Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/314

THE BUCOLIC POETS

λῦσον τῶ σχοίνω με καὶ ἀμφίθες ἐκ ῥεθέων σῶν 40
εἵματα καὶ κρύψόν με, τὸ δ᾽ αὖ πύματόν με φίλασον·
κἂν νεκρῷ χάρισαι τὰ σὰ χείλεα. μή με φοβαθῇς·
οὐ δύναμαι σύνειν σε, διαλλάξεις με φιλάσας.
χῶμα δέ μοι κοίλου τι τό μευ κρύψει τὸν ἔρωτα,
χὤτ᾽ ἀπίῃς, τόδε μοι τρὶς ἐπάϋσον· “ὦ φίλε κεῖσο.”
ἢν δὲ θέλῃς, καὶ τοῦτο· “καλὸς δέ μοι ὤλεθ᾽ ἑταῖρος.”
γράψον καὶ τόδε γράμμα, τὸ σοῖς τοίχοισι χαράσσω·
“τοῦτον ἔρως ἔκτεινεν. ὁδοιπόρε, μὴ παροδεύσῃς,
ἀλλὰ στὰς τόδε λέξον· ἀπηνέα εἶχεν ἑταῖρον.”»
 ὧδ᾽ δ᾽ εἰπὼν λίθον εἷλεν, ἐρεισάμενος δ᾽ ἐπὶ τοίχω 50
ἄχρι μέσων οὐδῶν φοβερὸν λίθον ἅπτετ᾽ ἀπ᾽ αὐτῶν
τὰν λεπτὰν σχοινῖδα, βρόχον δ᾽ ἐνέβαλλε τραχήλῳ,
τὰν ἕδραν δ᾽ ἐκύλισεν ἀπαὶ ποδός, ἠδ᾽ ἐκρεμάσθη
νεκρός. ὃ δ᾽ αὖτ᾽ ὤϊξε θύρας καὶ τὸν νεκρὸν εἶδεν
αὐλᾶς ἐξ ἰδίας ἠρτημένον, οὐδ᾽ ἐλυγίχθη
τὰν ψυχάν· οὐ κλαῦσε νέον φόνον, ἀλλ᾽ ἐπὶ νεκρῷ
εἵματα πάντ᾽ ἐμίαινεν ἐφαβικὰ, βαῖνε δ᾽ ἐς ἄθλα
γυμναστῶν, καὶ ἕκηλα φίλων ἐπεμαίετο λουτρῶν.
καὶ ποτὶ τὸν θεὸν ἦλθε, τὸν ὕβρισε· λαΐνέος δὲ

282