Ἂν τὴν θνητὴν κιθάραν σου Ἀπόλλων δὲν χορδίζῃ,
κ’ ἡ θεϊκὴ τὰ στήθη σου πνοή του δὲν πληροῖ·
Ἂν τῶν Μουσῶν τὸ φίλημα δὲν σ’ ἀναζωπυρῇ,
τὰ χείλη σου δὲν ἀκονῇ καὶ δὲν ἀποσφραγίζῃ—
Ἂν τολμηρά τις ἔννοια πρὸς ἔξοδον δὲν σφύζῃ,
καὶ μέγας νοῦς τὴν κεφαλὴν δὲν σοῦ στενοχωρῇ·
Ἂν τὴν ψυχήν σου αἴσθημα βαθὺ δὲν πλημμυρῇ
κ’ ἐκ πάθους ἡ καρδία σου σφοδροῦ δὲν ἐκχειλίζῃ—
Σιώπ’, ἀκούων εὐλαβῶς μετὰ τῶν ἀμυήτων,
κι’ ἄφες εἰς ἄλλους τὸν χορόν, τὴν λύραν τοῖς κλητοῖς.
Διότ’, ἂν μαθητὴς Μουσῶν δὲν ἦσαι καὶ Χαρίτων,
ὅσον καὶ ἂν μετὰ ῥυθμοῦ τὸ βῆμά σου κροτῇς,
κ’ ἐπὶ δακτύλων καὶ ποδῶν χορεύῃς, οὐδὲν ἦττον
ἄμουσος εἶσαι στιχουργός· δὲν εἶσαι Ποιητής.
