Της ψυχής ψυχή μου
| Της ψυχής ψυχή μου Συγγραφέας: |
Αχ! έφταξε η φαρμακερή κι η ώρα ήρθ' εκείνη,
που θελά σε ξεχωριστώ, χρυσό μου καναρίνι.
Η διορία σώθηκε· καιρός δεν απομένει·
στη μαυρισμένη μου καρδιά τι χαλασμός θα γένη!
Θελά μισέψω, και θα πάω πολύ μακρυά στα ξένα,
μακρυά οχ τ' εσένα που αγαπώ, αλλοίμονο σ' εμένα!
Ήμουν κοντά σου κι έζηγα, και τώρα να σ' αφήσω,
να ξεμακρύνω πώς μπορώ χωρίς να ξεψυχήσω;
Στοχάζομαι το χωρισμό, και ξαπορώ και φρίζω,
κι άντα τον εινορεύομαι, ξυπνώ και λαχταρίζω.
Το χωρισμό σου, αγάπη μου, σήντα τον συλλογιούμαι,
σαν φύλλο από τον άνεμο ταράζομαι και σειούμαι.
Του χωρισμού σου την πληγή πώς να τη βγάλω πέρα,
που να με καίγη αρχίνησε σαν φλόγα νύχτα ημέρα;
Του χωρισμού σου του πικρού το θλιβερό τον πόνο
μέρες θαρρώ πως τον βαστώ, μον' δε βαστώ το χρόνο.
Του χωρισμού το μέριμνο στο τέλος θα με σώση
και τη ζωή για γλήγορα θελά μ' αποσηκώση.
Κι ο άλυσος κ' η φυλακή μ' εσένα είναι παιγνίδι,
στο χωρισμό σου μ' έφαγε πικρό και μαύρο φίδι.
Ωχ, τι φωτιά ανυπόφερτη τα σωθικά μού παίρει,
τώρα που σε χωρίζομαι, τι λαύρα που μέ δέρει!
Ζώντας εγώ να στερευτώ τα μάτια τα δικά της;
Έβγα, ψυχή μου, κι άφσε με νεκρό κορμί σιμά της!
Σ' αφήνω υγειά, χρυσό πουλί, για μένα μη δακρύσης,
αν μ' αγαπάς και σου πονή, τον πόνο να φτουρήσης.
Αν κλαίγω εγώ, μη κλαις εσύ, γιατί αν σ' ιδώ να κλάψης,
βάλε, κυρά μου, γλήγορα τον τάφο μου να σκάψης.
Σ' αφήνω υγειά, πουλάκι μου, σ' αφήνω υγειά, πουλί μου,
σ' αφήνω υγειά, καρδούλα μου και της ψυχής ψυχή μου.