην ἐν ἐκστάσει,
Αὐτὰ τὰ δύω θαύματα
Ἐτάζων μὲ τὸν νοῦν.
Κ’ ὁ θάνατος, ἐβόησα,
Ἄς ἔλθῃ νὰ μ’ ἁρπάσῃ.
Μόνοι. φθαρτὸν τὸ πνεῦμά των
Οἱ νήπιοι φρονοῦν.
Μὴ κλαίῃς, φίλε. Στόλισον
Τῆς ἀδελφῆς τὸ χῶμα
Μ’ ἄνθη Μουσῶν. Τὰ δάκρυα
Μ’ ἐκεῖν’ ἂς ἀλλαχθοῦν.
Ἐκείνη σὲ χαρίεσσα
Εἰς τ’ οὐρανοῦ τὸ δῶμα,
Ἐμὲ τὰ φίλα τέκνα μου
Γελῶντα θὰ δεχθοῦν.