Το Ίον
| Το Ίον Συγγραφέας: |
| Aπό την συλλογή "Τρυγόνες και έχιδναι". |
Ὅπου ἐγείρει χλοερὰ ὁ λόφος τὰ πλευρά του,
ὑγρὸν τὸ ῥόδον προκαλεῖ τὴν λάλον ἀηδόνα,
ἀλλ' ἀφανὲς καὶ ταπεινὸν παρὰ τὸν ῥύακά του,
τὸ ἴον θάλλ' εἰς τὸν λειμῶνα.
Λεπτὴ ἡ δρόσος τῆς αὐγῆς τὸ στέλεχος καλύπτει,
καὶ στίλβει εἰς τὰ φύλλα του ὡς δάκρυ εἰς τὸ ὄμμα,
σιγὰ ὡς πάσχων ποιητὴς τὸ μέτωπόν του κύπτει,
πρὸς τὸ ὑγρὸν τοῦ χόρτου στρῶμα.
Σιγὰ ὡς πάσχων ποιητὴς τὸ μέτωπόν του κύπτει,
κ' ἐνῷ τὸ πᾶν ἀγάλλεται μόνον αὐτὸ δὲν χαίρει,
ἡ τρυφερὰ καρδία του μακρὰν ὀδύνην κρύπτει,
καὶ σκυθρωπὸν αὐτὰ προφέρει:
«Ἂν μ' ἔδρεπε, ποία χαρά, ἂν ἤθελεν ἡ μοῖρα
ν' ἀφήσω εἰς τὸ στῆθός της τὸν τελευταῖον στόνον.»
- Ἀλλὰ παρῆλθ' ἡ νεανὶς καὶ ἔτεινε τὴν χεῖρα
πρὸς τῆς ῥοδῆς τὸν κλῶνα μόνον.
Ὅπου ἐγείρει χλοερὰ ὁ λόφος τὰ πλευρά του
καὶ πλέκεται ὁ ἴασμος μὲ τὸ εὐῶδες κλῆμα,
μίαν αὐγὴν, εὗρον ξηρὸν, παρὰ τὸν ῥύακά του,
τὸ ἴον τῆς φλογός του θῦμα.