Στο θάνατο της μικρής ανεψιάς
| Στὸ θάνατο τῆς μικρῆς ἀνεψιάς Συγγραφέας: |
Καθὼς μένεις εἰς τὸ νοῦ μου
Ὅσο ζῶ καὶ εἰς τὴν καρδιά,
Μεῖνε, τέκνο τοῦ ἀδελφοῦ μου,
Εἰς τὰ μάτια μου ὀμπροστά.
Μεῖνε – ἐπάλευε τὸ σῶμα
Ἡ ψυχή σου, γιὰ νὰ βγῇ,
Καὶ συχνάνοιγες τὸ στόμα
Καὶ δὲν ἢξερες γιατί.
Λίγο ἐχάρηκες τὸ φῶς σου,
Ἀφοῦ ἐπέρασες γλυκὰ
Ἀπ' τὰ σπλάχνα τῆς μητρός σου
Στοῦ πατρός τὴν ἀγκαλιά.
Γλυκοὶ ἐστάθηκαν καὶ πλάνοι
Τῶν γονιῶν σου οἱ στοχασμοί,
Γάμου ἐβλέπανε στεφάνι,
Κι' ἄλλο φόρεσες ἐσύ!