Τ' αγρολουλουδο

                                     Τ'αγρολουλουδο
                                    Κωστας Κρυσταλλης
          
                         Ενα λουλουδι μοναχο σ'εν'ακρογιαλι εζουσε.
                         Αλλο λουλουδι εκει σιμα δεν ειχε συντροφια του
                         Κι'ουδε το γνοιαστηκε ανθρωπος.Ερμο,ορφανο,σκορπουσε
                         Στ'αγερι τη μοσχοβολια,κι ολη την ωμορφια του
                         Στο κυμα την εχαριζε,στο κυμα που εβογγουσε.

                         Σ'αυτον τον ερμο το γιαλο πουλια δεν κελαιδουσαν,
                         Το χωμα δεν πρασινιζε,του ηλιου η αχτιδες
                         Κρυαις το δερναν το φτωχο,και γυρω δεν πετουσαν
                         Η πεταλουδες η χρυσαις-ονειρατα κ'ελπιδες-
                         Ουτε Νεραιδες εβγαιναν,ουδε Ξωθιαις,περνουσαν.

                         Η πλαση ταφον ωμοιαζε.Ενα μοναχ'αστερι,
                         Που αναβονταν αποβραδυς κ'ελαμπε απανω-απανω,
                         Μοναχα εκεινο καποτε του ετεντωνε το χερι,
                         Του εχαμογελαγε γλυκα,τωρριχνε ματι πλανο,
                         Και τωκραζε να παη ψηλα για να το καμη ταιρι.

                         Και τ'ορφανο το λουλουδο παντα ψηλα εθωρουσε
                         Σηκονοντας-σηκονοντας το λυγερο κορμι του.
                         Κ'εποναε κι'αναστεναζε κρυφα που δεν μπορουσε
                         Να φταση ταστρο τουρανου να ζηση εκει μαζι του.
                         Ετσι μοναχα με ματιαις η αγαπη τους περνουσε.

                         Εσκυψε τανθι μια βραδεια στου πελαου τον καθρεφτη
                         Να ιδη στ'αταραχα νερα την ερημη ωμορφια του
                         Μα της καρδουλας του ο καυμος τον τρωει κρυφα την κλεφτει,
                         Και βλεπει ταστρο τουρανου μες' 'ςτο γιαλο,σιμα του.
                         Ριχνεται να το αγκαλιασθη...τσακιζεται και πεφτει!_