Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/70

THE BUCOLIC POETS

κεἶπέ μοι ἄλλα τε πολλὰ καὶ ὡς ἄρα Δέλφις ἔραται.
κεἴτε νιν αὖτε γυναικὸς ἔχει πόθος εἴτε καὶ ἀνδρός, 150
οὐκ ἔφατ’ ἀτρεκὲς ἴδμεν, ἀτὰρ τόσον· «αἰὲν ἔρωτος
ἀκράτω ἐπεχεῖτο καὶ ἐς τέλος ᾤχετο φεύγων,
καὶ φάτο οἱ στεφάνοισι τὰ δώματα τῆνα πυκαξεῖν.»
ταῦτά μοι ἁ ξείνα μυθήσατο, ἐστι δ’ ἀλαθής.
ἦ γάρ μοι καὶ τρὶς καὶ τετράκις ἄλλοκ’ ἐφοίτη,
καὶ παρ’ ἔμὶν ἐτίθει τὰν Δωρίδα πολλάκις ὄλπαν·
νῦν δὲ δωδεκαταῖος ἀφ’ ὧτέ νιν οὐδὲ ποτεῖδον.
ἦρ’ οὐκ ἄλλο τι τερπνὸν ἔχει, ἁμῶν δὲ λέλασται;
νῦν μὰν τοῖς φίλτροις καταθήσομαι· αἰ δ’ ἔτι κά με
λυπῇ, τὰν Ἀΐδαο πύλαν, ναὶ Μοίρας, ἀραξεῖ· 160
τοῖά οἱ ἐν κίστᾳ κακὰ φάρμακα φαμὶ φυλάσσειν
Ἀσσυρίω, δέσποινα, παρὰ ξείνοιο μαθοῖσα.
Ἀλλὰ τὺ μὲν χαίροισα ποτ’ ὠκεανὸν τρέπε πώλως,
πότνι’· ἐγὼ δ’ οἰσῶ τὸν ἐμὸν πόθον ὥσπερ ὑπέσταν.
χαῖρε Σελαναία λιπαρόχροε, χαίρετε τὤλλοι
ἀστέρες εὐκάλοιο κατ’ ἄντυγα Νυκτὸς ὀπαδοί.

38