Συζήτηση συγγραφέα:Κώστας Καρυωτάκης
Ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Καρυωτάκης ψυχογραφεί τον Έλληνα όπως τον παρατηρεί από την δική του "μελαγχολική" σκοπιά... ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται καν!
Αν θεωρήσουμε ως βάση τον τρόπο με τον οποίο επεξεργάζεται "εσωτερικά" τις καταστάσεις που διαδραματίζονται γύρω του στις αρχές τού προηγούμενου αιώνα, μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται στον "αντίποδα" ως προς τον άλλο μεγάλο Ψυχογράφο τής εποχής του, τον Γεώργιο Σουρή... και οι δύο παρατηρούν, απογοητεύονται και επαναστατούν, με τον τρόπο που η Μούσα διάλεξε για τον καθένα... Γι'αυτό άλλωστε και η διαφορετική "κατάληξη" τους: ο Σουρής αναπτύσσει γερούς αμυντικούς μηχανισμούς για τον εαυτό του με την σάτιρα, όμως ο Καρυωτάκης, τελικά, μόνο προσωρινό "καταφύγιο" βρίσκει στην ποίηση και εγκαταλείπει την "μάχη"...ας δούμε όμως τί λέει ο ίδιος:
"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει, στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει, μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε."
Νομίζω πως κάθε σχολιασμός είναι του'λάχιστον περιττός...μέσα σε λίγες γραμμές ο μεγάλος Αρκάς ποιητής εξωτερικεύει όλο του το νοητικό και συναισθηματικό "χάος"...το "χάσμα" που τον διαχωρίζει από την "πεζή" πραγματικότητα που βιώνει.
Αυτή και μόνο η θεώρηση είναι αρκετή για να τον καταστήσει "αθάνατο"...
Όμως αυτό που εμπεδώνει την διαχρονικότητα όσων γράφει είναι το γεγονός ότι, ενώ μιλάει για τον εαυτό του, ή, έστω για όσους - κατά την γνώμη του - αισθάνονται σαν αυτόν, τελικά περιγράφει ακριβώς την ιδιοσυγκρασία του λαού μας...
Αλήθεια, όλοι μας λίγο-πολύ, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, δεν είμαστε κάτι σαν τίς κιθάρες που περιγράφει; με τίς χορδές να κρέμονται από την πίεση των καταστάσεων και της "εξέλιξης" που βιώνουμε καθημερινά;
Δεν είμαστε πολυμήχανοι;
Δεν έχουμε ευστροφία και αντιληπτικότητα;
Αυτή όμως είναι και η "παγίδα" στην οποία πέφτουμε: συσσωρεύουμε πληροφορίες-έννοιες-παραστάσεις συνεχώς, χάνουμε την συγκέντρωσή μας, και τελικά καταρρέουμε κάτω από την πίεσή τους...
Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, όλη αυτή η πίεση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον ψυχοσωματικό μας "μαρασμό"..."στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε" λέει ο Ποιητής!
Και στο τέλος, κλεινόμαστε στο "καβούκι" μας, έχοντας αποξενωθεί όχι μόνο από τα "πράγματα", αλλά και από τούς γύρω μας, μα κι απ'τον ίδιο μας τον εαυτό...φαύλος κύκλος!
Κι εδώ έρχεται η παράμετρος εκείνη που η Φύση μάς χάρισε και που λέγεται Τέχνη..."ποίηση" για τον Καρυωτάκη, και μάς δίνει δύναμη και όραμα για να συνεχίσουμε...