Ἐμβαίν’ ὅσακις εἰμπορεῖ,
στοῦ Κτίστου τὴν αὐλή·
τοῦ παίρνει τὸ χρυσὸ σφυρί,
τὴν πήχη τὴν καλή.
Κ’ ἐκεῖ στὸν οὐρανὸ σιμά,
σὲ θέση διαλεχτή,
μὲ τὰ τραγούδια πολεμᾷ
νὰ κτίσῃ κἄτι τί.
Νὰ κτίσῃ χώραις καὶ χωριά,
λαό, ποῦ ναὐτυχῇ,
νἄχῃ χαρούμενη θωριὰ
κ’ ἐλπίδες στὴν ψυχή.—
Διαβαίν’ ὁ κόσμος κι’ ὁ Κοσμὰς
καὶ στέκει κ’ ἐρωτᾷ:
“Μὲ τὰ σωστά σου πολεμᾷς,
ἢ κάμνεις χορατά;”
Μὲ χείλ’ ὁ ποιητὴς χλωμά,
μὲ βλέμμα χαρωπό,
’μέρα καὶ νύχτα πολεμᾷ,
καὶ φθάνει στὸν σκοπό.
Κι’ ἀκουμβημένος τότ’ ἐκεῖ,
τὸ τύμπανο βαρᾷ:
“Ἐδὼ ἡ Ἐλπίδα κατοικεῖ,
’δω ’βρίσκετ’ ἡ Χαρά!”
Τ’ ἀκοῦν οἱ νέοι ποῦ κοτοῦν,
οἱ γέρ’ οἱ σκυθρωποί·
’πᾶνε, τὰ ’βρίσκουν, τ’ ἀποκτοῦν,
καὶ στρέφουν χαρωποί.
Κι’ ἀνθοῦνε χώραις καὶ χωριά,
λαός, ποὖν’ εὐτυχής·
πὦχει χαρούμενη θωριά,
κ’ ἐλπίδες τῆς ψυχῆς.
Διαβαίν’ ὁ κόσμος κι’ ὁ Κοσμάς,
καὶ γλυκοχαιρετᾷ:
“Μὲ τὰ σωστά σου πολεμᾷς!
Δὲν κάμνεις χορατά!”
|
