(Τὸ πρωῒ ἅμα ἐγερθῶμεν ἐκ τῆς κλίνης, νίπτομεν τὰς χεῖρας καὶ τὸ πρόσωπον καὶ λέγομεν τὴν ἑπομένην εὐχήν.)
Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Βασιλεὺς τοῦ παντὸς, ὁ ἁγιάσας ἡμᾶς διὰ τῶν ἐντολῶν του, καὶ ἐντειλάμενος τὸ νίψιμον τῶν χειρῶν.
Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Βασιλεὺς τοῦ παντὸς, ὁ πλάσας τὸν ἄνθρωπον μὲ λόγον καὶ νοῦν, καὶ ποιήσας ἐν αὐτῷ ὀπὰς καὶ κοιλότητας. Γνωστὸν εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τῆς δόξης σου, ὅτι ἐὰν μία τῶν ὀπῶν τούτων κλεισθῇ, ἢ μία τῶν κοιλοτήτων αὐτῶν ἀνοιγῇ, ἀδύνατος ἤθελε καταστῆ εἰς τὸν ἄνθρωπον ἡ ὕπαρξις καὶ ἐπὶ μίαν ὥραν μόνον. Εὐλογητὸς εἶ Κύριε, ὁ θεραπεύων πᾶν πλάσμα καὶ ποιῶν θαυμάσια.
Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Βασιλεὺς τοῦ παντὸς, ὁ ἁγιάσας ἡμᾶς διὰ τῶν ἐντολῶν του, καὶ δοὺς εἰς ἡμᾶς τὴν ἐντολὴν τοῦ « Τσιτσίτ. »
Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Παντὸς, ὀ ἁγιάσας ἡμᾶς διὰ τῶν ἐντολῶν του, καὶ ἐντειλάμενος ἡμῖν τὸ ἐνδύεσθαι τὸ « Τσιτσίτ, »
