Σελίδα:The Greek bucolic poets (1912).djvu/278

XXI.—ΑΛΙΕΙΣ

Ἁ πενία, Διόφαντε, μόνα τὰς τέχνας ἐγείρει·
αὐτὰ τῶ μόχθοιο διδάσκαλος· οὐδὲ γὰρ εὕδειν
ἀνδράσιν ἐργατίναισι κακαὶ παρέχοντι μέριμναι.
κἂν ὀλίγον νυκτός τις ἐπιβρίσσῃσι, τὸν ὕπνον
αἰφνίδιον θορυβεῦσιν ἐφιστάμεναι μελεδῶναι.
ἰχθύος ἀγρευτῆρες ὁμῶς δύο κεῖντο γέροντες
στρωσάμενοι βρύον αὖον ὑπὸ πλεκταῖς καλύβαισι,
κεκλιμένοι κοίτῳ τῷ φυλλίνῳ· ἐγγύθι δ᾽ αὐτοῖν
κεῖτο τὰ τῶν χειρῶν ἀθλήματα, τοὶ καλαθίσκοι,
τοὶ κάλαμοι, τἄγκιστρα, τὰ φυκιόεντά τε λῖνα, 10
ὁρμειαὶ κύρτοι τε καὶ ἐκ σχοίνων λαβύρινθοι,
μήρινθοι κώπα τε γέρων τ᾽ ἐπ᾽ ἐρείσμασι λέμβος·
νέρθεν τᾶς κεφαλᾶς φορμὸς βραχύς, εἵματα πύσσοι.
οὗτος τοῖς ἁλιεῦσιν ὁ πᾶς πόρος, οὗτος ὁ πλοῦτος.
οὐ κλεῖδ᾽, οὐχὶ θύραν ἔχον, οὐ κύνα· πάντα περισσὰ
ταῦτ᾽ ἐδόκει τήνοις· ἁ γὰρ πενία σφὰς ἐτήρει.
οὐδεὶς δ᾽ ἐν μέσσῳ γείτων πέλεν· ἁ δὲ παρ᾽ αὐτὰν
θλιβομένα καλύβαν τρυφερὸν προσέναχε θάλασσα.