(Κατὰ δευτέραν καὶ πέμπτην λέγεται).
Θεὲ, Βασιλεῦ, ὁ καθήμενος ἐπὶ θρόνου ἐλέους, ὁ φερόμενος εὐσπλάγχνως, ὁ ἀφιέμενος τὰ ἁμαρτήματα τοῦ λαοῦ σου καὶ βαθμηδὸν ἐξαλείφων αὐτὰ, ὁ προθύμως συγχωρῶν τοὺς ἁμαρτάνοντας καὶ μακροθυμῶν ἐπὶ τοὺς πταίοντας, ὁ ποιῶν ἐλεημοσύνας πρὸς ὅλα τὰ πλάσματα καὶ πνεύματα, ὁ μὴ ἀνταποδίδων τὸ κακὸν ὅπερ πρέπει αὐτοῖς, ὦ Θεὲ, ὁ διδάξας ἡμᾶς νὰ προφέρωμεν τὰ δεκατρία σου προσόντα, μνήσθητι σήμερον τῆς συνθήκης τῆς συστάσης περὶ αὐτῶν, ὡς ἐφανέρωσας τὸ πάλαι εἰς τὸν ταπεινὸν προφήτην καὶ καθὰ γέγραπται ἐν τῷ νόμῳ σου. Καὶ Κύριος κατέβη ἐν νεφέλη καὶ παρέστη μετ᾽ αὐτοῦ ἐκεῖ, καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα Κύριο· αὐτόθι δὲ λέγεται·
Καὶ διῆλθε Κύριος ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ ἐκάλεσε Αδονάη, Αδονάη! Κύριος ὁ Θεὸς οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος, πολυέλεος καὶ ἀληθινὸς, τηρεῖ τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐπὶ ἁμάρτημα, καὶ συγχωρεῖ.
(Καὶ κατὰ μὲν δευτέραν λέγεται)
Ἐξέλιπον οἱ ἄνδρες οἱ πιστοὶ, οἱ ὑπὲρ ἡμῶν ἐμφαωιζόμε νοι ἐν τῆ ἰσχύϊ τῶν πράξεων αὐτῶν, οἱ ἀποκρούοντες τὰς ἀπαισίους ἀποφάσεις. Ἠσαν δι᾽ ἡμᾶς ὀχυρώματα καὶ φραγμοὶ ἐν ἡμέραις τῆς θείας ὀργῆς.
