Σελίδα:Orphica, ed. Eugenius Abel (1885).djvu/65

51

ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ.

λέκτρων τε στερέσαι λῦσαί τ’ ἐκ πυρσὸν ἔρωτος. (1330)
θυμαίνει μάλα γάρ σφι Διωναίη Ἀφροδίτη,
ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξίν, ὅτις τάδε μήσεται ἔργα.
ἀλλ’ εἰ μὲν κούρη πέλεται καὶ ἄχραντος ἱκάνει, 1325
οἰχέσθω πατρός τε δόμον καὶ ἤθεα Κόλχων·
εἰ δ’ αὖ νυμφιδίοις ὀάροις λέκτρῳ τε κλιθεῖσα (1335)
παρθενίην ᾔσχυνεν, ἑὸς πόσις αὖ μιν ἀγέσθω.
Ὥς ἔφατ’· Ἀλκινόῳ δὲ περὶ φρένας ἤλυθε μῦθος·
καί ῥ’ οὕτω τάδε πάντα τελευτήσεσθαι ἔμελλεν. 1330
ἀλλ’ οὔ οἱ βουλὴ Μινύας λάθεν· αἶψα γὰρ Ἥρη
δμωὶ δέμας εἰκυῖα θοῶς φάτο καὶ κατένευσε (1340)
νηὸς ἔπι προθοροῦσα τά οἱ μήτιον ἄνακτες.
δὴ τότε Μηδείῃ θαλάμων πορσύνετο λέκτρον
πρύμνῃ ἐπ’ ἀκροτάτῃ, περὶ δ’ ἐστορέσαντο χαμεύνας 1335
ἀμφ’ εὐνῇ χρύσειον ἐφαπλώσαντες ἄωτον.
αὐτάρ ἐπεὶ δοράτεσσιν ἐπαρτήσαντο βοείας (1345)
τεύχεά τε, κρύπτοντε γάμων αἰδήσιμον ἔργον,
καὶ τότε παρθενίης νοσφίζετο κούριον ἄνθος
αἰνόγαμος Μήδεια δυσαινήτοις ὑμεναίοις. 1340
αὐτάρ ἐπεὶ βασιλῆος ἀμύμονος ὄψιν ἵκοντο
Κόλχοι καὶ Μινύαι καὶ τ’ ἐμυθήσαντο ἕκαστα, (1350)
ἔκ δ’ ἔλαχ’ Αἰσονίδης ἄλοχον Μήδειαν ἄγεσθαι
Ἀλκινόου, τοὶ δ’ ὦκα λύοντ’ ἐκ πείσματα νήσου·
δὴ τόθ’ ὑπ’ εἰρεσίῃσι θέεν πολυηγόρος Ἀργὼ 1345
Ἀμπρακίου κόλποιο διαπρήσσουσα κέλευθα.
 Ἔνθα τί σοι, Μουσαῖε θεηγενές, ἐξαγορεύσω, (1355)
ὅσσα πάθον Μινύῃσιν ὁμοῦ ποτὶ Σύρτιν ἀήταις