Ἐάν, ὡς ὄρνις τοῦ Διὸς τὴν πτῆσίν μ' ἀνατείνων,
δὲν ἐφικνοῦμαι τὸ Ζενὶθ τῆς Ὑψινοίας τὸ κλεινόν·
Ἐὰν δὲν ἐκπυρσοκροτῶ τὸν τῆς Σοφίας κεραυνόν,
ἀνάπτων τὴν ἀλήθειαν, τὸ ψεῦδος ἀποσβύνων·
Αν δὲν ἀποχωρίζομαι τῆς τύρβης τῶν γηΐνων,
ἐκστατικῶς τοῦ Πλαστουργοῦ τὸ μεγαλεῖον ἐξυμνῶν·
κι' ἀποκαθαίρων τὰς ψυχὰς καὶ τὰς καρδίας συγκινῶν,
δὲν κελαδῶ περιπαθῆ τῆς ἀηδόνος θρῆνον—
Ἀλλ' ὅμως, ὡς κορυδαλός, κατὰ μικρὸν κατὰ μικρὸν
ἀπὸ τῆς γῆς αἰρόμενος πρὸς τοὺς γλαυκοὺς αἰθέρας,
εἰς χώραν ἀνανήφουσαν ὡς ἀπὸ λίθαργον μακρόν,
Προανακρούω τῶν Μουσῶν τὴν ἱλαρὰν ἀνατολήν,
καί, τὰς λαμπρὰς προϋπαντῶν τοῦ μέλλοντος ἡμέρας,
ἐκλείπω πρὸ τῆς αἴγλης των, μὲ σέβας καὶ μὲ συστολήν.
