Το τραγούδι του γρύλου
| Τὸ τραγοῦδι τοῦ γρύλου Συγγραφέας: |
| Σελ. 1306 από το Τεύχος 95-96, (Δεκέμβριος 1930) του περιοδικού «Νέα Εστία» |
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΓΡΥΛΟΥ
1
Ὁ γρῦλος μὲς στὴ χλόη
ρυθμίζει ἕνα τραγούδι:
τὸ καλοκαίρι φεύγει,
καὶ τὸ ξανθὸ λουλούδι.
Μὲ τὴ δροσιὰ τοῦ κήπου
κερδίζω τὸν καιρό μου.
Κανεὶς ἂς μὴ ρωτήσει,
ποῦ πῆγε τ’ ὄνειρό μου.
Ἀπόψε θὰ γυρίσω
ἀπὸ τὰ ἴδια μέρη,
θὰ θυμηθῶ τὴν ὥρα
ποὺ δώσαμε τὸ χέρι!
Τὸ σούρουπο θὰ σβήνει
στὰ βορεινά του μάκρη
κι’ ἐγὼ θὲ νὰ πηγαίνω
κατὰ τὴν ἴδιαν ἄκρη.
Ἀγάπη! ποιὸς θὰ μάθει
τὸ πάθος τὸ δικό σου;
Ἀηδόνι δὲν ὑπάρχει,
νὰ πεῖ τὸ μυστικό σου!
Τὸ ἄστρο ποὺ γυρίζει,
αὐτὸ γνωρίζει μόνο,
τὶ ζεῖ μὲς στὴν καρδιά μου
γιὰ σένα ποὺ νυχτώνω.
Τὸ καλοκαίρι φεύγει,
καὶ τὸ ξανθὸ λουλούδι.
— Ὁ γρῦλος μὲς στὴ χλόη
ρυθμίζει ἕνα τραγούδι.
2
Τὰ μάτια νὰ σφαλήσω,
μὲς στὸ μεγάλο βράδι.
Τὸ τελευταῖο χρῶμα,
τὸ πῆρε τὸ σκοτάδι.
Τί θέλω καὶ πηγαίνω
σὲ τοῦτα τ’ ἄδεια μέρη;
Γιὰ μένα δὲν ὑπάρχει,
τὸ τρυφερό σου χέρι.
Ψυχή, μὴν καρτεροῦμε!
Δός μου τὸ ροῦχο τώρα,
τὸ ροῦχο τοῦ θανάτου,
γιὰ τὴ μεγάλη γνώρα!
Τὸ κοιμητήρι νά το.
Τὰ βήματά μου σώνω,
θὰ πάψω νὰ μιλάω,
καὶ πιὰ δὲ θὰ νυχτώνω.
Σὲ συντροφιὰ θὰ φτάσω.
ἀόρατη, μεγάλη,
νὰ βρῶ τὸν ἀδελφό μου
— καὶ τὴν ψυχὴ τὴν ἄλλη.
Τὸν ἔρωτά σου μόνο
θυμήσου, κ’ ἕνα βράδι,
ὅταν μονάχος πῆρα
τὸ δρόμο γιὰ τὸν Ἅδη,
καὶ βρῆκα τὴν Ἰδέα
νὰ κλαίει μοναχή της,
στὴν πέτρα τὴν ἀρχαία
— καὶ κάθησα μαζί της!
Τὸ καλοκαίρι φεύγει,
καὶ τὸ ξανθὸ λουλούδι.
— Ὁ γρῦλος μὲς στὴ χλόη
ρυθμίζει ἕνα τραγούδι.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΔΡΙΒΑΣ