Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/392

THE BUCOLIC POETS

ξέννον τῶν χαλέπων παῖδος ἔρων ἢ τόον ἔντ’ ἔραν.
τῷ μὲν γὰρ βίος ἕρπει ἶσα γόννοις ἐλάφω θόας,
τελάσσαι δ’ ἀτέρᾳ ποντοπόρην ἆ αὔριον ἀμέραν,
οὐδ’ αὔτω γλυκέρας ἄνθεμον ἅβας πεδ’ ὐμαλίκω 20
μένει· τῷ δ’ ὀ πόθος καὶ τὸν ἔσω μυελὸν ἐσθίει
ὀμμιμνᾳσκομένῳ, πόλλα δ’ ὄρη νυκτὸς ἐνύπνια,
παύσασθαι δ’ ἐνιαυτὸς χαλεπᾶς οὐκ ἴκονος δύας—.»
ταῦτα κἄτερα πολλὰ προτ’ ἔμον θῦμον ἐμεμψάμαν.
ὁ δὲ τοῦτ’ ἔφατ’· «ὄττις δοκίμοι τὸν δολομάχανον
νικάσην Ἔρον, οὖτος δοκίμοι τοὶς ὑπὲρ ἀμμέων
εὔρειν βραϊδίως ἀστέρας, ὀπποσσάκιν ἔννεα.
καὶ νῦν, εἴτε θέλω, χρή με μάκρον σχόντα τὸν ἄμφενα
ἔλκειν τὸν ζυγόν, εἴτ’ οὐκὶ θέλω· ταῦτα γὰρ, ὤγαθε,
βόλλεται θέος ὃς καὶ Δίος ἔσφαλε μέγαν νόον 30
καὔτας Κυπρογενήας· ἔμε μάν, φύλλον ἐπάμερον
σμίκρας δεύμενον αὔρας, ὀνέλων ᾆ κε φόρη φόρη.»

360