Τα ψηλά βουνά/Ο γυρισμός

Τὰ ψηλὰ βουνὰ
α' έκδοση, 1918
Συγγραφέας: Ζαχαρίας Παπαντωνίου
Ὁ γυρισμὸς

78. Ὁ γυρισμός.

Ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ γυρισμοῦ.

Στρογγυλὰ σύννεφα στέκουν ἀπάνω ἀπὸ τὰ βουνά. Ἀπὸ τὴ γῆ ἀνεβαίνει φθινοπωρινὴ εὐωδιά. Σὲ λίγο θὰ ἔρθουν οἱ βροχές.

Ἀπὸ χτὲς ἑτοιμάζονται. Φτιάνουν δέματα, ράβουν μὲ τὶς σακοράφες τὰ πράματα μέσα σὲ μεγάλους σάκους, συγυρίζονται. Οἱ ἀγωγιάτες μὲ τὰ μουλάρια ἦρθαν ἀπὸ χτὲς τὸ βράδυ καὶ περιμένουν.

Σήμερα τὸ πρωὶ τὰ παιδιὰ φόρτωσαν. Ὅταν εἶδαν τὶς καλύβες ἄδειες, ἔνιωσαν κάποια λύπη. Ἔρχονταν στὴν πόρτα, τὶς κοίταζαν καὶ συλλογίζονταν πὼς ἐκεῖ μέσα ἔζησαν πολὺν καιρό.

Ἔφτασε ἡ ὥρα ποὺ θὰ χωριστοῦν τὶς φτωχικές τους κατοικίες. Τοὺς κοίταζαν θαρρεῖς καὶ κεῖνες σὰν ἄνθρωποι.

Νὰ τους τώρα μὲ τὰ ραβδιά τους, μὲ τὰ παγούρια τους, μὲ τὰ σακούλια τους, ὅπως εἶχαν ἔρθει.

«Ἕτοιμοι, παιδιά;» φωνάζει ὁ κὺρ Στέφανος.

-«Ἕτοιμοι!»

-«Ἔχε γειὰ καὶ πάλι, Μπαρμπαθανάση!»

Ὁ Γεροθανάσης σηκώνει τὸ χέρι του, κάνει τρεῖς μεγάλους σταυροὺς καὶ λέει:

«Νὰ πᾶτε στὸ καλό, νὰ πᾶτε στὴν εὐχὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων».

Ἔπειτα σκύβει στὸ Λάμπρο: «Λάμπρο, ἔχε τὴν εὐχή μου, κι ἄκου τί θὰ σοῦ πῶ: Νὰ γίνης καλὸς ἄνθρωπος. Νάχης τιμὴ καὶ νὰ κρατᾶς τὸ λόγο σου».

Ὁ Λάμπρος φίλησε τὸ χέρι τοῦ παπποῦ καὶ ξεκίνησε μὲ τ’ ἄλλα παιδιὰ βιαστικός, γιὰ νὰ μὴ χάση καιρό. Ὁ παπποὺς γύρισε καὶ κοίταξε ἀλλοῦ. Τὸ μάτι του αὐτὴ τὴ στιγμὴ δὲν ξέρομε ἂν ἔμεινε στεγνό.

Οἱ μικροὶ ταξιδιῶτες ποὺ κατεβαίνουν ἀπὸ τὸ Χλωρό, δὲν εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ εἶχαν ἀνεβῆ ἐδῶ κι ἑνάμισυ μῆνα.

Αὐτοὶ ἐδῶ ἔχουν ὡραῖο χρῶμα στὸ πρόσωπο κι εἶναι πολὺ πιὸ δυνατοὶ ἀπὸ κείνους.

Εἶδαν τὴ μεγάλη πλάση, ποὺ ἐκεῖνοι δὲν τὴν ἤξεραν, καὶ μέσα σ’ αὐτὴ ἔζησαν μονάχοι τους μέρες καὶ νύχτες.

Εἶδαν τὸ βουνό, βράχηκαν στὰ ποτάμια ποὺ βροντοῦν, πάτησαν τοὺς στοιχειωμένους βράχους, κι ἔμαθαν νὰ κινδυνεύουν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον.

Ὁ Φάνης ποὺ εἶχε ἔρθει τότε, ἦταν λυπημένος καὶ λιγόψυχος. Ὁ Φάνης ποὺ γύριζε τώρα, ἔχει γερὴ καὶ ἄφοβη ψυχή.

Ὁ Ἀντρέας στὸ σχολεῖο ἦταν ἕνα παιδί. Στὸ βουνὸ νίκησε τὶς δυσκολίες καὶ κυβέρνησε τοὺς ἄλλους.