Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερινής κιθάρας

Από Βικιθήκη
Φαντασία στο τραγούδι μιας νυχτερινής κιθάρας
Συγγραφέας:
Από τη συλλογή «Ηχώ στο Χάος»



Ο Απρίλης κ’ η Σελήνη μέσα στο άλσος
σμίξαν. Το μεσονύχτι μεθυσμένοι
πέρασαν μ’ ευθυμία.
Και τώρα στη γαλήνη είνε απλωμένη
ρεμβαστική ματιά, η μελαγχολία.

Δυο δέντρα αναπολούνε
μια νύχτα καταίγιδας, που οι κορφές τους
ερωτικά μπλεχτήκαν
και στη ανάμνησή τους ξεπετιέται
λυγμός από χορδές που δονηθήκαν.

- Στον ύπνο σου κόρη γλυκειά...

Έν’ ανοιχτό παράθυρο
στο αγιόκλημα πνιγμένο
κ’ η κόρη κρίνο, με το φως
του φεγγαριού ντυμένο.

- Του τραγουδιού μου η φωνή...

Κι’ αγγίζει στον αμύριστο
κάλυκα της καρδιάς της
σαν όνειρον αθώας χαράς
ο πρώτος έρωτάς της.

Και λίγο λίγο σκοτεινιάζει το άλσος.
Στο κυπαρίσσι στάθηκε η Σελήνη
βαθιά συλλογισμένη.
Ο Απρίλης βαρέθηκε πια να δίνη
φιλιά. Φεύγει κ’ η Νύχτα κουρασμένη.
Όλα σίγησαν μόνο για να μείνη
το φλογερό παράπονο:

- Γιατί μ’ έχεις σ’ αιώνια τυραννία...

το κλάμα της κιθάρας που ανεβαίνει
προς τη χλωμή Σελήνη, προς τα ουράνια...